ECLI:NL:GHSHE:2014:4106

• Datum uitspraak: 7 oktober 2014
• Publicatiedatum: 9 oktober 2014
• Zaaknummer: 20-003207-12
• Instantie: Gerechtshof 's-Hertogenbosch
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Strafrecht; Strafprocesrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: K.J. van Dijk; K. van der Meijde; R.R. Everaars-Katerberg
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Medeplegen gewelddadige woningoverval te Valkenswaard met ernstige gevolgen voor slachtoffers

In deze zaak heeft het gerechtshof 's-Hertogenbosch op 7 oktober 2014 uitspraak gedaan in hoger beroep tegen een eerdere veroordeling van de verdachte voor diefstal met geweld en bedreiging met geweld in vereniging. De verdachte was betrokken bij een gewelddadige woningoverval op 22 december 2009 in Valkenswaard, waarbij hij samen met een mededader de bewoners, [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2], onder bedreiging van geweld en met een vuurwapen heeft overvallen. De overval vond plaats in opdracht van een derde partij, wat de ernst van de zaak vergrootte. De rechtbank had de verdachte eerder veroordeeld tot een gevangenisstraf van 7 jaar, een straf die het hof in stand hield. Het hof verwierp het verweer van de verdediging dat het openbaar ministerie niet-ontvankelijk zou moeten worden verklaard vanwege vermeende vormverzuimen in het proces. Het hof oordeelde dat de verdachte op de hoogte was van de aanwezigheid van andere personen in de woning en dat hij met zijn mededader met geweld de woning binnendrongen, waarbij [slachtoffer 1] werd beschoten en [slachtoffer 2] werd geslagen. De verdachte en zijn mededader hebben uiteindelijk een bedrag van 7.000 euro buitgemaakt. Het hof benadrukte de impact van de overval op de slachtoffers, waaronder de angst en onveiligheid die het gebruik van geweld met zich meebracht. De verdachte werd als strafbaar verklaard voor het bewezen verklaarde feit, en de opgelegde gevangenisstraf van 7 jaar werd als passend en geboden beschouwd, gezien de ernst van de feiten en de kwetsbaarheid van de slachtoffers.

Uitspraak

Afdeling strafrecht

Parketnummer : 20-003207-12

Uitspraak : 7 oktober 2014

TEGENSPRAAK

Arrest van de meervoudige kamer voor strafzaken van het gerechtshof

's-Hertogenbosch

gewezen op het hoger beroep, ingesteld tegen het vonnis van de rechtbank ’s-Hertogenbosch (thans: rechtbank Oost-Brabant) van 13 september 2012 in de strafzaak met parketnummer 01-825459-11 tegen:

[verdachte] ,

geboren te [verdachte] op [verdachte] 1979,

thans gedetineerd in de Penitentiaire Inrichting Zuid West - De Dordtse Poorten te Dordrecht.

Hoger beroep

Bij vonnis waarvan beroep is de verdachte ter zake van diefstal met geweld en bedreiging met geweld in vereniging gepleegd veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 7 jaren, met aftrek van voorarrest.

De verdachte heeft tegen dit vonnis hoger beroep ingesteld.

Onderzoek van de zaak

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzitting in hoger beroep, alsmede het onderzoek op de terechtzitting in eerste aanleg.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal en van hetgeen door en namens de verdachte naar voren is gebracht.

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat het hof het beroepen vonnis zal bevestigen.

De verdediging heeft primair op verschillende gronden betoogd dat het openbaar ministerie in de strafvervolging niet-ontvankelijk dient te worden verklaard. Subsidiair heeft de verdediging vrijspraak bepleit.

Vonnis waarvan beroep

Het beroepen vonnis zal worden vernietigd omdat het hof tot een andere bewezenverklaring komt dan de rechtbank.

Tenlastelegging

Aan verdachte is ten laste gelegd dat:

hij op of omstreeks 22 december 2009 te Valkenswaard tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening heeft weggenomen 7000 euro, althans een hoeveelheid geld, in elk geval enig goed, geheel of ten dele toebehorende aan [slachtoffer 1], in elk geval aan een ander of anderen dan aan verdachte en/of zijn mededader(s), welke diefstal werd voorafgegaan en/of vergezeld en/of gevolgd van geweld en/of bedreiging met geweld tegen voornoemde [slachtoffer 1] en/of [slachtoffer 2], gepleegd met het oogmerk om die diefstal voor te bereiden en/of gemakkelijk te maken en/of om bij betrapping op heterdaad aan zichzelf en/of aan zijn mededader(s) hetzij de vlucht mogelijk te maken, hetzij het bezit van het gestolene te verzekeren, welk geweld en/of welke bedreiging met geweld hierin bestond(en) dat hij, verdachte, en/of zijn mededader(s)

- voornoemde (34 weken zwangere) [slachtoffer 2] haar woning in heeft/hebben geduwd en/of

- voornoemde [slachtoffer 1] in zijn been heeft/hebben geschoten en/of

- voornoemde [slachtoffer 1] en/of [slachtoffer 2] naar de keuken heeft/hebben gesleurd en/of

- de handtas van voornoemde [slachtoffer 2] uit haar handen heeft/hebben getrokken en/of

- voornoemde [slachtoffer 2] (met een vuurwapen) tegen het gezicht heeft/hebben geslagen en/of

- voornoemde [slachtoffer 1] in het gezicht heeft/hebben geschopt en/of

- heeft/hebben geroepen “Geld, geld” en/of

- de polsen van voornoemde [slachtoffer 1] heeft/hebben omwikkeld met duck-tape en/of

- het hoofd van voornoemde [slachtoffer 2] heeft/hebben omwikkeld met duck-tape en/of

- voornoemde [slachtoffer 1] een stroomstoot met een stroomstootwapen heeft/hebben gegeven en/of

- de handen en/of het gezicht van voornoemde [slachtoffer 1] heeft/hebben omwikkeld met tape en/of

- tegen voornoemde [slachtoffer 1] heeft/hebben gezegd “Je ziet wat er gebeurt.. ik maak je dadelijk gewoon dood, ik moet geld hebben” en/of “Zeg nou waar het geld is” en/of

- tegen voornoemde [slachtoffer 2] heeft/hebben gezegd “Ik maak jou ook dood”.

Voor zover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten of omissies voorkomen, zijn deze verbeterd. De verdachte is daardoor niet geschaad in de verdediging.

Ontvankelijkheid van het openbaar ministerie

De verdediging heeft op verschillende gronden betoogd dat de het openbaar ministerie in de strafvervolging niet-ontvankelijk dient te worden verklaard.

A. In de eerste plaats heeft de verdediging aangevoerd dat de verdachte op 9 juli 2010 door de politie als getuige is gehoord, terwijl er op dat moment reeds sprake was van een verdenking jegens de verdachte van betrokkenheid bij de overval op de woning van [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2]. Volgens de verdediging blijkt uit de in hoger beroep door de verbalisanten [verbalisant 1] en [verbalisant 2] bij de raadsheer-commissaris afgelegde verklaringen dat geen sprake is geweest van een vergissing of naïviteit bij de keuze om de verdachte niet als verdachte maar als getuige te horen. Door de verdachte als getuige te horen, is volgens de verdediging een ernstige inbreuk gemaakt op beginselen van een behoorlijke procesorde waardoor doelbewust en met grove veronachtzaming van de belangen van de verdachte aan diens recht op een eerlijke behandeling van zijn zaak is tekortgedaan, op grond waarvan het openbaar ministerie in de strafvervolging niet-ontvankelijk dient te worden verklaard.

Voorts heeft de verdediging betoogd dat, mocht het hof van oordeel zijn dat het door het vormverzuim ontstane nadeel voor de verdachte onvoldoende concreet is, sprake is van een zeer fundamentele inbreuk op de beginselen van een behoorlijke procesorde waardoor het wettelijk systeem in de kern is geraakt, op grond waarvan het openbaar ministerie eveneens in de strafvervolging niet-ontvankelijk dient te worden verklaard.

B. In de tweede plaats heeft de verdediging aangevoerd dat de verbalisanten [verbalisant 1] en [verbalisant 2] bij het opmaken van verschillende processen-verbaal hebben gehandeld in strijd met de verbaliseringsplicht ex artikel 152 van het Wetboek van Strafvordering. Volgens de verdediging blijkt uit de ter terechtzitting in hoger beroep afgespeelde geluidsfragmenten van een aantal verhoren dat de verbalisanten in de respectievelijke processen-verbaal een onjuiste en onvolledige weergave hebben gegeven van hetgeen daadwerkelijk door de verhoorden is verklaard. Volgens de verdediging is bij het proces-verbaal van het verhoor van de getuige [getuige 1] relevante informatie geheel weggelaten en is bij het proces-verbaal van het verhoor van medeverdachte [medeverdachte 1] de totstandkoming en de inhoud van de verklaring onjuist, onvolledig en gedenatureerd weergegeven. De verdediging heeft in dat verband ter terechtzitting bij het beluisteren van een aantal geluidsfragmenten uit de verhoren van [getuige 1] en [medeverdachte 1] gewezen op passages die niet, niet volledig of niet juist in de processen-verbaal van verhoor zouden zijn weergegeven. De verdediging heeft betoogd dat, hoewel voor wat betreft deze processen-verbaal geen sprake is van een onherstelbaar verzuim omdat van deze verhoren audioregistraties en een verbatim uitwerking beschikbaar zijn, dit niet geldt voor de verhoren die niet auditief zijn geregistreerd.
Volgens de verdediging dient in het licht van het vorenstaande ernstig getwijfeld te worden aan de juistheid van andere processen-verbaal van verhoor, terwijl de inhoud van deze processen-verbaal niet kan worden gecontroleerd. De verdediging heeft betoogd dat in het onderhavige geval sprake is van ernstige en structurele niet-naleving van de verbaliserings-plicht, op grond waarvan het openbaar ministerie in de strafvervolging niet-ontvankelijk dient te worden verklaard.

C. Tot slot heeft de verdediging aangevoerd dat, mocht het hof van oordeel zijn dat de afzonderlijke vormverzuimen niet tot niet-ontvankelijkheid van het openbaar ministerie kunnen leiden, de cumulatie van deze vormverzuimen tot niet-ontvankelijk van het openbaar ministerie in de strafvervolging dient te leiden.

Het hof overweegt hieromtrent als volgt. ^[1]

Het in de onderhavige zaak verrichte politieonderzoek is door de politie aangeduid als onderzoek Blauwfazant en zal in navolging daarvan ook door het hof als zodanig worden aangeduid.

Bij de beoordeling van de verweren stelt het hof voorop dat niet-ontvankelijkverklaring van het openbaar ministerie in de vervolging slechts in uitzonderlijke gevallen in aanmerking komt.

Niet-ontvankelijkverklaring als bedoeld in artikel 359a van het Wetboek van Strafvordering komt in aanmerking ingeval het onherstelbare vormverzuim, dat bij het voorbereidend onderzoek ter zake van het aan de verdachte ten laste gelegde feit waarover de rechter heeft te oordelen is begaan en waarvan de rechtsgevolgen niet uit de wet blijken, daarin bestaat dat de met opsporing of vervolging belaste ambtenaren ernstig inbreuk hebben gemaakt op beginselen van een behoorlijke procesorde waardoor doelbewust of met grove veronachtzaming van de belangen van de verdachte aan diens recht op een eerlijke behandeling van zijn zaak is tekortgedaan (Zwolsman-criterium).

