ECLI:NL:HR:2013:711

• Datum uitspraak: 27 september 2013
• Publicatiedatum: 18 september 2013
• Zaaknummer: 12/00704
• Instantie: Hoge Raad
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Belastingrecht
• Procedures: Cassatie
• Rechters: M.W.C. Feteris; J.W. van den Berge; C. Schaap; M.A. Fierstra; Th. Groeneveld
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Cassatie over belastingaanslagen en boetebeschikkingen met betrekking tot navorderingsaanslagen

In deze zaak heeft de Hoge Raad op 27 september 2013 uitspraak gedaan in een cassatieprocedure tegen de uitspraak van het Gerechtshof te 's-Hertogenbosch. De zaak betreft belastingaanslagen en boetebeschikkingen die zijn opgelegd aan de Staatssecretaris van Financiën. De belanghebbende had over de jaren 1990 tot en met 1997 navorderingsaanslagen in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen (IB/PVV) en in de vermogensbelasting (VB) ontvangen, met verhogingen van honderd procent en heffingsrente. Na bezwaar tegen deze aanslagen heeft het Hof de uitspraken van de Inspecteur vernietigd en de aanslagen verminderd, maar de Staatssecretaris heeft cassatie ingesteld.

De Hoge Raad heeft de middelen van de Staatssecretaris beoordeeld. Het Hof had in zijn uitspraak vastgesteld dat de belanghebbende op 31 januari 1994 beschikte over een rekening bij de Kredietbank Luxembourg met een saldo van ƒ 50.361. Het Hof oordeelde dat het bewijs van een beboetbaar feit was geleverd voor de aanslagen IB/PVV 1994 tot en met 2000. Echter, het Hof had ten onrechte de boeten voor de IB/PVV 1991 tot en met 1993 vernietigd, omdat het bewijs van het beboetbare feit niet was geleverd. Dit oordeel werd door de Hoge Raad als onbegrijpelijk bestempeld.

Daarnaast oordeelde de Hoge Raad dat het Hof de aanslag IB/PVV voor het jaar 2000 ten onrechte had vernietigd, terwijl deze slechts verminderd had moeten worden. De Hoge Raad heeft de uitspraak van het Hof vernietigd voor de aanslag in de IB/PVV voor het jaar 2000 en deze verminderd tot een belastbaar inkomen van ƒ 24.922. Voor de verhogingen ter zake van de IB/PVV over de jaren 1991 tot en met 1993 volgde verwijzing naar het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden voor verdere behandeling. De Hoge Raad heeft geen termen aanwezig geacht voor een veroordeling in de proceskosten.

Uitspraak

27 september 2013

nr. 12/00704

Arrest

gewezen op het beroep in cassatie van
de Staatssecretaris van Financiën tegen de uitspraak van het
Gerechtshof te ’s-Hertogenbosch van 29 december 2011, nr. 04/01512, betreffende de aan
[X] te
[Z] (hierna: belanghebbende) opgelegde belastingaanslagen in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen en in de vermogensbelasting, de daarbij gegeven beschikkingen inzake een verhoging dan wel boetebeschikkingen en de daarbij gegeven beschikkingen inzake heffingsrente.

1. Het geding in feitelijke instantie

Aan belanghebbende zijn over de jaren 1990 tot en met 1997 navorderingsaanslagen in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV) en over de jaren 1991 tot en met 1998 navorderingsaanslagen in de vermogensbelasting (hierna: VB) opgelegd. De navorderingsaanslagen zijn opgelegd met een verhoging van honderd percent van de nagevorderde belasting, van welke verhoging geen kwijtschelding is verleend. Tevens is heffingsrente in rekening gebracht.

Aan belanghebbende zijn voorts over de jaren 1998 en 1999 navorderingsaanslagen in de IB/PVV en over de jaren 1999 en 2000 navorderingsaanslagen in de VB opgelegd, alsmede boeten. Tevens is heffingsrente in rekening gebracht.

Voorts is aan belanghebbende voor het jaar 2000 een aanslag in de IB/PVV opgelegd, alsmede een boete. Tevens is heffingsrente in rekening gebracht.

De aanslag, de navorderingsaanslagen, de daarbij gegeven kwijtscheldingsbeschikkingen dan wel boetebeschikkingen en de daarbij gegeven beschikkingen inzake heffingsrente zijn, na daartegen gemaakt bezwaar, bij in één geschrift vervatte uitspraken van de Inspecteur gehandhaafd.

Belanghebbende heeft tegen die uitspraken beroep ingesteld.

Het Hof heeft het beroep gegrond verklaard, de uitspraken van de Inspecteur vernietigd, de aanslag IB/PVV 2000 vernietigd, de navorderingsaanslagen verminderd, de verhogingen IB/PVV 1991 tot en met 1993 alsmede VB 1991 tot en met 1998 kwijtgescholden, de boeten IB/PVV 2000 alsmede VB 1999 en 2000 vernietigd, de overige verhogingen gedeeltelijk kwijtgescholden, de overige boetebeschikkingen verminderd, en de beschikkingen inzake heffingsrente verminderd. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

2. Geding in cassatie

De Staatssecretaris heeft tegen ’s Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

Bij brief van 25 maart 2013 heeft de Staatssecretaris het eerste middel van zijn beroep in cassatie ingetrokken.

