ECLI:NL:HR:1996:AA1875

• Datum uitspraak: 24 januari 1996
• Publicatiedatum: 4 april 2013
• Zaaknummer: 30527
• Instantie: Hoge Raad
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Belastingrecht
• Procedures: Cassatie
• Rechters: R.J.J. Jansen; Van der Linde; Bellaart; C.H.M. Jansen; Van der Putt-Lauwers
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Cassatieberoep tegen navorderingsaanslag inkomstenbelasting en bewijslastverdeling

In deze zaak gaat het om een cassatieberoep van belanghebbende X tegen de uitspraak van het Gerechtshof te Amsterdam van 28 juni 1994, die betrekking heeft op een navorderingsaanslag in de inkomstenbelasting voor het jaar 1987. Aan belanghebbende was aanvankelijk een aanslag opgelegd op basis van een belastbaar inkomen van ƒ 100.000, met een verhoging wegens niet tijdige aangifte van ƒ 1.000. Later is er een navorderingsaanslag opgelegd, waarbij het belastbaar inkomen is verhoogd naar ƒ 125.470, rekening houdend met de eerder opgelegde verhoging. Belanghebbende heeft tegen deze navorderingsaanslag beroep aangetekend bij het Hof, dat de aanslag heeft gehandhaafd en het beroep tegen de verhoging niet ontvankelijk heeft verklaard.

In cassatie heeft belanghebbende de uitspraak van het Hof bestreden. De Staatssecretaris van Financiën heeft in een vertoogschrift het cassatieberoep bestreden. De Hoge Raad heeft in zijn beoordeling vastgesteld dat het Hof terecht heeft geoordeeld dat het aan belanghebbende was om te bewijzen dat de aangifte daadwerkelijk bij de Inspecteur was ingediend. De Hoge Raad oordeelt dat het Hof de bewijslast niet onredelijk heeft verdeeld en dat het oordeel van het Hof dat belanghebbende niet in zijn bewijs is geslaagd, feitelijk en niet onbegrijpelijk is. Daarom kunnen de middelen van cassatie niet leiden tot een andere uitkomst.

De Hoge Raad heeft verder geen termen aanwezig geacht voor een veroordeling in de proceskosten. Uiteindelijk heeft de Hoge Raad het beroep verworpen, en dit arrest is op 24 januari 1996 vastgesteld door de vice-president en de raadsheren, en in het openbaar uitgesproken.

Uitspraak

gewezen op het beroep in cassatie van X te Z tegen de uitspraak van het Gerechtshof te Amsterdam van 28 juni 1994 betreffende na te melden navorderingsaanslag in de inkomstenbelasting.

1. Aanslag en geding voor het Hof Aan belanghebbende, die aanvankelijk in de inkomstenbelasting voor het jaar 1987 was aangeslagen naar een belastbaar inkomen van ƒ 100.000,--, met een verhoging wegens niet tijdige aangifte ten bedrage van ƒ 1.000,--, is over dat jaar een navorderingsaanslag opgelegd naar een belastbaar inkomen van ƒ 125.470,--, met in achtneming van de bij de primitieve aanslag opgelegde verhoging. Belanghebbende is tegen die aanslag in beroep gekomen bij het Hof, dat de navorderingsaanslag heeft gehandhaafd en het beroep tegen de verhoging wegens niet tijdige aangifte niet ontvankelijk heeft verklaard. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

2. Geding in cassatie Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit. De Staatssecretaris van Financiën heeft bij vertoogschrift het cassatieberoep bestreden.

3. Beoordeling van de middelen van cassatie Het Hof heeft aangenomen dat het op de weg van belanghebbende ligt om te bewijzen dat de aangifte daadwerkelijk bij de Inspecteur is ingediend. Aldus heeft het Hof de bewijslast niet onredelijk verdeeld. 's Hofs oordeel dat belanghebbende niet is geslaagd in het op hem rustende bewijs is feitelijk en niet onbegrijpelijk, zodat het in cassatie niet met vrucht kan worden bestreden. Voor zover de middelen zich tegen dit oordeel richten, falen zij derhalve. Voor het overige kunnen de middelen evenmin tot cassatie leiden. Zulks behoeft, gezien artikel 101a van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu in zoverre de middelen niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.

4. Proceskosten De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 5a van de Wet administratieve rechtspraak belastingzaken.

5. Beslissing De Hoge Raad verwerpt het beroep.

Dit arrest is op 24 januari 1996 vastgesteld door de vice-president R.J.J. Jansen als voorzitter, en de raadsheren Van der Linde, Bellaart, C.H.M. Jansen en Van der Putt-Lauwers, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier Lubbers, en op die datum in het openbaar uitgesproken.