Daarnaast kan niet-ontvankelijkverklaring in aanmerking komen indien – ook los van mogelijke vormverzuimen in het voorbereidend onderzoek en los van de vraag of daardoor de belangen van de verdachte zijn geschaad – het wettelijke systeem waarop het strafproces is gebaseerd in de kern is aangetast (Karman-criterium).

A. Ten aanzien van het als getuige horen van de verdachte.

Het hof stelt vast dat de verdachte op 9 juli 2010 in de onderhavige zaak als getuige door de politie is gehoord. ^[2] Daarbij zijn aan de verdachte vragen gesteld over zijn relatie met andere verdachten uit het dossier en over zijn wetenschap van de overval te Valkenswaard op 22 december 2009.

Met de rechtbank, de advocaat-generaal en de verdediging stelt het hof vast dat op basis van de op dat moment bij politie en justitie bekende informatie ten aanzien van de verdachte reeds sprake was van een redelijk vermoeden van schuld als bedoeld in artikel 27 van het Wetboek van Strafvordering. De verhorende verbalisanten – onder verantwoordelijkheid van de officier van justitie – hadden er dan ook niet voor mogen kiezen om de verdachte als getuige en niet als verdachte te horen. De verdachte is voorafgaand aan het verhoor niet in de gelegenheid gesteld een advocaat te raadplegen en is bij aanvang van het verhoor niet de cautie gegeven. Mitsdien zijn de artikelen 28 en 29 van het Wetboek van Strafvordering en, in verband met de hiermee samenhangende Salduz-jurisprudentie, artikel 6 van het EVRM geschonden en is sprake van een onherstelbaar vormverzuim als bedoeld in artikel 359a van het Wetboek van Strafvordering.

Bij het bepalen van het rechtsgevolg dat aan het vormverzuim dient te worden verbonden heeft het hof rekening gehouden met het belang dat het geschonden voorschrift dient, de ernst van het verzuim en het nadeel dat daardoor wordt veroorzaakt.

Het hof stelt voorop dat op geen enkele wijze is gebleken dat het verzuim moedwillig is begaan om daarmee van de verdachte een verklaring te verkrijgen waarvan niet kan worden gezegd dat deze in vrijheid is afgelegd dan wel anderszins aan de belangen van de verdachte te kort te doen.

Voorts stelt het hof vast dat het verhoor van 9 juli 2010 een kort verhoor betreft (van 11.00 tot 11.35 uur), waarbij de verdachte geen bekennende of een anderszins zichzelf belastende verklaring heeft afgelegd. Onder deze omstandigheden is het hof van oordeel dat het nadeel voor de verdachte beperkt is gebleven en dat niet kan worden gezegd dat, door de verdachte ten onrechte eenmalig kort als getuige en niet als verdachte te horen, een ernstige inbreuk is gemaakt op beginselen van een behoorlijke procesorde waardoor doelbewust of met grove veronachtzaming van de belangen van de verdachte aan diens recht op een eerlijke behandeling van zijn zaak is tekortgedaan.

Voorts is het hof van oordeel dat niet gezegd kan worden dat, door een persoon eenmalig kort als getuige te horen terwijl ten aanzien van die persoon reeds een verdenking als bedoeld in artikel 27 van het Wetboek van Strafvordering bestond, daarmee sprake is van een zeer fundamentele inbreuk op de beginselen van een behoorlijke procesorde waardoor het wettelijke systeem in de kern is geraakt.

Het hof verwerpt mitsdien het verweer van de verdediging strekkende tot niet-ontvankelijkverklaring van het openbaar ministerie in de strafvervolging.

Wel ziet het hof in het belang van de geschonden voorschriften en de ernst van het verzuim aanleiding om de door de verdachte op 9 juli 2010 bij de politie als getuige afgelegde verklaring van het bewijs uit te sluiten nu sprake is van een onherstelbaar vormverzuim inhoudende schending van belangrijke strafvorderlijke voorschriften en er een direct causaal verband bestaat tussen de geschonden voorschriften en de verkregen verklaring.

B. Ten aanzien van de verbaliseringsplicht in het kader van de verhoren van [medeverdachte 1] en [getuige 1].

Het hof stelt voorop dat de verbaliseringsplicht ex artikel 152 van het Wetboek van Strafvordering er niet toe verplicht dat in een proces-verbaal van een verhoor een integrale en letterlijke weergave wordt opgenomen van al hetgeen door de gehoorde is verklaard. Een redelijke uitleg van de verbaliseringsplicht brengt met zich dat de opsporingsambtenaar die een verdachte of een getuige hoort, in het proces-verbaal van dat verhoor die onderdelen van de verklaring van de gehoorde opneemt die redelijkerwijs van belang kunnen zijn voor de onderzoeks- en bewijstechnische beoordeling van de zaak door de rechter. Daarmee is niet onverenigbaar dat in het proces-verbaal van verhoor een zakelijke en samenvattende weergave wordt opgenomen van hetgeen door de gehoorde, al dan niet op vragen van de verhorende verbalisant(en), is verklaard, zolang daarmee geen onjuist of onvolledig beeld van de verklaring wordt gegeven.

In zijn algemeenheid is niet in strijd met de verbaliseringsplicht dat indien door een gehoorde bevestigend wordt geantwoord op een vraag van de verhorende verbalisant(en), dit volledig als verklaring van de gehoorde in het proces-verbaal van verhoor wordt opgenomen. Evenmin is in strijd met de verbaliseringsplicht dat indien door de verhorende verbalisant(en) bepaalde informatie aan de gehoorde wordt voorgehouden waarop vervolgens door de gehoorde wordt verklaard, dit niet als zodanig in het proces-verbaal van verhoor wordt gerelateerd.

Ten aanzien van de verklaring van [medeverdachte 1] van 23 augustus 2011 ^[3] stelt het hof aan de hand van de verbatim uitwerking ^[4] en de ter terechtzitting in hoger beroep afgespeelde geluidsfragmenten ^[5] van het verhoor vast dat het door de verhorende verbalisanten opgemaakte proces-verbaal van dit verhoor een adequate, correcte en waarheidsgetrouwe verslaglegging van het verhoor bevat.

Hetgeen in het proces-verbaal van verhoor als verklaring van [medeverdachte 1] is gerelateerd komt overeen met hetgeen [medeverdachte 1] blijkens de verbatim uitwerking van het verhoor heeft verklaard. Voorts blijkt uit de verbatim uitwerking van het verhoor dat de verhorende verbalisanten de verklaring van [medeverdachte 1] zoals opgenomen in het proces-verbaal van verhoor met [medeverdachte 1] hebben doorgenomen, waarbij op verzoek van [medeverdachte 1] nog enkele correcties en aanvullingen op zijn verklaring zijn aangebracht. Nadat [medeverdachte 1] zijn verklaring had doorgelezen, heeft hij verklaard daarin te volharden en heeft hij deze ondertekend.

Voor zover discrepanties tussen het proces-verbaal van verhoor en de verbatim uitwerking bestaan, zijn deze naar het oordeel van het hof van ondergeschikte aard en doen deze niets af aan de in het proces-verbaal van verhoor weergegeven verklaring als geheel.

Voorts is het hof van oordeel dat, anders dan door de verdediging is betoogd, uit de verbatim uitwerking van het verhoor niet de conclusie kan worden getrokken dat de verhorende verbalisanten [medeverdachte 1] de naam ‘[verdachte]’ in de mond hebben gelegd. Dat de verhorende verbalisanten bij herhaling en mogelijk met enige druk de naam ‘[verdachte]’ aan de [medeverdachte 1] hebben voorgehouden om daarover te verklaren brengt nog niet met zich dat daarmee van [medeverdachte 1] een verklaring over [verdachte] is verkregen waarvan niet kan worden gezegd dat deze in vrijheid is afgelegd, mede in aanmerking genomen dat [medeverdachte 1] ook bij het doornemen en doorlezen van zijn verklaring zoals opgenomen in het proces-verbaal van verhoor zijn verklaring ten aanzien van [verdachte] niet heeft gewijzigd of ingetrokken. Het hof acht het proces-verbaal van verhoor op dit punt dan ook niet onjuist of onvolledig.

Mitsdien is het hof van oordeel dat voor wat betreft het proces-verbaal van verhoor van [medeverdachte 1] van 23 augustus 2011 is voldaan aan de verbaliseringsplicht ex artikel 152 van het Wetboek van Strafvordering en dat in dit kader geen sprake is van een vormverzuim of een inbreuk op de beginselen van een behoorlijke procesorde waardoor het wettelijke systeem in de kern is geraakt.

Ten aanzien van de verklaring van [getuige 1] van 2 juni 2010 ^[6] stelt het hof aan de hand van de ter terechtzitting in hoger beroep meerdere malen afgespeelde geluidsfragmenten ^[7] van het verhoor vast dat [getuige 1] tijdens dit verhoor heeft verklaard dat de persoon die met [medeverdachte 2] was, volgens hem ([getuige 1]) van buiten Rotterdam kwam. Naar het oordeel van het hof had dit door de verhorende verbalisanten als zodanig in het proces-verbaal van verhoor moeten worden opgenomen nu dit gegeven voor de verdachte mogelijk ontlastend zou kunnen zijn. Anderzijds tekent het hof hierbij aan dat, zoals reeds opgemerkt, ter zitting de passage enkele malen moest worden afgespeeld en het derhalve niet onmiddellijk kenbaar was wat er werd gezegd.

Het hof is evenwel van oordeel dat met het beluisteren van de geluidsopnamen van het verhoor het verzuim is hersteld. Mitsdien is geen sprake van een onherstelbaar vormverzuim als bedoeld in artikel 359a van het Wetboek van Strafvordering.

Voorts is het hof van oordeel dat niet gezegd kan worden dat, door het niet verbaliseren van een bepaalde passage uit een verhoor die voor de verdachte mogelijk ontlastend zou kunnen zijn, daarmee sprake is van een zeer fundamentele inbreuk op de beginselen van een behoorlijke procesorde waardoor het wettelijke systeem in de kern is geraakt.

Ten aanzien van andere verhoren in het dossier Blauwfazant zijn naar het oordeel van het hof uit het onderzoek ter terechtzitting geen feiten of omstandigheden naar voren gekomen die tot de gevolgtrekking kunnen leiden dat bij die verhoren is gehandeld in strijd met de verbaliseringsplicht ex artikel 152 van het Wetboek van Strafvordering. De enkele omstandigheid dat in het proces-verbaal van verhoor van [getuige 1] van 2 juni 2010 een bepaalde passage niet is opgenomen terwijl dit wel had gemoeten rechtvaardigt niet de conclusie dat aan de juistheid van andere processen-verbaal van verhoor getwijfeld dient te worden. Van een ernstige en structurele niet-naleving van de verbaliseringsplicht, zoals door de verdediging is betoogd, is het hof dan ook niet gebleken.

Het hof verwerpt mitsdien het verweer van de verdediging strekkende tot niet-ontvankelijk-verklaring van het openbaar ministerie in de strafvervolging.

