ECLI:NL:PHR:1983:AC7905

• Datum uitspraak: 1 februari 1983
• Publicatiedatum: 4 april 2013
• Zaaknummer: 74628
• Instantie: Parket bij de Hoge Raad
• Type: Conclusie
• Rechtsgebied: Strafrecht
• Rechters: Mr. Remmelink
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Feitelijke leiding geven aan bestuurders van vrachtauto’s te lange rijtijden laten maken door rechtspersoon

In deze zaak heeft de Rechtbank de requirant in appel veroordeeld voor het als leidinggever aansprakelijk zijn voor vijf overtredingen van de Rijtijdenwet, begaan door een rechtspersoon. De overtredingen betroffen het laten maken van te lange rijtijden door personeel van de B.V. De requirant, als directeur van de B.V., heeft beroep in cassatie ingesteld tegen het vonnis van de Rechtbank. In het cassatiemiddel wordt aangevoerd dat uit de gebezigde bewijsmiddelen niet zou kunnen volgen dat de requirant als leidinggever heeft gefungeerd. De Procureur-Generaal concludeert echter dat het middel faalt. De Rechtbank heeft kunnen afleiden dat de requirant als directeur het algemeen beleid bepaalde en dat hij verantwoordelijk was voor de naleving van de rijtijdenwetgeving. Dit blijkt uit zijn verklaring en de omstandigheden van de zaak. De Hoge Raad verwijst naar eerdere jurisprudentie waarin is vastgesteld dat uit een algemene bevoegdheid en verantwoordelijkheid het leidinggeven aan het concrete handelen van een rechtspersoon kan worden afgeleid. De Procureur-Generaal concludeert tot verwerping van het beroep, waarmee de veroordeling van de Rechtbank in stand blijft.

Conclusie

Eb

Nr. 74.628

Zitting 1 februari 1983

Mr. Remmelink

Conclusie inzake:

[verdachte]

Edelhoogachtbare Heren,

In deze zaak waarin de Rechtbank requirant in appel heeft veroordeeld ter zake van het als leidinggever aansprakelijk zijn voor vijf overtredingen van de Rijtijdenwet enz. begaan door een (‘’zijn’’) rechtspersoon (waarbinnen door het personeel te lange rijtijden werden gemaakt) tot vijf geldboeten van telkens ƒ 4000,- (subsidiair telkens 16 dagen hechtenis), waarvan telkens ƒ 1500,- (subsidiair telkens 6 dagen hechtenis) voorwaardelijk (telkens proeftijd 2 jaar), tegen welk vonnis hij zich van beroep in cassatie heeft voorzien, is namens hem één middel van cassatie voorgesteld, waarin wordt aangevoerd, dat uit de gebezigde bewijsmiddelen niet zou kunnen volgen het bewijs, dat requirant als ‘’leidinggever’’ heeft gefungeerd. Ik meen, dat het middel faalt, aangezien de Rechtbank zulks, gelijk zij naar aanleiding van een desbetreffend verweer ook nog heeft gesteld, heeft kunnen afleiden uit de omstandigheid, dat requirant heeft verklaard (zie p. 6 van het vonnis) als directeur het algemeen beleid te bepalen enz., en voorts de opvatting heeft geuit, dat de rijtijdenwetgeving met de eisen van de praktijk niet te verenigen zou zijn. Ik verwijs voor een en ander nog naar HR 2 maart 1982, NJ 1982, no. 446, waar Uw Raad er kennelijk ook mee accoord gaat, dat uit een algemene bevoegdheid en verantwoordelijkheid het leiding geven aan het concrete handelen van een rechtspersoon wordt afgeleid. Vgl. in deze zin ook De Doelder en 't Hart, DD 1983, p. 45.

Het middel niet aannemelijk achtend concludeer ik tot verwerping van het beroep.

De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden,