Uitspraak
8 september 2009
Strafkamer
nr. 07/11784
Hoge Raad der Nederlanden
Arrest
op het beroep in cassatie tegen een arrest van het Gerechtshof te 's-Hertogenbosch van 25 juni 2007, nummer 20/003083-06, in de strafzaak tegen:
[Verdachte], geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] 1981, wonende te [woonplaats].
1. Geding in cassatie
1.1. Het beroep is ingesteld door de verdachte. Namens deze heeft mr. R.E. Drenth, advocaat te Breda, bij schriftuur een middel van cassatie voorgesteld. De schriftuur is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.
De Advocaat-Generaal Vellinga heeft geconcludeerd tot verwerping van het beroep.
1.2. De raadsman heeft schriftelijk op de conclusie gereageerd.
2. Beoordeling van het middel
2.1. Het middel klaagt dat het Hof het beroep van de verdachte op noodweer ten onrechte, althans ontoereikend gemotiveerd, heeft verworpen.
2.2. Ten laste van de verdachte heeft het Hof bewezenverklaard dat:
"hij op 10 mei 2006 te Eindhoven opzettelijk mishandelend een persoon (te weten [betrokkene 1]) heeft geslagen waardoor deze letsel heeft bekomen en pijn heeft ondervonden."
2.3. Blijkens het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep is aldaar door de raadsman het volgende aangevoerd:
"Mijn cliënt zag dat [betrokkene 1] zijn collega [betrokkene 2] bij zijn kleding pakte. Deze rukte zich los. Vervolgens zag mijn cliënt dat [betrokkene 1] [betrokkene 2] een klap op zijn schouder gaf.
Mijn cliënt probeerde de zaak te sussen. Hij kreeg een klap op zijn borst van [betrokkene 1]. Het was voor mijn cliënt duidelijk dat [betrokkene 1] verder wilde gaan met slaan. Dit leidde mijn cliënt af uit de agressieve houding waarin [betrokkene 1] ging staan. Daarop heeft mijn cliënt uit zelfverdediging een klap teruggegeven aan [betrokkene 1]. Mijn cliënt moest zichzelf wel verdedigen. Hij kon niet weg lopen, omdat hij in een afgezet gebied stond. Daarbij komt dat in de jurisprudentie van de Hoge Raad met betrekking tot het vereiste van subsidiariteit bij noodweer een ontwikkeling waarneembaar is. Volgens de Hoge Raad brengt het enkele feit dat een verdachte zich door verwijdering aan een aanval had kunnen onttrekken, niet zonder meer in alle gevallen met zich mee dat niet met vrucht een beroep op noodweer(exces) kan worden gedaan. Ook in het onderhavige geval was sprake van noodzakelijke verdediging.
(...)
Mijn cliënt beroept zich op noodweer. Ik pleit daarom voor ontslag van alle rechtsvervolging (...)."
2.4. Het Hof heeft dit verweer als volgt samengevat en verworpen:
"Strafbaarheid van de verdachte
Ten aanzien van de strafbaarheid van de verdachte is van de zijde van de verdachte op de zitting in hoger beroep het verweer gevoerd dat de verdachte heeft gehandeld uit noodweer. De advocaat-generaal heeft betoogd dat de verdachte uit noodweer of met noodweerexces heeft gehandeld.
Het hof stelt vast dat de feitelijke gang van zaken als volgt is geweest (...):
a) op 10 mei 2006 vonden er wegwerkzaamheden plaats op de kruising van de Boutenslaan met de Hoogstraat te Eindhoven (...);
b) de verdachte en zijn collega [betrokkene 2] waren aldaar aan het werk in een gebied dat ten behoeve van die wegwerkzaamheden was afgezet (...);
c) de verdachte zag dat zijn collega in een conflict raakte met [betrokkene 1], de bestuurder van de auto die zojuist door het afgezette gebied was gereden (...);
d) de verdachte is erbij gaan staan, waarna [betrokkene 1] hem een klap op zijn borst heeft gegeven en vervolgens een bokshouding heeft aangenomen (...);
e) daarop heeft de verdachte [betrokkene 1] met gebalde vuist met kracht een klap op zijn gezicht gegeven. [Betrokkene 1] heeft hierbij letsel aan de mond opgelopen (...).