C. Ten aanzien van de cumulatie van vormverzuimen.

Het hof heeft hiervoor vastgesteld dat er sprake is geweest van één onherstelbaar vormverzuim, te weten het door de politie als getuige horen van de verdachte terwijl ten aanzien van hem op dat moment reeds een redelijk vermoeden van schuld als bedoeld in artikel 27 van het Wetboek van Strafvordering bestond, doch geoordeeld dat dit niet dient te leiden tot de niet-ontvankelijkheid van het openbaar ministerie in de strafvervolging en dat kan worden volstaan met uitsluiting van het bewijs van deze verklaring. Voor het overige heeft het hof geen vormverzuimen kunnen vaststellen, zodat van een opeenstapeling van vormverzuimen geen sprake is. Het hof verwerpt mitsdien ook in zoverre het verweer van de verdediging strekkende tot niet-ontvankelijkverklaring van het openbaar ministerie in de strafvervolging.

Bewezenverklaring

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het ten laste gelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

hij op 22 december 2009 te Valkenswaard tezamen en in vereniging met anderen met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening heeft weggenomen 7000 euro, toebehorende aan [slachtoffer 1], welke diefstal werd voorafgegaan en vergezeld van geweld en bedreiging met geweld tegen voornoemde [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2], gepleegd met het oogmerk om die diefstal voor te bereiden en gemakkelijk te maken, welk geweld en welke bedreiging met geweld hierin bestonden dat hij, verdachte, en zijn mededaders

- voornoemde (34 weken zwangere) [slachtoffer 2] haar woning in hebben geduwd en

- voornoemde [slachtoffer 1] in zijn been hebben geschoten en

- voornoemde [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] naar de keuken hebben gesleurd en

- de handtas van voornoemde [slachtoffer 2] uit haar handen hebben getrokken en

- voornoemde [slachtoffer 2] (met een vuurwapen) tegen het gezicht hebben geslagen en

- voornoemde [slachtoffer 1] in het gezicht hebben geschopt en

- hebben geroepen “Geld, geld” en

- de polsen van voornoemde [slachtoffer 1] hebben omwikkeld met duck-tape en

- het hoofd van voornoemde [slachtoffer 2] hebben omwikkeld met duck-tape en

- voornoemde [slachtoffer 1] een stroomstoot met een stroomstootwapen hebben gegeven en

- de handen en het gezicht van voornoemde [slachtoffer 1] hebben omwikkeld met tape en

- tegen voornoemde [slachtoffer 1] hebben gezegd “Je ziet wat er gebeurt.. ik maak je dadelijk gewoon dood, ik moet geld hebben” en “Zeg nou waar het geld is” en

- tegen voornoemde [slachtoffer 2] hebben gezegd “Ik maak jou ook dood”.

Het hof acht niet bewezen hetgeen verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan hierboven is bewezen verklaard, zodat hij daarvan zal worden vrijgesproken.

Door het hof gebruikte bewijsmiddelen

Indien tegen dit verkorte arrest beroep in cassatie wordt ingesteld, worden de door het hof gebruikte bewijsmiddelen die redengevend zijn voor de bewezenverklaring opgenomen in een aanvulling op het verkorte arrest. Deze aanvulling wordt dan aan het verkorte arrest gehecht.

De beslissing dat het bewezen verklaarde door de verdachte is begaan berust op de feiten en omstandigheden als vervat in de hiervoor bedoelde bewijsmiddelen, in onderlinge samenhang beschouwd.

Bijzondere overwegingen omtrent het bewijs

De verdediging heeft betoogd dat bij gebrek aan voldoende wettig en overtuigend bewijs niet kan worden bewezen dat de verdachte betrokken is geweest bij de ten laste gelegde overval.

Daartoe heeft de verdediging aangevoerd dat de betrokkenheid van de verdachte bij de overval enkel kan volgen uit de verklaring van medeverdachte [medeverdachte 1] van 23 augustus 2011. Volgens de verdediging moet ernstig getwijfeld worden aan de betrouwbaarheid van deze verklaring van [medeverdachte 1] voor zover het de betrokkenheid van de verdachte betreft. Volgens de verdediging blijkt uit de verbatim uitwerking van het verhoor van [medeverdachte 1] van 23 augustus 2011 dat het daderschap van de verdachte niet volgt uit de verklaring van [medeverdachte 1] zelf maar uit de suggestieve en bij vlagen misleidende wijze van verhoor door de verbalisanten. Bij de rechter-commissaris heeft [medeverdachte 1] ontlastend over de verdachte verklaard. Volgens de verdediging is er geen ander bewijs voorhanden waaruit de directe betrokkenheid van de verdachte bij de overval kan volgen.

Aan de met [medeverdachte 1] gehouden fotoconfrontatie kan voor wat betreft de betrokkenheid van de verdachte geen bewijswaarde worden toegekend omdat [medeverdachte 1] bij die fotoconfrontatie slechts heeft bevestigd dat hij op de foto van de verdachte de hem bekende [verdachte] herkent en niet dat hij de verdachte herkent als zijnde één van de overvallers.

Verder vormt het op het topje van de handschoen aangetroffen DNA-materiaal van de verdachte geen bewijs voor de directe betrokkenheid van de verdachte bij de overval en betreft dit evenmin bewijsmateriaal dat om een verklaring schreeuwt. Volgens de verdediging plaatst dit spoor de verdachte niet op de plaats delict, is er een alternatieve indirecte overdracht van het DNA-materiaal van de verdachte op het topje van de handschoen mogelijk en is op andere sporen in de woning die gerelateerd kunnen worden aan de overval geen DNA-materiaal van de verdachte aangetroffen. Daarnaast past het DNA-bewijs niet bij de verklaringen van de beide slachtoffers.

Voorts blijkt volgens de verdediging uit de ter terechtzitting in hoger beroep afgespeelde geluidsfragmenten van het verhoor van de getuige [getuige 1] van 2 juni 2010 dat de mededader van [medeverdachte 2] volgens de getuige niet uit Rotterdam komt, hetgeen ontlastend voor de verdachte is omdat de verdachte destijds wel in Rotterdam woonde. Bij de raadsheer-commissaris heeft [getuige 1] verklaard dat hij de verdachte nog nooit heeft gezien.

Ten slotte is de beschrijving die [medeverdachte 1] in het kader van het WOD-traject tegenover de informant van de relatie tussen hem en de overvallers heeft gegeven onverenigbaar met een aantal tapgesprekken. Uit deze tapgesprekken blijkt volgens de verdediging namelijk dat sprake is van een amicale omgang tussen [medeverdachte 1] en de verdachte, hetgeen niet past bij een situatie waarin sprake is van een hoogoplopend conflict tussen [medeverdachte 1] en de overvallers over de afwikkeling van de overval. Volgens de verdediging passen deze tapgesprekken veeleer bij een situatie waarin de verdachte achteraf een bemiddelende rol heeft gespeeld in het conflict tussen [medeverdachte 1] en [medeverdachte 2].

De verdediging heeft geconcludeerd dat de verdachte onder deze omstandigheden van het ten laste gelegde dient te worden vrijgesproken.

Het hof overweegt als volgt.

I.

Op 22 december 2009 zijn [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] in hun woning te Valkenswaard overvallen door twee mannen. Daarbij is door de overvallers jegens [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] geweld gebruikt en zijn bedreigingen geuit. Door de overvallers is een geldbedrag buitgemaakt.

Het hof gaat bij het vaststellen van de betrokkenheid van de verdachte en de medeverdachten bij deze overval uit van de verklaringen die [medeverdachte 1] op 23 augustus 2011 ^[8] bij de politie en op 10 maart 2011 ^[9] en 4 ^[10] , 5 ^[11] en 6 ^[12] juli 2011 in het kader van het WOD-traject tegenover informant A-1377 ([naam]) heeft afgelegd.

Uit deze verklaringen van [medeverdachte 1], in onderling verband bezien, volgt in de kern dat hij een conflict had met [slachtoffer 1] in verband met een hennepkwekerij en dat hij nog een groot geldbedrag van deze [slachtoffer 1] tegoed had en dat hij daarover met [medeverdachte 3] heeft gesproken. [medeverdachte 3] heeft toen gezegd dat hij wel mensen kende die voor [medeverdachte 1] het geld bij [slachtoffer 1] konden gaan halen, waarna [medeverdachte 3] hem op enig moment in contact heeft gebracht met [medeverdachte 2] en [verdachte]. [medeverdachte 1] heeft [medeverdachte 2] en [verdachte] op 22 december 2009 naar de woning van [slachtoffer 1] te Valkenswaard gebracht om daar onder bedreiging van een vuurwapen een groot geldbedrag bij [slachtoffer 1] te halen.

Met de verdediging stelt het hof vast dat [medeverdachte 1] op verschillende momenten op onderdelen wisselend en soms tegenstrijdig over de aanloop, het verloop en de nasleep van de overval heeft verklaard. Naar het oordeel van het hof doet dit evenwel niets af aan de kern van de verklaringen die [medeverdachte 1] op 23 augustus 2011 bij de politie en op 10 maart 2011 en op 4, 5 en 6 juli 2011 in het kader van het WOD-traject tegenover informant A-1377 heeft afgelegd nu deze verklaringen op elkaar aansluiten en elkaar onderling versterken en – zoals hierna zal worden overwogen – op belangrijke onderdelen steun vinden in het dossier.

II.

De verklaringen van [medeverdachte 1] vinden in het bijzonder steun in het volgende.

a. Aanleiding tot de overval.

[medeverdachte 1] heeft op 23 augustus 2011 bij de politie over de aanleiding tot de overval verklaard dat hij in 2008 een pand had aan het [straat] in Bergeijk. [medeverdachte 1] is toen via een persoon genaamd [getuige 2] in contact gekomen met [slachtoffer 1]. Deze heeft vervolgens een hennepkwekerij in het pand opgezet. [medeverdachte 1] heeft verklaard dat hij met [slachtoffer 1] had afgesproken dat hij een gedeelte van de opbrengst van de hennepkwekerij zou krijgen. Er is een aantal keren geoogst maar uiteindelijk heeft [medeverdachte 1] niets van de opbrengst van de hennepkwekerij gekregen. [medeverdachte 1] heeft daarna de hennepkwekerij opgeruimd waarna [slachtoffer 1] voor een groot bedrag – ter waarde van 30.000 à 40.000 euro – gereedschap van hem heeft weggenomen. [medeverdachte 1] moest op een of andere manier het geld van [slachtoffer 1] terugkrijgen, aldus zijn verklaring. Via een broer van [betrokkene 1] (hof: [betrokkene 1], de vriendin van [medeverdachte 1]) genaamd [medeverdachte 3], heeft hij toen twee mannen geregeld om bij [slachtoffer 1] geld te halen.

Tegenover infiltrant A-1377 heeft [medeverdachte 1] op 10 maart 2011 en 4, 5 en 6 juli 2011 eveneens verklaard dat de aanleiding tot de overval was gelegen in een conflict met [slachtoffer 1] over de opbrengsten van een hennepkwekerij en over het wegnemen van de spullen door [slachtoffer 1].

