Uitspraak
24 september 2002
Strafkamer
nr. 01196/01
AG/AB
Hoge Raad der Nederlanden
Arrest
op het beroep in cassatie tegen een arrest van het Gerechtshof te 's-Gravenhage van 6 april 2001, nummer 22/002321-00, in de strafzaak tegen:
[verdachte], geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] 1968, wonende te [woonplaats].
1. De bestreden uitspraak
Het Hof heeft in hoger beroep - met vernietiging van een vonnis van de Politierechter in de Arrondissementsrechtbank te 's-Gravenhage van 11 mei 2000 - de verdachte vrijgesproken van het hem bij inleidende dagvaarding onder 1 primair tenlastegelegde en hem voorts ter zake van het subsidiair tenlastegelegde onder 1. "overtreding van artikel 8, tweede lid, aanhef en onder a, van de Wegenverkeerswet 1994" en 2. "overtreding van artikel 5 van de Wegenverkeerswet 1994" en voorts ter zake van 2. "overtreding van artikel 7, eerste lid, aanhef en onder a, van de Wegenverkeerswet 1994" veroordeeld tot het verrichten van onbetaalde arbeid ten algemenen nutte voor de duur van honderdveertig uren, in plaats van drie maanden gevangenisstraf, alsmede tot een geldboete van duizenddriehonderdvijftig gulden, subsidiair zevenentwintig dagen hechtenis, voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaren. Tevens heeft het Hof verdachte de bevoegdheid ontzegd motorrijtuigen te besturen voor de duur van 24 maanden.
2. Geding in cassatie
Het beroep, dat zich kennelijk niet richt tegen de gegeven vrijspraak, is ingesteld door de verdachte.
Namens deze heeft mr. A.A.G. Balkenende, advocaat te Katwijk, bij schriftuur een middel van cassatie voorgesteld. De schriftuur is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.
De plaatsvervangend Procureur-Generaal Fokkens heeft geconcludeerd dat de Hoge Raad het beroep zal verwerpen.
3. Beoordeling van het middel
3.1. Het middel bevat de klacht dat het Hof ten onrechte niet, althans onvoldoende gemotiveerd heeft beslist op het namens de verdachte gevoerde verweer strekkende tot de niet-ontvankelijkverklaring van het Openbaar Ministerie in de vervolging.
3.2. Het Hof heeft het desbetreffende verweer als volgt samengevat en verworpen:
"De raadsman van de verdachte heeft ter terechtzitting in hoger beroep gesteld dat de verdachte na het ongeval vrijwillig is teruggegaan naar de plaats van het ongeval en derhalve heeft voldaan aan de in artikel 184 van de Wegenverkeerswet 1994 gestelde voorwaarde, waardoor strafvervolging uitgesloten zou zijn. Het hof begrijpt uit de stelling van de raadsman dat hij een beroep heeft gedaan op de niet-ontvankelijkheid van het openbaar ministerie in de vervolging terzake van het onder 2 tenlastegelegde.
Het hof verwerpt het verweer van de raadsman en overweegt hiertoe het navolgende.
Uit het proces-verbaal van aanhouding blijkt niet dat de verdachte vóórdat hij door de politie is aangehouden vrijwillig van het ongeval kennis heeft gegeven aan de politie. Het hof neemt hierbij tevens in aanmerking dat blijkens de mededeling van de advocaat-generaal ter terechtzitting in hoger beroep de politie een grote zoekactie naar verdachte is gestart, terwijl de verdachte zich op dat moment voor de politie verschool. Ook de familie van verdachte heeft naar verdachte gezocht teneinde hem te bewegen zich vrijwillig bij de politie te melden. Deze mededelingen van de advocaat-generaal zijn door de verdediging niet weersproken. Uit het voorgaande is komen vast te staan dat niet is voldaan aan de in art. 184 van de Wegenverkeerswet 1994 gestelde voorwaarde. Hieruit volgt dat strafvervolging terzake van het onder 2 tenlastegelegde niet is uitgesloten. Het openbaar ministerie is derhalve ontvankelijk in zijn vervolging."
