ECLI:NL:HR:2000:AA5220

• Datum uitspraak: 22 maart 2000
• Publicatiedatum: 4 april 2013
• Zaaknummer: 34751
• Instantie: Hoge Raad
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Belastingrecht
• Procedures: Cassatie
• Rechters: A. van Brunschot; J. van Amersfoort; M. Lourens
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Cassatie over navorderingsaanslag inkomstenbelasting en bewijspositie belanghebbende

In deze zaak gaat het om een navorderingsaanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen voor het jaar 1990, waarbij de belanghebbende aanvankelijk was aangeslagen naar een belastbaar inkomen van f 26.898. De Inspecteur heeft een navorderingsaanslag opgelegd met een verhoging van de nagevorderde belasting van honderd procent, zonder kwijtschelding. Na bezwaar heeft de Inspecteur de navorderingsaanslag verminderd tot een belastbaar inkomen van f 42.628, maar de verhoging gehandhaafd. De belanghebbende heeft hiertegen beroep ingesteld bij het Hof, dat de uitspraak van de Inspecteur heeft vernietigd en de aanslag heeft verminderd tot f 42.268, met een belastingvrije som behorende bij tariefgroep 3, en kwijtschelding van de verhoging verleend tot 50% van de enkelvoudige belasting.

Tegen deze uitspraak heeft de belanghebbende cassatie ingesteld. De Staatssecretaris van Financiën heeft het cassatieberoep bestreden. De Hoge Raad heeft de klachten van de belanghebbende beoordeeld. De eerste klacht betrof de verplichting om inlichtingen te verstrekken tijdens een verhoor op 18 mei 1995, terwijl de belanghebbende meende recht te hebben op zwijgrecht. De Hoge Raad oordeelt dat deze klacht faalt, omdat uit het proces-verbaal blijkt dat de belanghebbende is geïnformeerd over zijn recht om te zwijgen.

De tweede klacht betrof het niet retourneren van in beslag genomen stukken tijdens een huiszoeking op 5 april 1995, wat de bewijspositie van de belanghebbende zou hebben geschaad. Ook deze klacht faalt, omdat het Hof heeft vastgesteld dat er geen documenten onder de in beslag genomen stukken waren die als bewijs konden dienen voor de omvang van de door de belanghebbende genoten winst uit onderneming.

De overige klachten leiden evenmin tot cassatie. De Hoge Raad concludeert dat er geen termen zijn voor een veroordeling in de proceskosten en verwerpt het beroep. Dit arrest is op 22 maart 2000 vastgesteld door de raadsheer Van Brunschot als voorzitter, en de raadsheren Van Amersfoort en Lourens, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier Van Hooff en op die datum in het openbaar uitgesproken.

Uitspraak

Nr. 34751

22 maart 2000

gewezen op het beroep in cassatie van X te Z tegen de uitspraak van het Gerechtshof te Amsterdam van 31 augustus 1998 betreffende na te melden navorderingsaanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen.

1. Aanslag, bezwaar en geding voor het Hof

Aan belanghebbende, die aanvankelijk in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen voor het jaar 1990 was aangeslagen naar een belastbaar inkomen van f 26.898,--, is over dat jaar een navorderingsaanslag met een verhoging van de nagevorderde belasting van honderd percent opgelegd, van welke verhoging de Inspecteur bij het vaststellen van de aanslag geen kwijtschelding heeft verleend. Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de Inspecteur bij gezamenlijke uitspraak de navorderingsaanslag verminderd tot een aanslag naar een belastbaar inkomen van f 42.628,-- en tariefgroep 2 met een verhoging van de nagevorderde belasting van honderd percent, en de beschikking betreffende de verhoging gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof, dat de uitspraak van de Inspecteur heeft vernietigd, de aanslag heeft verminderd tot een berekend naar een belastbaar inkomen van f 42.268,-- en een belastingvrije som behorende bij tariefgroep 3, en kwijtschelding van de verhoging heeft verleend tot 50% van de enkelvoudige belasting. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

2. Geding in cassatie

Belanghebbende heeft tegen ’s Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft bij vertoogschrift het cassatieberoep bestreden.

3. Beoordeling van de klachten

3.1. De eerste klacht houdt in dat belanghebbende tijdens een verhoor op 18 mei 1995 is verplicht inlichtingen te verstrekken, terwijl hem toen een zwijgrecht toekwam. Deze klacht faalt nu daarvoor in ’s Hofs uitspraak en de stukken van het geding geen feitelijke grondslag is te vinden; in het proces-verbaal van voormeld verhoor is vermeld dat belanghebbende aan het begin van het verhoor is meegedeeld dat hij niet tot antwoorden verplicht was.

3.2. De tweede klacht houdt in dat van de tijdens een huiszoeking op 5 april 1995 in beslag genomen stukken een belangrijk deel niet is geretourneerd, waardoor belanghebbende in zijn bewijspositie is geschaad. De klacht faalt, reeds omdat de door het Hof vastgestelde feiten geen andere conclusie toelaten dan dat zich onder de in beslag genomen stukken geen documenten bevonden die geschikt zouden kunnen zijn om te dienen als bewijs van de omvang van de door belanghebbende in het onderhavige jaar genoten winst uit onderneming.

3.3. De overige klachten kunnen evenmin tot cassatie leiden. Zulks behoeft, gezien artikel 101a van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu de klachten in zoverre niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.

4. Proceskosten

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroorde-ling in de proceskosten als bedoeld in artikel 5a van de Wet admi-nistratieve rechtspraak belastingzaken.

5. Beslissing

De Hoge Raad verwerpt het beroep.

Dit arrest is op 22 maart 2000 vastgesteld door de raadsheer Van Brunschot als voorzitter, en de raadsheren Van Amersfoort en Lourens, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier Van Hooff en op die datum in het openbaar uitgesproken.