De verklaringen van [medeverdachte 1] over de aanleiding tot de overval vinden in de eerste plaats steun in de verklaring van aangever [slachtoffer 1] ^[13] dat hij medio december 2007 via een kennis in contact is gekomen met [medeverdachte 1] en dat hij in een pand van [medeverdachte 1] aan het [straat] te Bergeijk op verzoek van [medeverdachte 1] een hennepkwekerij heeft ingericht. Hij heeft met [medeverdachte 1] een verdeelsleutel afgesproken voor de opbrengst van de hennepkwekerij. Er zijn meerdere kweken geweest. Op enig moment in 2009 is een conflict ontstaan tussen hem en [medeverdachte 1] over de hennepkwekerij. [medeverdachte 1] heeft toen een hoop spullen uit de hennepkwekerij gehaald. Tot slot heeft [slachtoffer 1] verklaard dat [medeverdachte 1] meende dat hij nog geld tegoed had.

De verklaringen van [medeverdachte 1] over de aanleiding tot de overval vinden voorts steun in de verklaring van [getuige 2] ^[14] dat [medeverdachte 1] op enig moment tegenover hem heeft laten vallen dat hij in een pand een ‘wiethok’ wilde beginnen, dat hij [medeverdachte 1] toen in contact heeft gebracht met [slachtoffer 1] en dat hij van [slachtoffer 1] heeft gehoord over “onmin” tussen [slachtoffer 1] en [medeverdachte 1].

De verklaringen van [medeverdachte 1] over de aanleiding tot de overval vinden tot slot steun in een aantal tapgesprekken ^[15] waarin wordt gesproken over het wegnemen van gereedschap van [medeverdachte 1] door [slachtoffer 1].

b. Wijze waarop [medeverdachte 1] in contact is gekomen [medeverdachte 2] en [verdachte].

[medeverdachte 1] heeft op 23 augustus 2011 bij de politie verklaard dat hij in november 2009 met [medeverdachte 3], een broer van zijn vriendin [betrokkene 1], over zijn problemen met [slachtoffer 1] heeft gesproken, dat [medeverdachte 3] heeft gezegd dat hij wel mensen kon regelen die voor [medeverdachte 1] het geld bij [slachtoffer 1] zouden kunnen gaan halen en dat hij ([medeverdachte 1]) op de dag van de overval volgens afspraak met [medeverdachte 3] naar Rotterdam is gereden waar hij [medeverdachte 2] en [verdachte] heeft ontmoet waarbij ook [medeverdachte 3] aanwezig was. Tegenover infiltrant A‑1377 heeft [medeverdachte 1] op 4, 5 en 6 juli 2010 verklaard dat de twee mannen die geld bij [slachtoffer 1] zijn gaan halen via een broer van [betrokkene 1] zijn geregeld.

De verklaringen van [medeverdachte 1] over de wijze waarop hij in contact is gekomen met [medeverdachte 2] en [verdachte] vinden in de eerste plaats steun in de verklaring van [medeverdachte 3] ^[16] voor zover inhoudende dat [medeverdachte 1] hem in de periode oktober/november 2009 heeft gevraagd of hij iemand wist voor werkzaamheden in de bouw, dat hij toen een zekere [voornaam medeverdachte 2] (het hof begrijpt: [medeverdachte 2]) heeft benaderd, dat hij met [medeverdachte 1] heeft afgesproken in Rotterdam en dat hij daar [medeverdachte 1] en [voornaam medeverdachte 2] aan elkaar heeft voorgesteld.

Het hof hecht geen geloof aan de verklaring van [medeverdachte 3] dat de werkzaamheden waarover hij verklaart een bouwklus betroffen. Uit het dossier blijkt namelijk dat, zoals hierna zal worden overwogen, [medeverdachte 3] ook in de periode na de overval betrokken is geweest bij de financiële afwikkeling en de nasleep van de overval.
Voorts zijn uit het onderzoek ter terechtzitting geen feiten of omstandigheden naar voren gekomen dat in de betreffende periode sprake is geweest van een bouwklus waarbij zowel [medeverdachte 1], als [medeverdachte 2], als [verdachte] betrokken waren. Gelet hierop gaat het hof er dan ook van uit dat de ‘werkzaamheden’ waarvoor [medeverdachte 3] [medeverdachte 2] en [medeverdachte 1] met elkaar in contact heeft gebracht betrekking hadden op het halen van geld bij [slachtoffer 1].

De verklaringen van [medeverdachte 1] over de wijze waarop hij in contact is gekomen met [medeverdachte 2] en [verdachte] vinden voorts steun in de verklaring van [verdachte] ^[17] voor zover inhoudende dat hij [medeverdachte 2] kent, dat hij [medeverdachte 1] kent omdat deze werk voor hem zou hebben en dat dit was geregeld via [medeverdachte 3].

Het hof hecht geen geloof aan de verklaring van [verdachte] dat het werk waarover hij verklaart een bouwklus betrof. Uit het dossier blijkt namelijk dat, zoals hierna zal worden overwogen, [verdachte] betrokken is geweest bij de overval op de woning van [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] en dat hij in de periode na de overval betrokken is geweest bij de financiële afwikkeling en de nasleep van de overval. Voorts zijn, zoals hiervoor reeds overwogen, uit het onderzoek ter terechtzitting geen feiten of omstandigheden naar voren gekomen dat in de betreffende periode sprake is geweest van een bouwklus waarbij zowel [medeverdachte 1], als [medeverdachte 2], als [verdachte] betrokken waren. Gelet hierop gaat het hof er dan ook vanuit dat het ‘werk’ waarover [verdachte] via [medeverdachte 3] contact heeft gehad met [medeverdachte 1] betrekking had op het halen van geld bij [slachtoffer 1].

c. Aantal overvallers.

[medeverdachte 1] heeft op 23 augustus 2011 bij de politie verklaard dat hij op de dag van de overval [medeverdachte 2] en [verdachte] naar de woning van [slachtoffer 1] heeft gebracht om daar geld te halen. Ook tegenover infiltrant A-1377 heeft [medeverdachte 1] op 4 en 5 juli 2011 verklaard dat hij twee mannen naar de woning van [slachtoffer 1] heeft gebracht om daar geld te halen.

De verklaringen van [medeverdachte 1] over het aantal overvallers vinden in de eerste plaats steun in de verklaring van aangever [slachtoffer 1] ^[18] en de verklaring van de getuige [slachtoffer 2] ^[19] dat er sprake was van twee overvallers.

De verklaringen van [medeverdachte 1] over het aantal overvallers vinden voorts steun in de verklaring van de getuige [getuige 3] ^[20] , die tijdens de overval bij de woning van [slachtoffer 1] is gekomen en toen een harde klap hoorde, direct gevolgd door glasgerinkel, en kijkend in de richting van het geluid twee schimmen over het platte dak van de garage zag wegrennen.

d. Aanwezigheid [slachtoffer 2] tijdens de overval.

[medeverdachte 1] heeft op 4 juli 2011 tegenover infiltrant A-1377 verklaard dat toen de mannen bij de woning van [slachtoffer 1] waren om daar geld te halen bleek dat ook de vrouw van [slachtoffer 1] daar was en dat zij zwanger was.

De verklaring van [medeverdachte 1] over de aanwezigheid van de partner van [slachtoffer 1] ([slachtoffer 2]) tijdens de overval vindt steun in de verklaring van aangever [slachtoffer 1] ^[21] en de verklaring van de getuige [slachtoffer 2] ^[22] dat zij zijn overvallen toen [slachtoffer 2] thuiskwam en dat [slachtoffer 2] op het moment van de overval 34 weken (hof: en kennelijk dus duidelijk zichtbaar) zwanger was.

e. Geweldshandelingen.

[medeverdachte 1] heeft op 5 juli 2011 tegenover infiltrant A-1377 verklaard dat de “twee gasten” die geld bij [slachtoffer 1] zijn gaan halen nadien hebben verteld dat zij [slachtoffer 1] op enig moment mee naar boven hebben genomen en hem daar nog even goed hebben “afgeslagen”.

De verklaring van [medeverdachte 1] over het jegens [slachtoffer 1] gepleegde geweld vindt in de eerste plaats steun in de verklaring van aangever [slachtoffer 1] ^[23] dat hij op enig moment met één van de overvallers naar boven is gegaan en dat hij boven met een stroomstootwapen een stroomstoot heeft gekregen waarop hij op de grond is gevallen, hard tegen zijn hoofd is geschopt, tegen zijn achterhoofd is getrapt en met de dood is bedreigd.

De verklaring van [medeverdachte 1] over het jegens [slachtoffer 1] gepleegde geweld vindt voorts steun in de verklaring van de getuige [slachtoffer 2] ^[24] dat zij op enig moment naar boven is gegaan direct gevolgd door de twee overvallers en [slachtoffer 1] en dat [slachtoffer 1] boven meerdere malen hard is geschopt en met de dood is bedreigd.

f. Gebruik vuurwapen.

[medeverdachte 1] heeft op 4 en 5 juli 2011 tegenover infiltrant A-1377 verklaard dat hij wist dat de twee jongens die geld bij [slachtoffer 1] gingen halen een wapen bij zich hadden. Voorts heeft [medeverdachte 1] op 6 juli 2011 tegenover infiltrant A-1377 verklaard dat de twee mannen die geld bij [slachtoffer 1] gingen halen een pistool wilden hebben omdat zij niet wisten of [slachtoffer 1] kon gaan schieten, dat hun plan was om het geld te krijgen door te dreigen met een pistool en dat hij daarmee akkoord is gegaan.

De verklaringen van [medeverdachte 1] over het gebruik van een vuurwapen bij de overval vinden in de eerste plaats steun in de verklaring van aangever [slachtoffer 1] ^[25] dat één van de overvallers een vuistvuurwapen in zijn hand had, door [slachtoffer 1] omschreven als een pistool.

De verklaringen van [medeverdachte 1] over het gebruik van een vuurwapen bij de overval vinden voorts steun in de verklaring van de getuige [slachtoffer 2] ^[26] dat zij op enig moment een klap in haar gezicht heeft gekregen, volgens haar met een pistool omdat zij iets zwart zag en het hard aan kwam.

De verklaringen van [medeverdachte 1] over het gebruik van een vuurwapen bij de overval vinden voorts steun in de resultaten van het forensisch technisch sporenonderzoek ter plaatse ^[27] , waarbij achter de voordeur in de woning een huls van het kaliber 9mm Luger is aangetroffen.

De verklaringen van [medeverdachte 1] over het gebruik van een vuurwapen bij de overval vinden tot slot steun in de omstandigheid dat, zoals hierna zal worden overwogen, zowel [slachtoffer 1] als [medeverdachte 2] bij de overval een schotverwonding hebben opgelopen.

g. Schotverwonding [slachtoffer 1] en schotverwonding [medeverdachte 2].

[medeverdachte 1] heeft op 4 juli 2011 tegenover infiltrant A-1377 verklaard dat hij de twee mannen die hij heeft ingehuurd om geld bij [slachtoffer 1] te halen is gevolgd toen zij naar de woning van [slachtoffer 1] liepen en dat hij, toen hij vlak bij de woning van [slachtoffer 1] was, ineens een knal hoorde, waaruit hij concludeerde dat ze geschoten hadden met een vuurwapen.