Op grond van het gestelde onder d) acht het hof voldoende aannemelijk dat de verdachte door [betrokkene 1] werd belaagd en gerechtigd was zichzelf te verdedigen. De verdachte heeft daarbij echter voor een te zwaar middel gekozen. Het hof is niet overtuigd van de noodzaak dat de verdachte [betrokkene 1] met kracht met gebalde vuist op het gezicht moest slaan om zichzelf te ontzetten. Het beroep op noodweer wordt verworpen, nu niet is voldaan aan de eis van proportionaliteit."
2.5.1. Vooropgesteld moet worden dat indien door of namens de verdachte een beroep is gedaan op noodweer, de rechter zal moeten onderzoeken of de voorwaarden voor de aanvaarding van dat verweer zijn vervuld. Die houden naar luid van art. 41, eerste lid, Sr in dat het begane feit was geboden door de noodzakelijke verdediging van eigen of eens anders lijf, eerbaarheid of goed tegen een ogenblikkelijke, wederrechtelijke aanranding, waaronder onder omstandigheden mede is begrepen een onmiddellijk dreigend gevaar voor zo een aanranding. De vraag of een gedraging geboden is door de noodzakelijke verdediging - waarmee onder meer de proportionaliteitseis tot uitdrukking wordt gebracht - van eigen of eens anders lijf, eerbaarheid of goed leent zich niet voor beantwoording in algemene zin. Bij de beslissing daaromtrent komt mede betekenis toe aan de waardering van de feitelijke omstandigheden van het geval (vgl. HR 21 november 2006, LJN AX9177, NJ 2006, 650).
2.5.2. De hiervoor onder 2.5.1 genoemde proportionaliteitseis strekt ertoe om niet ook dan een gedraging straffeloos te doen zijn indien zij - als verdedigingsmiddel - niet in redelijke verhouding staat tot de ernst van de aanranding.
2.6. Het Hof heeft geoordeeld dat niet is voldaan aan die eis van proportionaliteit, omdat het niet overtuigd is van de noodzaak dat de verdachte de aangever [betrokkene 1] met kracht met gebalde vuist op het gezicht moest slaan om zichzelf te ontzetten.
Daarmee heeft het Hof onvoldoende inzicht gegeven in zijn gedachtegang.
Indien het heeft geoordeeld dat eerst dan aan de hier te stellen proportionaliteiteis is voldaan indien, naast de noodzaak van de verdediging als zodanig, ook de noodzaak van de gekozen wijze van verdediging komt vast te staan, heeft het een te strenge toets aangelegd. Wat dat laatste betreft is immers beslissend of de desbetreffende gedraging - als verdedigingsmiddel - niet in onredelijke verhouding staat tot de ernst van de aanranding.
Indien het echter die - juiste - maatstaf wel voor ogen heeft gehad, had het gelet op de door hem vastgestelde ernst van de aanranding, zijn oordeel dat de verdachte voor een te zwaar middel heeft gekozen, nader dienen te motiveren.
Wat betreft die aanranding heeft het Hof immers vastgesteld dat de verdachte door de aangever op zijn borst was geslagen en dat de aangever vervolgens een bokshouding jegens de verdachte heeft aangenomen.
Het bestreden arrest lijdt daarom aan een motiveringsgebrek.
2.7. Het middel is terecht voorgesteld.
3. Slotsom
Hetgeen hiervoor is overwogen brengt mee dat de bestreden uitspraak niet in stand kan blijven en als volgt moet worden beslist.
4. Beslissing
De Hoge Raad:
vernietigt de bestreden uitspraak;
wijst de zaak terug naar het Gerechtshof te 's-Hertogenbosch, opdat de zaak op het bestaande hoger beroep opnieuw wordt berecht en afgedaan.
Dit arrest is gewezen door de vice-president F.H. Koster als voorzitter, en de raadsheren B.C. de Savornin Lohman, J.W. Ilsink, H.A.G. Splinter-van Kan en W.F. Groos, in bijzijn van de griffier S.P. Bakker, en uitgesproken op 8 september 2009.