ECLI:NL:HR:2007:BA7663

• Datum uitspraak: 25 september 2007
• Publicatiedatum: 5 april 2013
• Zaaknummer: 02096/06
• Instantie: Hoge Raad
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Strafrecht
• Procedures: Cassatie
• Rechters: G.J.M. Corstens; J.W. Ilsink; W.M.E. Thomassen
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Cassatie over de motivering van een geldboete in strafzaak met betrekking tot wapen- en drugsmisdrijven

In deze zaak heeft de Hoge Raad op 25 september 2007 uitspraak gedaan in een cassatieprocedure tegen een arrest van het Gerechtshof te 's-Gravenhage. De verdachte was eerder veroordeeld tot een gevangenisstraf van vier maanden, waarvan twee maanden voorwaardelijk, en een geldboete van tienduizend euro, subsidiair tweehonderd dagen hechtenis. De verdachte had in hoger beroep aangevoerd dat hij geen onvoorwaardelijke gevangenisstraf kon combineren met zijn thuissituatie en dat hij omwille van de gezondheid van zijn kinderen een taakstraf verzocht. Het Hof had echter overwogen dat bij de vaststelling van de geldboete rekening was gehouden met de draagkracht van de verdachte, zoals voorgeschreven in artikel 24 van het Wetboek van Strafrecht. De verdediging had in feitelijke aanleg geen draagkrachtverweer gevoerd, wat de motivering van de boete versterkte.

De Hoge Raad heeft de motivering van de opgelegde geldboete beoordeeld en geconcludeerd dat het Hof op juiste wijze had gehandeld. De Hoge Raad oordeelde dat de boete naar behoren was gemotiveerd en dat er voldoende gronden waren voor de opgelegde straf, mede gezien de omstandigheden van de zaak, waaronder de hoeveelheid verdovende middelen die als handelsvoorraad kon worden beschouwd. Het beroep in cassatie werd verworpen, omdat er geen gronden aanwezig waren voor vernietiging van de bestreden uitspraak. De uitspraak van de Hoge Raad bevestigde de eerdere beslissing van het Hof en onderstreepte het belang van een zorgvuldige motivering bij strafopleggingen.

Uitspraak

25 september 2007

Strafkamer

nr. 02096/06

ZK/RR

Hoge Raad der Nederlanden

Arrest

op het beroep in cassatie tegen een arrest van het Gerechtshof te 's-Gravenhage van 8 december 2005, nummer 22/003729-04, in de strafzaak tegen:

[verdachte], geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] 1973, wonende te [woonplaats].

1. De bestreden uitspraak

Het Hof heeft in hoger beroep - met vernietiging van een vonnis van de Politierechter in de Rechtbank te Middelburg van 21 juli 2004 - de verdachte ter zake van 1. "handelen in strijd met artikel 26, eerste lid van de Wet wapens en munitie en het feit begaan met betrekking tot een vuurwapen van categorie III en handelen in strijd met artikel 26, eerste lid van de Wet wapens en munitie" en 2. "medeplegen van opzettelijk handelen in strijd met een in artikel 3, aanhef en onder C van de Opiumwet gegeven verbod, meermalen gepleegd" veroordeeld tot vier maanden gevangenisstraf met een proeftijd van twee jaren. Voorts heeft het Hof de verdachte veroordeeld tot het betalen van een geldboete van tienduizend euro, subsidiair tweehonderd dagen hechtenis.

2. Geding in cassatie

2.1. Het beroep is ingesteld door de verdachte. Namens deze heeft mr. J. Goudswaard, advocaat te 's-Gravenhage, bij schriftuur een middel van cassatie voorgesteld. De schriftuur is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Advocaat-Generaal Machielse heeft geconcludeerd dat de Hoge Raad het beroep zal verwerpen.

2.2. De Hoge Raad heeft kennisgenomen van het schriftelijk commentaar van de raadsvrouwe op de conclusie van de Advocaat-Generaal.

3. Beoordeling van het middel

3.1. Het middel klaagt over de motivering van de opgelegde geldboete.

3.2.1. De verdachte heeft blijkens het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep onder meer het volgende aangevoerd:

"Ik verzoek het hof evenwel om geen onvoorwaardelijke gevangenisstraf op te leggen nu ik een dergelijke straf niet kan combineren met mijn thuissituatie.

(...)

Omtrent mijn persoonlijke omstandigheden kan ik mededelen dat ik in 2000 acht maanden gewerkt heb in een fabriek die vervolgens failliet ging. Momenteel heb ik geen werk."

3.2.2. De raadsman heeft blijkens het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep onder andere het volgende aangevoerd:

"Het hoger beroep is gericht tegen de strafmodaliteit.

(...)

Mede gelet op de gezondheid van zijn kinderen verzoek ik het hof om geen gevangenisstraf - maar een taakstraf - op te leggen."

3.2.3. Het Hof heeft, zoals hiervoor onder 1 vermeld, de verdachte veroordeeld tot een gevangenisstraf van vier maanden waarvan twee maanden voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaren, alsmede tot een geldboete van tienduizend euro, subsidiair tweehonderd dagen hechtenis. Ter motivering van de strafoplegging heeft het hof, voor zover voor de beoordeling van het middel van belang, overwogen:

"Op te leggen straf of maatregel

Bij de vaststelling van de geldboete is rekening gehouden met de draagkracht van de verdachte.

(...)

Het hof acht, mede gelet op de omstandigheden dat de aangetroffen hoeveelheid verdovende middelen gezien kan worden als een handelsvoorraad, voldoende gronden aanwezig om daarnaast aan de verdachte een aanzienlijke geldboete op te leggen.

(...)

Het hof is - alles overwegende -, mede gelet op de generale en speciale preventie, van oordeel dat een deels voorwaardelijke gevangenisstraf van navermelde duur en een geheel onvoorwaardelijke geldboete van navermelde hoogte een passende en geboden reactie vormen."

3.3. Nu het Hof in zijn arrest heeft overwogen dat bij de vaststelling van de geldboete rekening is gehouden met de draagkracht van de verdachte, zoals voorgeschreven in art. 24 Sr, is voldaan aan de in die bepaling gestelde eis (vgl. HR 2 juli 1990, LJN AB8051, NJ 1991, 67). De boete is voorts naar behoren gemotiveerd, in aanmerking genomen dat in feitelijke aanleg door de verdediging geen draagkrachtverweer is gevoerd.

3.4. Het middel faalt derhalve.

4. Slotsom

Nu het middel niet tot cassatie kan leiden, terwijl de Hoge Raad ook geen grond aanwezig oordeelt waarop de bestreden uitspraak ambtshalve zou behoren te worden vernietigd, moet het beroep worden verworpen.

5. Beslissing

De Hoge Raad verwerpt het beroep.

Dit arrest is gewezen door de vice-president G.J.M. Corstens als voorzitter, en de raadsheren J.W. Ilsink en W.M.E. Thomassen, in bijzijn van de waarnemend griffier L.J.J. Okker-Braber, en uitgesproken op 25 september 2007.