Over de toedracht heeft [medeverdachte 1] op 23 augustus 2011 bij de politie verklaard dat [medeverdachte 2] en [voornaam verdachte] (het hof begrijpt: [verdachte]) op de terugweg na de overval hebben verteld dat [medeverdachte 2] bij de voordeur van de woning in gevecht is geraakt met [slachtoffer 1], dat [voornaam verdachte] toen in het been van [slachtoffer 1] heeft geschoten en dat die kogel toen bij [medeverdachte 2] in zijn been is gekomen. Tegenover infiltrant A-1377 heeft [medeverdachte 1] op 4 juli 2011 verklaard dat [slachtoffer 1] in gevecht is geraakt met één van de mannen (door [medeverdachte 1] aangeduid als ‘Pietje’) terwijl de andere man (door [medeverdachte 1] aangeduid als ‘Jantje’) een pistool op [slachtoffer 1] gericht hield, dat ‘Jantje’ op een gegeven moment het idee had dat [slachtoffer 1] wel eens kon gaan winnen en dat hij toen door het been van [slachtoffer 1] heeft geschoten terwijl deze op ‘Pietje’ lag en dat de kogel dwars door het been van [slachtoffer 1] is gegaan en in het been van ‘Pietje’ is terechtgekomen.

De verklaring van [medeverdachte 1] over het schieten bij de voordeur van de woning door één van overvallers vindt steun in de hiervoor reeds genoemde resultaten van het forensisch technisch sporenonderzoek ter plaatse ^[28] , waarbij achter de voordeur in de woning een huls van kaliber 9mm Luger is aangetroffen.

De verklaringen van [medeverdachte 1] over de schotverwonding bij [slachtoffer 1] vinden steun in de verklaring van aangever [slachtoffer 1] ^[29] dat hij door één van de overvallers in zijn been is geschoten en dat de kogel er aan de voorzijde van zijn been weer is uitgekomen.

De verklaringen van [medeverdachte 1] over de schotverwonding bij [medeverdachte 2] vinden steun in de bij de politie afgelegde verklaringen van de getuige [getuige 1] ^[30] dat [medeverdachte 2], die in de periode van de overval bij hem woonde, in december 2009 door “zijn eigen collega” in zijn been is geschoten bij een overval op een woning die zij voor een ander uitvoerden, dat hij de schotverwonding in het been van [medeverdachte 2] heeft gezien en dat er toen een andere man bij [medeverdachte 2] was die zei “dat hij er niets aan kon doen en dat het per ongeluk was gegaan”. Voorts heeft [getuige 1] verklaard dat hij achteraf heeft gehoord dat [medeverdachte 2] zijn wond in Pernis heeft laten verzorgen door een Nederlandse vrouw en een Antilliaanse man, naar het hof op grond van de hierna genoemde verklaring van de getuige [getuige 4] begrijpt, door [getuige 4].

Het hof hecht geen geloof aan de door [getuige 1] in hoger beroep bij de raadsheer-commissaris afgelegde verklaring ^[31] waarin hij het voorgaande heeft ontkend. De verklaring van [getuige 1] over de schotverwonding bij [medeverdachte 2] wordt namelijk niet alleen bevestigd door verklaringen van [medeverdachte 1], maar vindt bovendien steun in de hierna genoemde verklaring van de getuige [getuige 4] over een schotverwonding in het been van [medeverdachte 2] die hij heeft verzorgd.

Bovendien stelt het hof aan de hand van de geluidsopnamen van het verhoor van [getuige 1] bij de politie op 2 juni 2010 vast dat het proces-verbaal van dit verhoor overeenkomt met hetgeen [getuige 1] blijkens de geluidsopnamen tijdens dit verhoor heeft verklaard.

Ook overigens zijn naar het oordeel van het hof uit het onderzoek ter terechtzitting geen feiten of omstandigheden naar voren gekomen op grond waarvan aan de juistheid van de door de politie opgemaakte processen-verbaal van de verhoren van [getuige 1] getwijfeld zou moeten worden. Dat [getuige 1] door de politie onder druk zou zijn gezet en een geldbedrag in het vooruitzicht zou zijn gesteld om over [medeverdachte 2] een belastende verklaring af te leggen, zoals door [getuige 1] later bij de raadsheer-commissaris is verklaard, is op geen enkele wijze aannemelijk geworden. Het hof houdt de getuige [getuige 1] dan ook aan zijn bij de politie afgelegde verklaringen.

De verklaringen van [medeverdachte 1] over de schotverwonding bij [medeverdachte 2] vinden aldus tevens steun in de verklaring van de getuige [getuige 4] ^[32] dat hij [medeverdachte 2] al zo’n tien jaar kent, dat [medeverdachte 2] in 2009 bij hem is gekomen met een schotverwonding in zijn been, dat hij deze verwonding heeft verzorgd, dat [medeverdachte 2] heeft verteld dat “hij door zijn eigen maat in zijn been geschoten was” en dat [medeverdachte 2] toen niet bij hem heeft geslapen, maar dat [medeverdachte 2] met de kerst – derhalve drie of vier dagen na de overval, kennelijk – zo begrijpt het hof – ter verdere verzorging van de wond – ook nog bij hem is geweest.

Naar het oordeel van het hof kan uit kan uit deze verklaring, in samenhang bezien met hetgeen overigens uit het dossier omtrent de schotverwonding bij [medeverdachte 2] blijkt, waaronder in het bijzonder de verklaring van de hiervoor genoemde getuige [getuige 1], worden afgeleid dat de schotverwonding in het been van [medeverdachte 2] die [getuige 4] heeft verzorgd door [medeverdachte 2] bij de overval op 22 december 2009 is opgelopen.

De verklaringen van [medeverdachte 1] over de schotverwonding bij [medeverdachte 2] vinden tot slot steun in het tapgesprek van 10 maart 2010 om 12.26 uur tussen [medeverdachte 1] en [medeverdachte 2] ^[33] , in welk gesprek [medeverdachte 2] zegt dat diegene die hem een kogel door zijn poot heeft geschoten hem nooit meer heeft gebeld. Dat [medeverdachte 2] degene is die aan dit telefoongesprek deelneemt volgt niet alleen uit het door de verbalisanten [verbalisant 1] en [verbalisant 2] opgemaakte proces-verbaal aangaande het onderzoek identiteit van 6 oktober 2010 ^[34] , waarin is gerelateerd op grond waarvan de verbalisanten tot de conclusie zijn gekomen dat de NN-man die deelneemt aan het telefoongesprek van 10 maart 2010 [medeverdachte 2] betreft, maar ook uit de verklaringen van [medeverdachte 1] ^[35] en [verdachte] ^[36] die tijdens een verhoor bij de politie met de geluidsopnamen van het telefoongesprek van 10 maart 2010 zijn geconfronteerd en daarop beiden hebben verklaard dat [medeverdachte 2] aan dit telefoongesprek deelneemt.

Het hof merkt in dit verband nog op dat de verklaringen van [medeverdachte 1] dat de kogel door het been van [slachtoffer 1] is gegaan en vervolgens in het been van [medeverdachte 2] is terechtgekomen niet worden weersproken door de resultaten van het forensisch technisch sporenonderzoek nu bij dat onderzoek geen kogelpunt is aangetroffen ^[37] , terwijl uit de hiervoor genoemde verklaring van aangever [slachtoffer 1] volgt dat er bij hem sprake is van een doorschot en dat er geen kogelpunt in zijn been is achtergebleven. Dat de hiervoor genoemde getuige [getuige 4] heeft verklaard dat hij bij [medeverdachte 2] geen kogelpunt heeft verwijderd doet daaraan niet af nu [getuige 4], die geen medische achtergrond heeft, enkel heeft verklaard dat hij de schotverwonding heeft verzorgd, hetgeen niet uitsluit dat [medeverdachte 2] een eventuele kogelpunt in zijn been door een ander heeft laten verwijderen of zelf heeft verwijderd.

Ook in de bij een medische schouw op de benen van [medeverdachte 2] geconstateerde littekens ^[38] ziet het hof, tegen de achtergrond van hetgeen hiervoor omtrent de schotverwonding bij [medeverdachte 2] is overwogen, geen aanleiding om tot een ander oordeel te komen.

h. Vluchtroute van de overvallers.

[medeverdachte 1] heeft op 23 augustus 2011 bij de politie verklaard dat [medeverdachte 2] en [verdachte] op de terugweg na de overval hebben verteld dat er op enig moment iemand aan de deur kwam en dat zij toen via het raam van de badkamer over het platte dak zijn gevlucht. Tegenover infiltrant A-1377 heeft [medeverdachte 1] op 5 juli 2010 verklaard dat hij op enig moment een wit busje voorbij zag rijden naar de woning van [slachtoffer 1] en dat “die gasten” die geld bij [slachtoffer 1] gingen halen zijn gevlucht omdat er werd aangebeld.

De verklaringen van [medeverdachte 1] over de vluchtroute van de overvallers vinden in eerste plaats steun in de verklaring van de getuige [slachtoffer 2] ^[39] dat zij op enig moment glasgerinkel hoorde en dat het daarna stil werd. Voorts vinden de verklaringen van [medeverdachte 1] over het vluchten steun in de hiervoor reeds genoemde verklaring van de getuige [getuige 3] ^[40] , die heeft verklaard dat hij in zijn bestelauto naar de woning van [slachtoffer 1] is gereden, dat hij naar de voordeur van de woning is gelopen en door de kapotte ruit van de voordeur naar binnen heeft geroepen, dat hij vervolgens een harde klap hoorde, direct gevolgd door glasgerinkel en dat hij kijkend in de richting van het geluid toen twee schimmen over het platte dak van de garage zag wegrennen.

De verklaringen van [medeverdachte 1] over de vluchtroute van de overvallers vinden voorts steun in de resultaten van het forensisch technisch sporenonderzoek ter plaatse ^[41] , waarbij in de badkamer voor het bad en voor de douche met bloed gezette schoenafdrukken werden aangetroffen, welke schoenafdrukken in de badkamer waren gezet in de looprichting van de deur vanuit de overloop naar de buitendeur van de badkamer. Op het platte dak van de garage van de woning zijn vervolgens twee gangsporen bestaande uit indrukken van twee paar verschillende schoenen aangetroffen, welke sporen liepen vanaf een deur met een kapotte ruit op de eerste verdieping aan de achterzijde van de woning naar de achterzijde van het platte dak van de garage.

i. Weggenomen geldbedrag.

[medeverdachte 1] heeft op 10 maart 2011 tegenover infiltrant A-1377 verklaard dat de jongens die hij heeft ingehuurd om het geld te halen terugkwamen met een bedrag van 7.000 à 8.000 euro.

De verklaring van [medeverdachte 1] over het weggenomen geldbedrag vindt steun in de verklaring van aangever [slachtoffer 1] ^[42] dat de overvallers een bedrag van in totaal 7.000 euro (een bedrag van 5.000 euro en een bedrag van 2.000 euro) hebben meegenomen.

j. Betrokkenheid [verdachte] bij de overval.

[medeverdachte 1] heeft op 23 augustus 2011 bij de politie verklaard dat één van de overvallers “[voornaam verdachte]” heette. Bij zijn verhoor bij de politie op 24 augustus 2011 ^[43] is aan [medeverdachte 1] een foto van [verdachte] getoond, waarop [medeverdachte 1] heeft bevestigd dat dit de [voornaam verdachte] is waarover hij eerder heeft verklaard. Hoewel het op deze wijze tonen van een foto niet kan gelden als een fotobewijsconfrontatie, kan de herkenning van [medeverdachte 1] van [verdachte] op de foto naar het oordeel van het hof wel bijdragen aan het bewijs in die zin dat het een bevestiging inhoudt dat de persoon op de foto de persoon betreft waarover [medeverdachte 1] eerder uitgebreid heeft verklaard.

