ECLI:NL:HR:2012:BU8755

• Datum uitspraak: 14 februari 2012
• Publicatiedatum: 5 april 2013
• Zaaknummer: 11/01330 J
• Instantie: Hoge Raad
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Strafrecht
• Procedures: Cassatie
• Rechters: W.A.M. van Schendel; H.A.G. Splinter-van Kan; W.F. Groos
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Toewijzing vordering benadeelde partij in strafzaak met betrekking tot bewijsregels

In deze zaak heeft de Hoge Raad op 14 februari 2012 uitspraak gedaan in een cassatieprocedure tegen een arrest van het Gerechtshof te Amsterdam. De zaak betreft een vordering van een benadeelde partij, [betrokkene 1], die schadevergoeding eiste naar aanleiding van een woningoverval op 8 november 2008. De benadeelde partij had in eerste aanleg een vordering tot schadevergoeding ingediend van EUR 19.187,44, waarvan het hof in hoger beroep een bedrag van EUR 11.987,44 had toegewezen. De benadeelde partij voegde zich opnieuw in hoger beroep voor het bedrag van haar oorspronkelijke vordering. Het hof oordeelde dat de verdachte, geboren in 1993 en wonende te [woonplaats], schade had veroorzaakt die rechtvaardigde dat de vordering tot een bedrag van EUR 10.600,- werd toegewezen, na aftrek van een reeds door de verzekering uitgekeerd bedrag van EUR 1.250,-.

De Hoge Raad oordeelde dat de opvatting dat voor de toewijsbaarheid van de vordering van de benadeelde partij bewijsregels van het Wetboek van Strafvordering in aanmerking moeten worden genomen, onjuist is. In plaats daarvan gelden de regels van stelplicht en bewijslastverdeling in civiele zaken. De Hoge Raad verwierp het beroep van de verdachte, die zich had beroepen op de (gedeeltelijke) toewijzing van de vordering van de benadeelde partij. De Hoge Raad concludeerde dat het hof niet onterecht had geoordeeld en dat de vordering van de benadeelde partij terecht was toegewezen, waarbij de Hoge Raad geen nadere motivering nodig achtte voor de overige klachten van de verdachte.

Dit arrest is gewezen door de vice-president W.A.M. van Schendel als voorzitter, en de raadsheren H.A.G. Splinter-van Kan en W.F. Groos, in bijzijn van de waarnemend griffier A.C. ten Klooster.

Uitspraak

14 februari 2012

Strafkamer

nr. S 11/01330 J

Hoge Raad der Nederlanden

Arrest

op het beroep in cassatie tegen een arrest van het Gerechtshof te Amsterdam, zitting houdende te Arnhem, van 13 oktober 2010, nummer 21/000445-10, in de strafzaak tegen:

[Verdachte], geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] 1993, wonende te [woonplaats].

1. Geding in cassatie

Het beroep is ingesteld door de verdachte. Namens deze heeft mr. S.J. Daniels, advocaat te Utrecht, bij schriftuur een middel van cassatie voorgesteld. De schriftuur is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Advocaat-Generaal Aben heeft geconcludeerd tot verwerping van het beroep.

2. Beoordeling van het middel

2.1. Het middel klaagt onder meer over de (gedeeltelijke) toewijzing van de vordering van de benadeelde partij [betrokkene 1]. Daartoe wordt aangevoerd dat het Hof die toewijzing niet had mogen doen steunen op één bewijsmiddel, te weten enkel de verklaring van de benadeelde partij dat bij de onderhavige overval een bepaald bedrag is buitgemaakt.

2.2.1. Het Hof heeft de verdachte ter zake van 1. "diefstal, voorafgegaan en vergezeld van geweld en bedreiging met geweld tegen personen, gepleegd met het oogmerk om die diefstal voor te bereiden en gemakkelijk te maken, gepleegd door twee of meer verenigde personen" en 2. "diefstal" veroordeeld tot jeugddetentie voor de duur van acht maanden, waarvan vier maanden voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaren, waarbij het Hof als bijzondere voorwaarde heeft gesteld dat de verdachte zich gedurende de proeftijd stelt onder het toezicht van Bureau Jeugdzorg te Utrecht. Voorts heeft het Hof de vorderingen van de benadeelde partijen [betrokkene 2] en [betrokkene 1] toegewezen tot een bedrag van € 1.500,- respectievelijk € 10.600,- en daarbij aan de verdachte een betalingsverplichting opgelegd, een en ander als in het arrest vermeld.

2.2.2. Het bestreden arrest houdt ten aanzien van de vordering van de benadeelde partij [betrokkene 1] het volgende in:

"De benadeelde partij heeft zich in eerste aanleg in het strafproces gevoegd met een vordering tot schadevergoeding. Deze bedraagt EUR 19.187,44, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf de datum van het schadeveroorzakende feit. De vordering is bij het vonnis waarvan beroep toegewezen tot een bedrag van EUR 11.987,44. De benadeelde partij heeft zich in hoger beroep opnieuw gevoegd voor het bedrag van haar oorspronkelijke vordering.

Uit het onderzoek ter terechtzitting is voldoende gebleken dat de benadeelde partij als gevolg van het onder I bewezenverklaarde handelen van verdachte rechtstreeks schade heeft geleden tot na te melden bedrag. Verdachte is tot vergoeding van die schade gehouden zodat de vordering tot dat bedrag zal worden toegewezen.

Voor de vaststelling van het na te melden bedrag heeft het hof de volgende berekening gemaakt:

Volgens de verklaring van [betrokkene 1] is bij de woningoverval op 8 november 2008 een bedrag van ten minste EUR 11.850,- buitgemaakt.

Uit het formulier waarmee [betrokkene 1] zich stelt als benadeelde partij in onderhavige zaak, blijkt dat door de verzekering reeds EUR 1.250,- aan hem is uitgekeerd.

Het hof stelt de door [betrokkene 1] geleden schade vast op:

(EUR 11.850,- minus EUR 1.250,- =) EUR 10.600,-.

Voor het overige is de vordering naar het oordeel van het hof niet van zo eenvoudige aard dat zij zich leent voor behandeling in het strafgeding. In zoverre kan de benadeelde partij daarom thans in haar vordering niet worden ontvangen en kan zij haar vordering slechts bij de burgerlijke rechter aanbrengen."

2.3. De klacht berust kennelijk op de opvatting dat voor de toewijsbaarheid van de vordering van de benadeelde partij bewijs(minimum)regels van het Wetboek van Strafvordering in aanmerking moeten worden genomen. Die opvatting is onjuist. Te dien aanzien gelden immers de regels van stelplicht en bewijslastverdeling in civiele zaken. Het middel faalt in zoverre.

2.4. Het middel kan ook voor het overige niet tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien art. 81 RO, geen nadere motivering nu het middel in zoverre niet noopt tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.

3. Beslissing

De Hoge Raad verwerpt het beroep.

Dit arrest is gewezen door de vice-president W.A.M. van Schendel als voorzitter, en de raadsheren H.A.G. Splinter-van Kan en W.F. Groos, in bijzijn van de waarnemend griffier A.C. ten Klooster, en uitgesproken op 14 februari 2012.