ECLI:NL:HR:2012:BU6758

• Datum uitspraak: 6 januari 2012
• Publicatiedatum: 5 april 2013
• Zaaknummer: 11/03820
• Instantie: Hoge Raad
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Civiel recht; Insolventierecht
• Procedures: Cassatie
• Rechters: J.B. Fleers; J.C. van Oven; C.A. Streefkerk; C.E. Drion; G. Snijders
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Afwijzing verzoek tot toelating schuldsanering op basis van niet-uitgevoerde buitengerechtelijke schuldregeling

In deze zaak heeft de Hoge Raad op 6 januari 2012 uitspraak gedaan in een cassatieprocedure betreffende de afwijzing van een verzoek tot toelating tot de schuldsanering. De verzoekers, [verzoeker 1] en [verzoekster 2], hadden een verzoek ingediend bij de rechtbank om de toepassing van de schuldsaneringsregeling uit te spreken. Dit verzoek was gebaseerd op een verklaring van het college van burgemeester en wethouders, maar de rechtbank wees het verzoek af. De rechtbank oordeelde dat de poging tot buitengerechtelijke schuldregeling niet was uitgevoerd door een persoon of instelling die voldoet aan de eisen van artikel 48 lid 1 van de Wet op het consumentenkrediet (Wck). De verzoekers hadden de poging tot schuldregeling laten uitvoeren door [A] Schuldhulpverlening B.V., een organisatie die niet onder de genoemde categorieën valt, ondanks dat zij over een NEN-8048 certificaat beschikte.

In hoger beroep bevestigde het gerechtshof de beslissing van de rechtbank. De Hoge Raad oordeelde dat de wet dwingend voorschrijft dat het verzoek tot schuldsanering moet worden afgewezen indien de buitengerechtelijke schuldregeling niet is uitgevoerd door een bevoegde persoon of instelling. De Hoge Raad verwierp de argumenten van de verzoekers, die stelden dat de aanwezigheid van een NEN-8048 certificaat hen gelijkstelde aan de vereiste categorieën in de wet. De Hoge Raad benadrukte dat de rechter niet bevoegd is om de in de wet vastgelegde regels te omzeilen en dat alleen de regering de bevoegdheid heeft om regels te stellen omtrent schuldbemiddeling.

De Hoge Raad concludeerde dat het beroep van de verzoekers niet kon slagen en dat de eerdere uitspraken van de rechtbank en het hof correct waren. Dit arrest bevestigt de strikte naleving van de wettelijke vereisten voor toelating tot de schuldsanering en de rol van de rechter in het handhaven van deze regels.

Uitspraak

6 januari 2012

Eerste Kamer

11/03820

EE/IF

Hoge Raad der Nederlanden

Arrest

in de zaak van:

1. [Verzoeker 1],

2. [Verzoekster 2],

beiden wonende te [woonplaats],

VERZOEKERS tot cassatie,

advocaat: mr. P. Garretsen.

Verzoekers zullen hierna ook worden aangeduid als [verzoeker] c.s.

1. Het geding in feitelijke instanties

Voor het verloop van het geding in feitelijke instanties verwijst de Hoge Raad naar de navolgende stukken:

a. het vonnis in de zaken 210757/FT-RK 11.71 en 210758/FT-RK 11.72 van de rechtbank Arnhem van 6 juni 2011,

b. het arrest in de zaak 200.088.818 van het gerechtshof te Arnhem van 11 augustus 2011.

Het arrest van het hof is aan dit arrest gehecht.

2. Het geding in cassatie

Tegen het arrest van het hof hebben [verzoeker] c.s. beroep in cassatie ingesteld. Het cassatierekest is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De conclusie van de Advocaat-Generaal L. Timmerman strekt tot verwerping.

De advocaat van [verzoeker] c.s. heeft bij brief van 2 december 2011 op die conclusie gereageerd.