De verklaring van [medeverdachte 1] over de betrokkenheid van [verdachte] bij de overval vindt steun in de resultaten van het forensisch technisch sporenonderzoek van de politie dat kort na de overval ter plaatse is uitgevoerd en de bevindingen en conclusies van de deskundige van het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) ^[44] . Zoals hiervoor reeds overwogen heeft de getuige [getuige 3] verklaard dat hij twee schimmen over het platte dak van de garage zag wegrennen en zijn bij het forensisch technisch sporenonderzoek ter plaatse op het platte dak van de garage van de woning twee gangsporen bestaande uit indrukken van twee paar verschillende schoenen aangetroffen, welke sporen liepen vanaf een deur op de eerste verdieping aan de achterzijde van de woning naar de achterzijde van het platte dak van de garage.

Voorts blijkt uit het forensische sporenonderzoek ^[45] dat de gangsporen aan het einde van het platte dak verder liepen over een lager gelegen afdakje, waarna de gangsporen verdwenen in het groen aan de achterzijde van het perceel dat middels een hekwerk met daarboven prikkeldraad was omheind.

Bij het hekwerk is geconstateerd dat een gedeelte van het prikkeldraad boven het hekwerk bij elkaar was gedraaid waardoor het mogelijk was om zonder veel gevaar over het hekwerk te klimmen, dat er een gat was gemaakt in de afrastering van het hekwerk en dat er aan beide zijden van het hekwerk schoenindrukken aanwezig waren die soortgelijk waren aan de schoenindrukken op het platte dak van de garage.

Uit het voorgaande leidt het hof af dat de twee overvallers via het platte dak van de garage en vervolgens over en/of door een gat in het hekwerk zijn gevlucht.

Bij het forensisch technisch sporenonderzoek zijn op de vluchtroute op de grond bij het hekwerk in de nabijheid van de schoenindrukken en aan het prikkeldraad twee stukjes blauw nitril aangetroffen, welke door de verbalisanten zijn herkend als een topje van een nitrilhandschoen. Door de verbalisanten is gerelateerd dat aan de stukjes nitril nog geen invloeden van het weer zichtbaar waren. Bij een onderzoek aan de stukjes nitril door het NFI ^[46] is bij één van de stukjes nitril een onvolledig DNA-mengprofiel aangetroffen. Bij een aanvullend onderzoek door het NFI ^[47] is vastgesteld dat het DNA-profiel van [verdachte] matcht met dit onvolledige DNA-profiel met een berekende frequentie van kleiner dan één op één miljard (oftewel: de kans dat het DNA-profiel van een willekeurig gekozen man matcht met het onvolledige DNA-profiel is kleiner dan één op één miljard).

[verdachte] heeft geen verklaring gegeven voor de aanwezigheid van zijn DNA-materiaal op een topje van een nitril handschoen dat korte tijd na de overval op de vluchtroute van de overvallers is aangetroffen en, nu daarop nog geen invloeden van het weer zichtbaar waren, daar kennelijk slechts korte tijd heeft gelegen.

Bij het forensisch technisch sporenonderzoek in de woning van [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] ^[48] zijn op de vloer van de keuken een drietal zwarte kabelbinders aangetroffen welke aan elkaar waren bevestigd. Tussen de sluiting van de kabelbinders zat een stukje blauwe latex/nitril, welke door de verbalisanten is herkend als materiaal dat veelvuldig wordt gebruikt in latex handschoenen. Aangever [slachtoffer 1] heeft verklaard ^[49] dat hij op enig moment door de overvallers naar de keuken is gesleept, dat één van de overvallers toen heeft geprobeerd om een tie-rip om zijn polsen te doen en dat deze overvaller deze tie-rip toen kapot heeft getrokken.

Naar het oordeel van het hof draagt het voorgaande zonder meer bij aan het bewijs dat [verdachte] één van de overvallers is geweest. Dat door aangever [slachtoffer 1] en de getuige [slachtoffer 2] niets is verklaard over blauwe nitril handschoenen bij één of beide overvallers doet daaraan niet af, in aanmerking genomen dat het een feit van algemene bekendheid is dat het waarnemingsvermogen van getuigen in negatieve zin beïnvloed kan worden indien zij – zoals in het onderhavige geval – onverwacht met een hectische en zeer gewelddadige situatie worden geconfronteerd, de verklaring van [slachtoffer 2] ^[50] niets inhoudt over het wel of niet dragen van handschoenen door de overvallers en de verklaring van [slachtoffer 1] ^[51] dat één van de overvallers stoffen handschoenen droeg niet uitsluit dat deze overvaller onder deze stoffen handschoenen blauwe nitril handschoenen droeg.

k. Financiële afwikkeling en nasleep van de overval.

[medeverdachte 1] heeft op 23 augustus 2011 bij de politie verklaard dat hij met [medeverdachte 3] had afgesproken dat [medeverdachte 2] en [verdachte] een aantal procenten zouden krijgen van het geld dat zij bij [slachtoffer 1] zouden gaan halen. Tegenover infiltrant A‑1377 heeft [medeverdachte 1] op 5 juli 2010 verklaard dat de “twee gasten” die hij had ingehuurd om geld bij [slachtoffer 1] te halen de helft zouden krijgen van wat er lag.

Voorts heeft [medeverdachte 1] op 23 augustus 2011 bij de politie verklaard dat [medeverdachte 3] hem op enig moment na de overval heeft gebeld dat “de jongens” geld wilden hebben en dat hij moest komen praten. [medeverdachte 1] heeft, aldus diens verklaring, [medeverdachte 2] en [verdachte] in januari 2010 op een parkeerplaats in Rotterdam Zuid ontmoet. [medeverdachte 3] was daarbij aanwezig. Bij die ontmoeting bleek dat [medeverdachte 2] en [verdachte] geld wilden hebben. Tot slot heeft [medeverdachte 1] op 23 augustus 2011 bij de politie verklaard dat hij later nog een keer bij de McDonald’s in Rotterdam met [medeverdachte 3] heeft afgesproken en dat toen hij naar buiten liep [medeverdachte 2] daar stond. [medeverdachte 2] heeft toen gedreigd dat hij geld van [medeverdachte 1] nodig had. Tegenover infiltrant A‑1377 heeft [medeverdachte 1] op 4 juli 2010 verklaard dat één van de twee mannen die naar de woning van [slachtoffer 1] zijn gegaan om daar geld te halen, hem ([medeverdachte 1]) na die tijd nog heeft bedreigd.

De verklaringen van [medeverdachte 1] over de financiële afwikkeling en de nasleep van de overval vinden in de eerste plaats steun in een aantal SMS-gesprekken en telefoongesprekken van 5 en 6 maart 2010 tussen [medeverdachte 1] en [medeverdachte 2] en tussen [medeverdachte 1] en [verdachte], waaruit volgt dat door [medeverdachte 1] geld betaald moest worden aan [medeverdachte 2]. In een SMS-bericht van 5 maart 2010 om 09.57 uur van [medeverdachte 2] aan [medeverdachte 1] ^[52] staat de tekst: “volgende week hebben we geld voor je”. In een SMS-bericht van 5 maart 2010 om 09.59 uur van [medeverdachte 2] aan [medeverdachte 1] ^[53] staat de tekst (vertaald uit het Papiaments, volgens de tolk kan de zin meerdere betekenissen hebben): “Ik neem het wel serieus/Voor mij is het wel heel erg/Ik vergeef niet”. Uit een tapgesprek van later die dag tussen [medeverdachte 1] en zijn vriendin [betrokkene 1] ^[54] , waarin [medeverdachte 1] zegt dat “die andere” twee berichtjes heeft gestuurd, een in het Papiaments en een “van dat ik een berichtje had gestuurd van volgende week heb je geld” leidt het hof af dat het eerder genoemde SMS-bericht met de tekst “volgende week hebben we geld voor je” eerst door [medeverdachte 1] aan [medeverdachte 2] is gestuurd.

Uit twee SMS-berichten en een tapgesprek van 6 maart 2010 tussen [medeverdachte 1] en [verdachte] ^[55] leidt het hof af dat [medeverdachte 1] één van voornoemde SMS-berichten die hij van [medeverdachte 2] heeft ontvangen heeft doorgestuurd aan [verdachte] en daarover in het tapgesprek met [verdachte] heeft gesproken. In het SMS-bericht van 6 maart 2010 om 13.53 uur van [medeverdachte 1] naar [verdachte] staat de tekst: “[voornaam medeverdachte 2] heeft het doorgestuurd en ik heb het naar jou gestuurd zodat jij kon zien wat hij gestuurd heeft”. In het tapgesprek later die dag tussen [medeverdachte 1] en [verdachte] zegt [medeverdachte 1]: “(…) hij (het hof begrijpt: [medeverdachte 2]) stuurt een bericht naar mij van ja dat hij dus nog steeds zit te wachten op geld”, en: “Hij (het hof begrijpt: [medeverdachte 2]) heeft een berichtje gestuurd dat hij, ja dat wij eigenlijk beloofd hebben dat we wat zouden betalen en dat hij nog steeds zit te wachten. Dus dat hij een beetje boos is dat we nog niet betaald hebben, dat ik nog niet betaald heb”.

De verklaringen van [medeverdachte 1] over de financiële afwikkeling en de nasleep van de overval vinden voorts steun in het hiervoor reeds genoemde tapgesprek van 10 maart 2010 tussen [medeverdachte 1] en [medeverdachte 2] ^[56] , in welk gesprek [medeverdachte 2] voortdurend dreigende taal uit jegens [medeverdachte 1], [medeverdachte 2] bij [medeverdachte 1] aandringt dat hij moet betalen en [medeverdachte 1] zegt dat hij op dat moment geen geld heeft maar dat hij [medeverdachte 2] binnenkort iets kan betalen.

Dat dit telefoongesprek betrekking heeft op de overval leidt het hof af uit de opmerking van [medeverdachte 2] tijdens dit gesprek dat hij door [medeverdachte 1], de broer van [betrokkene 1] en diegene die hem een kogel door zijn poot heeft geschoten in de steek is gelaten.

Dat de door [medeverdachte 2] genoemde ‘broer van [betrokkene 1]’ [medeverdachte 3] betreft blijkt uit een tapgesprek tussen [medeverdachte 1] en [medeverdachte 3] van 30 maart 2010 om 15.07 uur ^[57] , in welk gesprek [medeverdachte 1] refereert aan de opmerking van [medeverdachte 2] dat hij niets van hun hoort, waarop [medeverdachte 3] antwoordt: “Ja want inderdaad van mij hoort hij niks”.

Het hof heeft hiervoor reeds overwogen dat vaststaat dat [medeverdachte 2] degene is die aan dit telefoongesprek van 10 maart 2010 deelneemt. In een aantal SMS-berichten tussen [medeverdachte 1] en [medeverdachte 2] ^[58] in de dagen na het telefoongesprek van 10 maart 2010 blijft [medeverdachte 2] bij [medeverdachte 1] aandringen op betaling en zegt [medeverdachte 1] meerdere malen toe dat hij binnenkort geld heeft en kan betalen.

