ECLI:NL:HR:2001:AB0282

• Datum uitspraak: 28 februari 2001
• Publicatiedatum: 4 april 2013
• Zaaknummer: 36032
• Instantie: Hoge Raad
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Belastingrecht
• Procedures: Cassatie
• Rechters: R.J.J. Jansen; F.W.G.M. van Brunschot; D.G. van Vliet
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Cassatie over motorrijtuigenbelasting en gelijkheidsbeginsel voor invalidenparkeerkaart

In deze zaak gaat het om een beroep in cassatie van belanghebbende X tegen de uitspraak van het Gerechtshof te Arnhem van 14 februari 2000, betreffende de voldoening op aangifte in de motorrijtuigenbelasting voor het tijdvak van 30 augustus 1998 tot en met 29 november 1998. Belanghebbende heeft op aangifte een bedrag van ƒ 359 aan motorrijtuigenbelasting voldaan, maar heeft hiertegen bezwaar gemaakt bij de Inspecteur, die het bezwaar heeft afgewezen. Vervolgens is belanghebbende in beroep gegaan bij het Hof, dat de uitspraak van de Inspecteur heeft bevestigd. Tegen deze uitspraak heeft belanghebbende beroep in cassatie ingesteld.

De Hoge Raad heeft vastgesteld dat belanghebbende houder is van een personenauto in de zin van de Wet op de motorrijtuigenbelasting 1994. De echtgenoot van belanghebbende is sinds 1988 nierdialysepatiënt, maar heeft geen invalidenparkeerkaart aangevraagd. De Hoge Raad heeft de relevante wetgeving besproken, waaronder de overgangsregeling voor motorrijtuigen waarvan het kentekenbewijs is afgegeven vóór 1 januari 1994. Het Hof had geoordeeld dat het feit dat de echtgenoot van belanghebbende geen invalidenparkeerkaart heeft aangevraagd, voor rekening van belanghebbende moet blijven. Dit oordeel werd door de Hoge Raad bevestigd, waarbij werd opgemerkt dat de wetgever in redelijkheid heeft kunnen menen dat er geen sprake is van gelijke gevallen.

De Hoge Raad heeft de klacht van belanghebbende verworpen, die stelde dat er sprake was van schending van het gelijkheidsbeginsel, zoals neergelegd in artikel 26 van het IVBPR. De Hoge Raad oordeelde dat de wetgever niet verplicht was om een regeling te treffen voor houders van motorrijtuigen die geen recht hebben op een invalidenparkeerkaart, maar wel regelmatig medische behandelingen ondergaan. De Hoge Raad heeft geen termen aanwezig geacht voor een veroordeling in de proceskosten en heeft het beroep ongegrond verklaard.

Uitspraak

Nr. 36032

28 februari 2001

gewezen op het beroep in cassatie van X te Z tegen de uitspraak van het Gerechtshof te Arnhem van 14 februari 2000, nr. 99/00464, betreffende de na te melden voldoening op aangifte in de motorrijtuigenbelasting.

1. Aanslag, bezwaar en geding voor het Hof

Belanghebbende heeft over het tijdvak 30 augustus 1998 tot en met 29 november 1998 op aangifte voldaan een bedrag van ƒ 359 aan motorrijtuigenbelasting. Zij heeft tegen dit bedrag bezwaar gemaakt bij de Inspecteur, die het bezwaar heeft afgewezen.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft de uitspraak van de Inspecteur bevestigd. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

2. Geding in cassatie

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

Belanghebbende heeft een conclusie van repliek ingediend.

3. Beoordeling van de klacht

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan. Belanghebbende is houder van een personenauto in de zin van de Wet op de motorrijtuigenbelasting 1994. Belanghebbendes echtgenoot is sinds 1988 nierdialysepatiënt. Hij heeft geen invalidenparkeerkaart aangevraagd.

3.2. Bij de Wet van 16 december 1993, Stb. 673, waarbij het begrip personenauto voor de heffing van de motorrijtuigenbelasting is aangescherpt, is een overgangsregeling getroffen voor motorrijtuigen waarvan het kentekenbewijs is afgegeven vóór 1 januari 1994, en waarvan de houder op 1 januari 1995 in het bezit is van een geldige invalidenparkeerkaart als bedoeld in het Besluit Invalidenparkeerkaart van 1 oktober 1991. Voor die motorrijtuigen kan op grond van de overgangsregeling onder bij ministeriële regeling te stellen nadere voorwaarden ook na 31 december 1994 het voor bestelauto’s geldende tarief nog van toepassing zijn.

3.3. Het Hof heeft geoordeeld dat de omstandigheid dat belanghebbendes echtgenoot om hem moverende redenen geen invalidenparkeerkaart heeft aangevraagd voor rekening van belanghebbende moet blijven en dat het feit dat zij met betrekking tot de heffing van de belasting anders wordt behandeld dan houders van motorrijtuigen die wel op 1 januari 1995 over een dergelijke kaart beschikten, geen verboden ongelijke behandeling vormt.

3.4. Tegen dit oordeel richt zich de klacht met het betoog dat sprake is van schending van het, onder meer in artikel 26 IVBPR neergelegde, gelijkheidsbeginsel, nu de wetgever wel een regeling heeft getroffen voor houders van motorrijtuigen die op 1 januari 1995 in het bezit waren van een geldige invalidenparkeerkaart, maar niet een overeenkomstige regeling in het leven heeft geroepen ten behoeve van houders die van een motorrijtuig gebruik maken in verband met het regelmatig reizen voor het ondergaan van een medische behandeling doch die geen recht kunnen doen gelden op een dergelijke kaart. De klacht faalt. Aangenomen kan worden dat diegenen die recht hebben op een invalidenparkeerkaart in het algemeen in sterkere mate voor hun vervoer zijn aangewezen op een motorrijtuig dan personen als - zoals in de conclusie van repliek wordt gesteld - belanghebbendes echtgenoot, die niet in aanmerking komen voor een dergelijke kaart doch die wel regelmatig een medische behandeling dienen te ondergaan. De wetgever heeft derhalve in redelijkheid kunnen menen dat hier geen sprake is van gelijke gevallen. Hij was dan ook niet op grond van het gelijkheidsbeginsel verplicht naast de regeling voor houders van motorrijtuigen met een invalidenparkeerkaart, tevens een regeling te treffen ten behoeve van de groep houders van motorrijtuigen waartoe belanghebbendes echtgenoot behoort.

4. Proceskosten

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

5. Beslissing

De Hoge Raad verklaart het beroep ongegrond.

Dit arrest is gewezen door de vice-president R.J.J. Jansen als voorzitter, en de raadsheren F.W.G.M. van Brunschot en D.G. van Vliet, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier J.M. van Hooff, en in het openbaar uitgesproken op 28 februari 2001.