3.3. Het voor het bewijs gebezigde proces-verbaal met nr. PL1601/98-243893 van 19 december 1998, opgemaakt door M.P.M. van Oosten, hoofdagent van politie Hollands Midden, Duin- en Bollenstreek Noord, houdt als verklaring van de vader van de verdachte, [betrokkene 1], onder meer het volgende in:
"Afgelopen nacht (...) werd er bij mij thuis aangebeld door twee politiemensen. Mijn vrouw deed open en zelf ging ik ook naar beneden. Er werd verteld dat mijn auto (...) bij een zware aanrijding betrokken was. Mijn vrouw vertelde toen, dat onze zoon [verdachte] met die auto weg was.
De politie is toen weggegaan, maar kwam na een kwartier weer terug. Ze vertelden, dat ze [verdachte] niet konden vinden en vroegen mij, waar hij eventueel kon zitten. Ik had daar geen idee van en besloot zelf te gaan rondrijden om hem te zoeken. Ik deed dat samen met mijn zoon [betrokkene 2].
Dezelfde ochtend, een paar minuten voordat we [verdachte] bij de politie brachten, troffen we [verdachte] (de Hoge Raad begrijpt: [verdachte]) aan op de Torenlaan te Voorhout, op ongeveer 500 meter van de plaats van de aanrijding. Mijn zoon [betrokkene 2] sommeerde [verdachte] om in te stappen, waarna we rechtstreeks naar de plek van het ongeluk reden en [verdachte] bij de politie brachten."
3.4. Gelet op de hiervoor onder 3.3 vermelde inhoud van het proces-verbaal waarop in de overweging van het Hof kennelijk is gedoeld, geeft het oordeel van het Hof dat hier geen sprake is van - kort gezegd - een vrijwillige kennisgeving als bedoeld in art. 184 van de Wegenverkeerswet 1994 en dat het Openbaar Ministerie derhalve ontvankelijk is in de vervolging, geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is het niet onbegrijpelijk, nu uit een en ander kan worden afgeleid dat de verdachte, voordat hij zich meldde bij de politie, reeds ervan op de hoogte was dat de politie naar hem op zoek was.
4. Ambtshalve beoordeling van de bestreden uitspraak
Het Hof heeft voor de bewezenverklaarde strafbare feiten één straf opgelegd, te weten het verrichten van onbetaalde arbeid ten algemenen nutte voor de duur van 140 uren in plaats van drie maanden gevangenisstraf en een geldboete van f 1350,-, subsidiair 27 dagen hechtenis, voorwaardelijk met een proeftijd van 2 jaren. Het onder 1 subsidiair bewezenverklaarde feit levert echter een overtreding op, zodat op grond van het bepaalde in art. 62 Sr het Hof daarvoor afzonderlijk een straf had moeten bepalen. Kennelijk heeft het Hof bij wijze van vergissing aan de verdachte één geldboete voor beide bewezenverklaarde strafbare feiten opgelegd. De Hoge Raad zal deze misslag herstellen, zoals hieronder vermeld.
5. Slotsom
Nu het middel niet tot cassatie kan leiden, terwijl de Hoge Raad ook geen grond aanwezig oordeelt waarop de
bestreden uitspraak ambtshalve zou behoren te worden
vernietigd, moet het beroep worden verworpen.
6. Beslissing
De Hoge Raad:
Verstaat dat de door het Hof aan de verdachte opgelegde geldboete ten aanzien van het onder 1 subsidiair bewezenverklaarde f 350,-, subsidiair 7 dagen hechtenis, voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaren bedraagt;
Verstaat dat de door het Hof aan de verdachte opgelegde geldboete ten aanzien van het onder 2 bewezenverklaarde f 1000,-, subsidiair 20 dagen hechtenis, voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaren bedraagt;
Verwerpt het beroep voor het overige.
Dit arrest is gewezen door de vice-president C.J.G. Bleichrodt als voorzitter, en de raadsheren F.H. Koster en J.P. Balkema, in bijzijn van de waarnemend-griffier I.W.P. Verboon, en uitgesproken op 24 september 2002.