De verklaringen van [medeverdachte 1] over de financiële afwikkeling en de nasleep van de overval vinden voorts steun in de omstandigheid dat op 30 maart 2010 bij een McDonald’s in Rotterdam een ontmoeting heeft plaatsgevonden tussen [medeverdachte 2] en [medeverdachte 1]. Uit drie tapgesprekken van 29 en 30 maart 2010 tussen [medeverdachte 1] en [medeverdachte 3] ^[59] blijkt dat [medeverdachte 1] en [medeverdachte 3] op 30 maart 2010 ’s middags afspreken bij een McDonald’s in Rotterdam. In een tapgesprek van later die dag tussen [medeverdachte 1] en zijn vriendin [betrokkene 1] ^[60] doet [medeverdachte 1] verslag van deze ontmoeting, waaruit volgt dat hij met [medeverdachte 3] had afgesproken bij de McDonald’s. [medeverdachte 1] zegt in dat telefoongesprek dat toen hij naar buiten liep [voornaam medeverdachte 2] (het hof begrijpt: [medeverdachte 2]) daar was, dat [voornaam medeverdachte 2] hem heeft bedreigd en bij [medeverdachte 1] heeft aangedrongen dat hij moet betalen. In datzelfde telefoongesprek spreekt [medeverdachte 1] het vermoeden uit dat [medeverdachte 3] hem met een vooropgezet plan daarnaartoe heeft laten komen zodat [voornaam medeverdachte 2] met hem kon praten.

Ook tegenover [verdachte] doet [medeverdachte 1] in een tapgesprek van 30 maart 2010 ^[61] verslag van de ontmoeting bij de McDonald’s, in welk gesprek [verdachte] opmerkt dat hij dit reeds heeft gehoord van “die lange”.

Uit het betreffende tapgesprek, in samenhang bezien met hiervoor genoemde tapgesprek tussen [medeverdachte 1] en [betrokkene 1] en een SMS-bericht van die dag van [medeverdachte 1] aan [medeverdachte 3] ^[62] , leidt het hof af dat met “die lange” [medeverdachte 3] wordt bedoeld. [medeverdachte 3] heeft bij de politie verklaard ^[63] dat hij inderdaad op enig moment met [medeverdachte 1] bij een McDonald’s in Rotterdam heeft afgesproken, dat hij [medeverdachte 2] op de hoogte heeft gebracht van zijn afspraak met [medeverdachte 1]. [medeverdachte 3] heeft verklaard dat hij [medeverdachte 1] bij de McDonald’s heeft getroffen en dat toen hij wegging [medeverdachte 2] naar [medeverdachte 1] is toegelopen. [medeverdachte 1] en [medeverdachte 2] hebben toen met elkaar gesproken. Daarna heeft hij van [medeverdachte 1] het hiervoor bedoelde SMS-bericht gekregen.

Het hof hecht geen geloof aan de verklaring van [medeverdachte 3] dat hij deze ontmoeting tussen [medeverdachte 1] en [medeverdachte 2] heeft geregeld omdat [medeverdachte 2] nog geld van [medeverdachte 1] tegoed had in verband met een bouwklus en hij zich daarvoor verantwoordelijk voelde omdat hij [medeverdachte 1] en [medeverdachte 2] voor deze bouwklus bij elkaar had gebracht. Het hof heeft daarbij in aanmerking genomen dat [medeverdachte 1] de ontmoeting bij de McDonald’s specifiek plaatst in het kader van de afwikkeling van de overval. Bovendien mag uit het hiervoor aangehaalde telefoongesprek van 10 maart 2010 voldoende blijken dat [medeverdachte 2] geld wilde hebben en dat het te maken had met de afwikkeling van de overval.

Overigens zijn uit het onderzoek ter terechtzitting geen feiten of omstandigheden naar voren zijn gekomen dat in de betreffende periode sprake is geweest van een bouwklus waarbij zowel [medeverdachte 1], als [medeverdachte 2] als [verdachte] betrokken waren.

III.

Gelet op het vorenstaande acht het hof de door [medeverdachte 1] op 23 augustus 2011 bij de politie en op 10 maart 2011 en 4, 5 en 6 juli 2011 in het kader van het WOD-traject tegenover informant A‑1377 afgelegde verklaringen betrouwbaar en bruikbaar voor het bewijs. In hetgeen overigens door de verdediging is aangevoerd ziet het hof geen aanleiding om tot een ander oordeel te komen.

IV.

Op grond van de hiervoor bedoelde bewijsmiddelen, in onderling verband en samenhang bezien, waaronder in het bijzonder

- de verklaringen van [medeverdachte 1] dat de verdachte één van de overvallers is geweest die voor hem geld bij [slachtoffer 1] zijn gaan halen,

- de resultanten van het forensisch onderzoek waaruit blijkt dat in de nabijheid van de woning DNA-materiaal van de verdachte is aangetroffen dat gerelateerd kan worden aan de overval en

- de tapgesprekken in de periode na de overval waaruit blijkt dat de verdachte betrokken is bij de financiële afhandeling van de overval,

acht het hof wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het ten laste gelegde heeft begaan, zoals hiervoor bewezen verklaard.

Strafbaarheid van het bewezen verklaarde

Het bewezen verklaarde levert op:

Diefstal, voorafgegaan en vergezeld van geweld en bedreiging met geweld tegen personen, gepleegd met het oogmerk om die diefstal voor te bereiden en gemakkelijk te maken, terwijl het feit wordt gepleegd door twee of meer verenigde personen.

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het feit uitsluiten.

Strafbaarheid van de verdachte

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van verdachte uitsluiten.

De verdachte is daarom strafbaar voor het hiervoor bewezen verklaarde.

Op te leggen straf of maatregel

Bij de bepaling van de op te leggen straf heeft het hof gelet op de aard en de ernst van hetgeen bewezen is verklaard, op de omstandigheden waaronder het bewezen verklaarde is begaan en op de persoon van de verdachte, zoals een en ander bij het onderzoek ter terechtzitting naar voren is gekomen. Daarbij heeft het hof rekening gehouden met de ernst van het bewezen verklaarde in de verhouding tot andere strafbare feiten, zoals onder meer tot uitdrukking komt in het hierop gestelde wettelijk strafmaximum en in de straffen die doorgaans voor soortgelijke feiten worden opgelegd.

Verdachte heeft zich schuldig gemaakt diefstal met geweld en bedreiging met geweld in vereniging gepleegd. Op 22 december 2009 zijn [slachtoffer 1] en zijn partner [slachtoffer 2] in hun woning door twee mannen overvallen. Verdachte was één van deze overvallers. Verdachte is samen met zijn mededader naar de woning gegaan om daar in opdracht van een ander geld te halen. Aanleiding voor de overval was een conflict tussen de opdrachtgever van de overval en [slachtoffer 1] in verband met hennepteelt. Toen [slachtoffer 2] thuis arriveerde, zijn verdachte en zijn mededader met geweld de woning binnengedrongen. Op dat moment had [slachtoffer 2] haar negen maanden oude zoontje op de arm. Het hof gaat ervan uit dat verdachte bekend was met de omstandigheid dat naast [slachtoffer 1] ook anderen in de woning woonachtig waren, aangezien hij met zijn mededaders de woning twee weken heeft geobserveerd. Bovendien was [slachtoffer 2] kennelijk zichtbaar 34 weken zwanger. In de woning hebben de verdachte en zijn mededader met geweld en bedreiging met geweld getracht om van [slachtoffer 1] geld te krijgen. [slachtoffer 1] is daarbij al snel met een vuurwapen in zijn been geschoten, waarbij hij veel bloed verloor, maar verdachte heeft zich niet om deze verwonding bekommerd, integendeel. [slachtoffer 2] zag na het schot meteen bloed op het hoofd van haar negen maanden oude zoontje.

[slachtoffer 1] heeft met een stroomstootwapen een stroomstoot gekregen. [slachtoffer 2] is met een vuurwapen in haar gezicht geslagen. Op enig moment hebben de verdachte en zijn mededader met tape de handen van [slachtoffer 1] achter zijn rug gebonden en zijn gezicht omwikkeld met tape. Ook het hoofd van [slachtoffer 2] is omwikkeld met tape. Onderwijl hebben verdachte en zijn mededader gedreigd om [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] om het leven te brengen als zij niet zouden vertellen waar het geld lag.

De gebeurtenissen in de woning moeten voor [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2], alsook voor het negen maanden oude zoontje, een buitengewone angstige situatie zijn geweest. Blijkens de verklaring van [slachtoffer 2] heeft zij voor haar leven en dat van haar zoontje en [slachtoffer 1] gevreesd en heeft zij zich op enig moment zelfs afgevraagd wie als eerste zou worden gedood. Verdachte en zijn mededader zijn gevlucht toen een kennis van [slachtoffer 1] onverwacht bij de woning kwam. Dit roept de vraag op of de overval mogelijk anders voor [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] zou zijn geëindigd als de verdachte en zijn mededader niet bij toeval zouden zijn gestoord.

Uiteindelijk hebben verdachte en zijn mededader een bedrag van 7.000 euro buitgemaakt. [slachtoffer 1] is met een schotwond aan zijn been naar het ziekenhuis gebracht. Ook [slachtoffer 2] is voor controle naar het ziekenhuis gebracht omdat zij last had van een harde buik. Er mag van geluk worden gesproken dat er als gevolg van het op [slachtoffer 2] uitgeoefende geweld en de stress die de overval voor haar met zich heeft gebracht geen complicaties in de zwangerschap zijn ontstaan. Verdachte heeft zich kennelijk over dit alles niet bekommerd en zich slechts laten leiden door de financiële vergoeding die hem door de opdrachtgever van de overval in het vooruitzicht was gesteld.

Daarnaast is het een feit van algemene bekendheid dat een woningoverval als de onderhavige waarbij aanzienlijk geweld is gebruikt leidt tot gevoelens van angst en onveiligheid in de samenleving.

Gelet op het vorenstaande is het hof van oordeel dat niet kan worden volstaan met een andere of lichtere sanctie dan een straf die onvoorwaardelijke vrijheidsbeneming voor aanzienlijke duur met zich brengt. Volgens de landelijke oriëntatiepunten van het LOVS, waarin het gebruikelijke rechterlijke straftoemetingsbeleid zijn neerslag heeft gevonden, kan voor een woningoverval waarbij meer dan licht geweld is gebruikt een gevangenisstraf voor de duur van 5 jaren in beginsel als passend worden beschouwd.

Het hof is evenwel van oordeel dat in het onderhavige geval sprake is van strafverzwarende omstandigheden. Zo is sprake van twee overvallers, is bij de overval met een vuurwapen geschoten en een stroomstootwapen gebruikt en is de overval in opdracht van een ander gepleegd. Voorts is sprake van kwetsbare slachtoffers, te weten [slachtoffer 2] die 34 weken zwanger was en het negen maanden oude zoontje van [slachtoffer 2] en [slachtoffer 1]. Dit alles rechtvaardigt een aanzienlijk hogere straf dan het hiervoor genoemde uitgangpunt.