3. Beoordeling van het middel

3.1.1 [Verzoeker] c.s. hebben zich tot de rechtbank gewend met het verzoek de toepassing van de schuldsaneringsregeling uit te spreken. Bij dat verzoek hebben zij overgelegd een verklaring als bedoeld in art. 285 lid 1, onder f, F., afgegeven door het college van burgemeester en wethouders van hun woonplaats. De aan het verzoek voorafgegane poging tot buitengerechtelijke schuldregeling is uitgevoerd door [A] Schuldhulpverlening B.V. Deze vennootschap is niet een persoon of instelling als bedoeld in art. 48 lid 1 Wet op het consumentenkrediet (Wck). Wel beschikt zij over een zogeheten NEN-8048 certificaat, dat haar is verstrekt ter bevestiging dat zij voldoet aan bepaalde kwaliteitseisen op het gebied van schuldhulpverlening en schuldbemiddeling.

3.1.2 De rechtbank heeft het verzoek afgewezen en in hoger beroep heeft het hof het desbetreffende vonnis bekrachtigd. Evenals de rechtbank overwoog het hof daartoe, kort gezegd, dat art. 288 lid 2, aanhef en onder b, F., dwingend voorschrijft dat het verzoek wordt afgewezen indien, zoals hier het geval is, de poging tot een buitengerechtelijke schuldregeling niet is uitgevoerd door een persoon of instelling als bedoeld in art. 48 lid 1 Wck.

3.2.1 Tegen dit oordeel richt zich het middel met een aantal klachten. Tezamen genomen strekken deze ertoe dat het hof heeft miskend dat het bepaalde in art. 288 lid 2, aanhef en onder b, niet aan toewijzing van een verzoek als het onderhavige in de weg staat ingeval de poging tot buitengerechtelijke schuldregeling is uitgevoerd door een persoon of instelling die beschikt over een NEN-8048 certificaat en de verklaring als bedoeld in art. 285 lid 1, onder f, is afgegeven door het college van burgemeester en wethouders. Die persoon of instelling is dan "gelijk te stellen aan de categorie van artikel 48 lid 1 WCK", aldus het middel, dat steun zoekt bij HR 5 november 2010, LJN BN8056, NJ 2011/31.

3.2.2 Art. 48 lid 1, onder d, Wck voorziet in de mogelijkheid dat bij algemene maatregel van bestuur natuurlijke personen of rechtspersonen, dan wel categorieën daarvan, worden aangewezen voor wie het verbod op schuldbemiddeling van art. 47 Wck niet geldt. Daarnaast kan ingevolge art. 48 lid 2 Wck bij algemene maatregel van bestuur onder meer worden bepaald dat voor het verrichten van schuldbemiddeling een certificaat is vereist. Van deze mogelijkheden is, zoals nader uiteengezet in de conclusie van de Advocaat-Generaal onder 2.6-2.18, tot nu toe slechts in beperkte mate en voor korte tijd (1998-2000) gebruik gemaakt. Bij brief van 19 oktober 2007 aan de Tweede Kamer hebben de staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid en de minister van Financiën het voornemen van het kabinet aangekondigd om, nadat private partijen in een normcommissie normen zouden hebben ontwikkeld die certificering van schuldhulpverleners mogelijk zou maken, een algemene maatregel van bestuur vast te stellen op grond waarvan onder een aantal strikte voorwaarden aan private schuldhulpverleners zou worden toegestaan vergoedingen voor schuldbemiddeling aan schuldenaars te vragen. Aan dat, enkele jaren nadien in enigszins andere vorm herhaalde, voornemen is, zoals ook het middel benadrukt, nog geen uitvoering gegeven.

3.2.3 Anders dan het middel tot uitgangspunt neemt, is het onderhavige geval niet te vergelijken met dat van HR 5 november 2010, LJN BN8056, NJ 2011/31. Honorering van het middel zou erop neerkomen dat de rechter de in art. 48 lid 1, onder d, en art. 48 lid 2 Wck gegeven regelgevende bevoegdheid gaat uitoefenen. Daartoe is echter niet de rechter maar uitsluitend de regering bevoegd. Hierop stuit het middel in zijn geheel af.

4. Beslissing

De Hoge Raad verwerpt het beroep.

Dit arrest is gewezen door de vice-president J.B. Fleers als voorzitter en de raadsheren J.C. van Oven, C.A. Streefkerk, C.E. Drion en G. Snijders, en in het openbaar uitgesproken door de raadsheer J.C. van Oven op 6 januari 2012.