3. Beoordeling van de middelen

3.1.1. Het Hof heeft in onderdeel 4.9 van zijn uitspraak bewezen geacht dat belanghebbende op 31 januari 1994 over een rekening bij de Kredietbank Luxembourg beschikte met een saldo van ƒ 50.361. Verder heeft het Hof vastgesteld dat de advocaat van belanghebbende voor dat geval heeft verklaard dat voor het bewijs van de boete tot uitgangspunt moet worden genomen dat het saldo jaarlijks met 10 percent stijgt en dat uit dit saldo een rendement wordt getrokken van 6 percent per jaar. Het Hof heeft daarbij aangenomen dat belanghebbende doelt op een jaarlijkse stijging van het saldo zowel na als voor 31 januari 1994 met 10 percent van het saldo volgens het renseignement op 31 januari 1994, en dat inzake het rendement gedoeld wordt op het nettorendement na aftrek van de kosten. Rekening houdend met de rentevrijstelling voor zover uit de overgelegde stukken niet blijkt dat daarvan al gebruik is gemaakt, is daarmee naar ’s Hofs oordeel voor de aanslagen IB/PVV 1994 tot en met 2000 het bewijs van het beboetbare feit geleverd.

3.1.2. Tegen dit oordeel richt zich middel II met het betoog dat het Hof ten onrechte de boeten voor de IB/PVV 1991 tot en met 1993 heeft vernietigd omdat het vereiste bewijs dat sprake is van een beboetbaar feit niet zou zijn geleverd.

3.1.3. Het middel slaagt. Zoals in de toelichting op het middel terecht wordt betoogd, bedragen de rente‑inkomsten op de Luxemburgse bankrekening in de jaren 1991 tot en met 1993, uitgaande van de hiervoor in onderdeel 3.1.1 bedoelde berekeningswijze van het Hof, ieder jaar meer dan het bedrag van de rentevrijstelling voor gehuwden. ’s Hofs oordeel dat met betrekking tot deze jaren het bewijs van het beboetbare feit niet is geleverd, is daarom zonder nadere motivering, welke ontbreekt, onbegrijpelijk.

3.2.1. Middel III behelst de klacht dat het Hof ten onrechte de aanslag IB/PVV voor het jaar 2000 heeft vernietigd, omdat alleen de aangebrachte correctie voor inkomsten uit de buitenlandse bankrekening in mindering had moeten worden gebracht op het vastgestelde belastbare inkomen.

3.2.2. Het Hof heeft in onderdeel 4.4.3 van zijn uitspraak geoordeeld dat het belanghebbende erin geslaagd acht aannemelijk te maken dat de correctie IB/PVV 2000 bij zijn echtgenote moet worden aangebracht, omdat zij in dat jaar het hoogste persoonlijke inkomen had. In het dictum van de uitspraak heeft het Hof evenwel de aanslag in de IB/PVV voor het jaar 2000 van belanghebbende vernietigd. Het Hof heeft aldus miskend dat met betrekking tot de IB/PVV voor het jaar 2000 geen sprake is van een navorderingsaanslag maar van een (primitieve) aanslag, die mede betrekking had op ander inkomen. In de toelichting op het middel wordt derhalve terecht betoogd dat het Hof de aanslag niet had moeten vernietigen maar had moeten verminderen.

3.2.3. Middel III slaagt daarom eveneens.

3.3.1. Gelet op het hiervoor in de onderdelen 3.1 en 3.2 overwogene kan ’s Hofs uitspraak niet in stand blijven. Wat betreft de aanslag IB/PVV voor het jaar 2000 kan de Hoge Raad de zaak afdoen. Uit onderdeel 2.6 van ’s Hofs uitspraak volgt dat de aanslag dient te worden verminderd tot een aanslag naar een belastbaar inkomen ten bedrage van ƒ 24.922. Wat betreft de verhogingen ter zake van de IB/PVV over de jaren 1991 tot en met 1993 moet verwijzing volgen.

3.3.2. In de procedure na verwijzing dient het verwijzingshof wat betreft de hiervoor in onderdeel 3.3.1 vermelde verhogingen te beoordelen:

(i) of de Inspecteur voor elk van de verhogingen het bewijs heeft geleverd dat belanghebbende het feit ter zake waarvan de verhoging is opgelegd, heeft begaan, en

(ii) (voor zover het verwijzingshof van oordeel is dat het hiervoor onder (i) bedoelde bewijs is geleverd) of elk van de opgelegde verhogingen gelet op de omstandigheden van het geval een passende en ook geboden sanctie voor de begane vergrijpen is.

4. Proceskosten

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.

5. Beslissing

De Hoge Raad:

verklaart het beroep in cassatie gegrond,

vernietigt de uitspraak van het Hof wat betreft de aanslag in de IB/PVV voor het jaar 2000, alsmede de daarop betrekking hebbende uitspraak van de Inspecteur,

vermindert de aanslag in de IB/PVV voor het jaar 2000 tot een aanslag naar een belastbaar inkomen ten bedrage van ƒ 24.922,

vernietigt de uitspraak van het Hof voor het overige uitsluitend wat betreft de in de navorderingsaanslagen in de IB/PVV over de jaren 1991 tot en met 1993 begrepen verhogingen, en

verwijst het geding naar het Gerechtshof Arnhem‑Leeuwarden ter verdere behandeling en beslissing van de zaak met inachtneming van dit arrest.

Dit arrest is gewezen door de vice-president M.W.C. Feteris als voorzitter, en de raadsheren J.W. van den Berge, C. Schaap, M.A. Fierstra en Th. Groeneveld, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier A.I. Boussak-Leeksma, en in het openbaar uitgesproken op 27 september 2013.