Een en ander in aanmerking genomen acht het hof een gevangenisstraf voor de duur van 7 jaren, zoals door de rechtbank is opgelegd en door de advocaat-generaal is gevorderd, passend en geboden.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

De beslissing is gegrond op artikel 312 van het Wetboek van Strafrecht, zoals dit luidde ten tijde van het bewezen verklaarde.

BESLISSING

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep en doet opnieuw recht.

Verklaart zoals hiervoor overwogen bewezen dat de verdachte het ten laste gelegde heeft begaan.

Verklaart niet bewezen hetgeen de verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan hierboven is bewezen verklaard en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Verklaart het bewezen verklaarde strafbaar, kwalificeert dit als hiervoor vermeld en verklaart de verdachte strafbaar.

Veroordeelt de verdachte tot een
gevangenisstraf voor de duur van
7 (zeven) jaren .

Beveelt dat de tijd die door de verdachte vóór de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in enige in artikel 27, eerste lid, of artikel 27a van het Wetboek van Strafrecht bedoelde vorm van voorarrest is doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde gevangenisstraf in mindering zal worden gebracht, voor zover die tijd niet reeds op een andere straf in mindering is gebracht.

Aldus gewezen door

mr. K.J. van Dijk, voorzitter,

mr. K. van der Meijde en mr. R.R. Everaars-Katerberg, raadsheren,

in tegenwoordigheid van mr. F. Gerritsen, griffier,

en op 7 oktober 2014 ter openbare terechtzitting uitgesproken.

Voetnoten

1. Voor zover hierna in de voetnoten wordt verwezen naar dossierpagina’s, zijn deze afkomstig uit het dossier van Regiopolitie Brabant Zuid-Oost, Gezamenlijke Recherche Valkenswaard, met nummer 2009211406 (onderzoek Blauwfazant).

2. Proces-verbaal van verhoor getuige van [verdachte] van 9 juli 2010, dossierpagina’s 252 en 253.

3. Proces-verbaal van verhoor verdachte van [medeverdachte 1] van 23 augustus 2011, dossierpagina’s 94 tot en met 99.

4. Verbatim uitwerking van het verhoor van [medeverdachte 1] van 23 augustus 2011, bijlage 7 bij het proces-verbaal van 6 juni 2013 van Politie Oost-Brabant, Gezamenlijke Recherche Valkenswaard getiteld ‘Proces-verbaal nav vragen Gerechtshof in onderzoek Blauwfazant’ (doorgenummerde pagina’s 103 tot en met 214 van het betreffende proces-verbaal).

5. Proces-verbaal van de terechtzitting van het hof van 23 september 2014.

6. Proces-verbaal van verhoor getuige van [getuige 1] van 2 juni 2010, dossierpagina’s 466 tot en met 469.

7. Proces-verbaal van de terechtzitting van het hof van 23 september 2014.

8. Verklaring van [medeverdachte 1] van 23 augustus 2011, dossierpagina’s 94 tot en met 99.

9. Bevindingen van informant/infiltrant A-1377 van 10 maart 2011, neergelegd in het daarvan opgemaakte proces-verbaal d.d. 11 maart 2011, dossierpagina’s 756 tot en met 758.

10. Bevindingen van informant/infiltrant A-1377 van 4 juli 2011, neergelegd in het daarvan opgemaakte proces-verbaal d.d. 5 juli 2011, dossierpagina’s 879 tot en met 881.

11. Bevindingen van informant/infiltrant A-1377 van 5 juli 2011, neergelegd in het daarvan opgemaakte proces-verbaal d.d. 6 juli 2011, dossierpagina’s 884 tot en met 886.

12. Bevindingen van informant/infiltrant A-1377 van 6 juli 2011, neergelegd in het daarvan opgemaakte proces-verbaal d.d. 6 juli 2011, dossierpagina’s 889 en 890.

13. Verklaring van [slachtoffer 1] van 30 december 2009, dossierpagina’s 385 en 386.

14. Verklaring van [getuige 2] van 12 maart 2010, dossierpagina’s 387 en 388.

15. Tapgesprek van 23 februari 2010 om 08.54 uur, dossierpagina’s 514 tot en met 518, tapgesprek van 1 maart 2010 om 20.56 uur, dossierpagina’s 521 en 522, en tapgesprek van 1 maart 2010 om 21.04 uur, dossierpagina’s 522 tot en met 524.

16. Verklaring van [slachtoffer 1] van 7 juli 2010, dossierpagina’s 326 tot en met 329.

17. Verklaring van [verdachte] van 30 augustus 2011, dossierpagina’s 254 en 255.

18. Aangifte van [slachtoffer 1] van 23 december 2009, dossierpagina’s 363 tot en met 370.

19. Verklaring van [slachtoffer 2] van 23 december 2009, dossierpagina’s 371 tot en met 375.

20. Verklaring van [getuige 3] van 22 december 2009, dossierpagina’s 376 tot en met 381.

21. Aangifte van [slachtoffer 1] van 23 december 2009, dossierpagina’s 363 tot en met 370.

22. Verklaring van [slachtoffer 2] van 23 december 2009, dossierpagina’s 371 tot en met 375.

23. Aangifte van [slachtoffer 1] van 23 december 2009, dossierpagina’s 363 tot en met 370.

24. Verklaring van [slachtoffer 2] van 23 december 2009, dossierpagina’s 371 tot en met 375.

25. Aangifte van [slachtoffer 1] van 23 december 2009, dossierpagina’s 363 tot en met 370.

26. Verklaring van [slachtoffer 2] van 23 december 2009, dossierpagina’s 371 tot en met 375.

27. Bevindingen van de verbalisanten [verbalisant 3] en [verbalisant 4] van de Forensisch Technische Ondersteuning van de politie van 23 december 2009, dossierpagina’s 572 tot en met 576.

28. Bevindingen van de verbalisanten [verbalisant 3] en [verbalisant 4] van de Forensisch Technische Ondersteuning van de politie van 23 december 2009, dossierpagina’s 572 tot en met 576.

29. Aangifte van [slachtoffer 1] van 23 december 2009, dossierpagina’s 363 tot en met 370.

30. Verklaringen van [getuige 1] van 28 mei 2010 en 2 juni 2010, dossierpagina’s 463 tot en met 469.

31. Verklaring van [getuige 1] van 17 januari 2014 bij de raadsheer-commissaris, los gevoegd in het dossier.

32. Verklaring van [getuige 4] van 9 juni 2010, dossierpagina’s 470 en 471.

33. Tapgesprek van 10 maart 2010 om 12.26 uur, dossierpagina’s 535 tot en met 537.

34. Bevindingen van de verbalisanten [verbalisant 1] en [verbalisant 2] van 6 oktober 2010, dossierpagina’s 390 tot en met 392.

35. Verklaring van [medeverdachte 1] van 30 augustus 2011, dossierpagina’s 104 tot en met 124.

36. Verklaring van [verdachte] van 31 augustus 2011, dossierpagina’s 256 tot en met 266.

37. Bevindingen van de verbalisanten [verbalisant 3] en [verbalisant 4] van de Forensisch Technische Ondersteuning van de politie van 23 december 2009, dossierpagina’s 572 tot en met 576.

38. Medische informatie betreffende [medeverdachte 2] van 16 juni 2010, dossierpagina 182.

39. Verklaring van [slachtoffer 2] van 23 december 2009, dossierpagina’s 371 tot en met 375.

40. Verklaring van [getuige 3] van 22 december 2009, dossierpagina’s 376 tot en met 381.

41. Bevindingen van [verbalisant 3] en [verbalisant 5] van de Forensisch Technische Ondersteuning van de politie van 23 december 2009, dossierpagina’s 641 tot en met 645, alsmede de bevindingen van [verbalisant 3] en [verbalisant 6] van de Forensisch Technische Ondersteuning van de politie van 22 december 2009, dossierpagina’s 579 tot en met 583.

42. Aangifte van [slachtoffer 1] van 23 december 2009, dossierpagina’s 363 tot en met 370.

43. Verklaring van [medeverdachte 1] van 24 augustus 2011, dossierpagina’s 100 tot en met 103.

44. Bevindingen en conclusies van L.H.J. Aarts, NFI-deskundige forensisch onderzoek van biologische sporen en DNA, opgenomen in het rapport van 14 juni 2012 (welke het rapport van 2 juni 2010 heeft vervangen), los gevoegd in het dossier, en het rapport van 6 oktober 2011, dossierpagina’s 247 tot en met 249.

45. Bevindingen van [verbalisant 3] en [verbalisant 6] van de Forensisch Technische Ondersteuning van de politie van 22 december 2009, dossierpagina’s 579 tot en met 583.

46. Bevindingen en conclusies van L.H.J. Aarts, NFI-deskundige forensisch onderzoek van biologische sporen en DNA, opgenomen in het rapport van 14 juni 2012 (welke het rapport van 2 juni 2010 heeft vervangen), los gevoegd in het dossier.

47. Bevindingen en conclusies van L.H.J. Aarts, NFI-deskundige forensisch onderzoek van biologische sporen en DNA, opgenomen in het rapport van 6 oktober 2011, dossierpagina’s 247 tot en met 249.

48. Bevindingen van de verbalisanten [verbalisant 3] en [verbalisant 4] van de Forensisch Technische Ondersteuning van de politie van 23 december 2009, dossierpagina’s 572 tot en met 576.

49. Aangifte van [slachtoffer 1] van 23 december 2009, dossierpagina’s 363 tot en met 370.

50. Verklaring van [slachtoffer 2] van 23 december 2009, dossierpagina’s 371 tot en met 375.

51. Aangifte van [slachtoffer 1] van 23 december 2009, dossierpagina’s 363 tot en met 370.

52. SMS-bericht van 5 maart 2010 om 09.57 uur, dossierpagina’s 529 en 530.

53. SMS-bericht van 5 maart 2010 om 09.59 uur, dossierpagina 530.

54. Tapgesprek van 5 maart 2010 om 15.58 uur, dossierpagina’s 530 en 531.

55. Twee SMS-berichten van 6 maart 2010 om 13.48 en 13.53 uur en een tapgesprek van 6 maart 2010 om 13.55 uur, dossierpagina’s 532 tot en met 534.

56. Tapgesprek van 10 maart 2010 om 12.26 uur, dossierpagina’s 535 tot en met 537.

57. Tapgesprek van 30 maart 2010 om 15.07 uur, dossierpagina’s 554 tot en met 557.

58. SMS-berichten van 11 maart 2010 om 17.08 uur, 17 maart 2010 om 15.39 uur, 18 maart 2010 om 08.45 en 12.37 uur, 22 maart 2010 om 11.10 uur en 23 maart 2010 om 10.57 uur, dossierpagina’s 540 tot en met 542.

59. Tapgesprek van 29 maart 2010 om 20.32 uur, tapgesprek van 30 maart 2010 om 12.00 uur en tapgesprek van 30 maart 2010 om 12.05 uur, dossierpagina’s 545 tot en met 547.

60. Tapgesprek van 30 maart 2010 om 13.09 uur, dossierpagina’s 548 tot en met 551.

61. Tapgesprek van 30 maart 2010 om 13.26 uur, dossierpagina’s 552 tot en met 554.

62. SMS-bericht van 30 maart 2010 om 13.09 uur, dossierpagina’s 547 en 548.

63. Verklaring van [slachtoffer 1] van 7 juli 2010, dossierpagina’s 326 tot en met 329.