ECLI:NL:GHDHA:2018:2092

• Datum uitspraak: 30 mei 2018
• Publicatiedatum: 23 augustus 2018
• Zaaknummer: 22-001124-16
• Instantie: Gerechtshof Den Haag
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Strafrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: T.B. Trotman; I.P.A. van Engelen; O.E.M. Leinarts
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Veroordeling wegens openlijk in vereniging geweld plegen tegen personen met schadevergoeding

In deze zaak heeft het Gerechtshof Den Haag op 30 mei 2018 uitspraak gedaan in hoger beroep tegen een vonnis van de politierechter in de rechtbank Rotterdam. De verdachte, geboren in 1991, was beschuldigd van openlijk in vereniging geweld plegen tegen een persoon op 30 juni 2014 te Rotterdam. Het hof heeft vastgesteld dat de verdachte samen met anderen het slachtoffer heeft mishandeld, nadat zijn moeder het slachtoffer had vastgehouden en had opgeroepen om hem te slaan. De verdachte is veroordeeld tot een taakstraf van 200 uren, subsidiair 100 dagen hechtenis, met aftrek van voorarrest. Daarnaast is de vordering tot schadevergoeding van de benadeelde partij toegewezen tot een bedrag van € 3.131,-. Het hof heeft geoordeeld dat de verdachte hoofdelijk aansprakelijk is voor de schade die door het strafbare feit is toegebracht, en heeft de vordering tot schadevergoeding toegewezen, bestaande uit zowel materiële als immateriële schade. Het hof heeft de ernst van het feit en de omstandigheden waaronder het is begaan in aanmerking genomen bij het bepalen van de straf.

Uitspraak

Rolnummer: 22-001124-16

Parketnummer: 10-732009-15

Datum uitspraak: 30 mei 2018

TEGENSPRAAK

Gerechtshof Den Haag

meervoudige kamer voor strafzaken

Arrest

gewezen op het hoger beroep tegen het vonnis van de politierechter in de rechtbank Rotterdam van 1 maart 2016 in de strafzaak tegen de verdachte:

[verdachte],

geboren te [geboorteplaats] op [geboortejaar] 1991,

[adres].

Onderzoek van de zaak

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzitting in eerste aanleg en het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep van dit hof op 16 mei 2018.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal en van hetgeen door en namens de verdachte naar voren is gebracht.

Procesgang

In eerste aanleg is de verdachte ter zake van het hem ten laste gelegde veroordeeld tot een taakstraf voor de duur van 200 uren, subsidiair 100 dagen vervangende hechtenis, met aftrek van voorarrest. De vordering van de benadeelde partij is gedeeltelijk toegewezen tot een bedrag van € 3131,- zoals nader omschreven in het vonnis waarvan beroep, met oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

Namens de verdachte is tegen het vonnis hoger beroep ingesteld.

Tenlastelegging

Aan de verdachte is ten laste gelegd dat:

hij op of omstreeks 30 juni 2014 te Rotterdam op of aan de openbare weg, te weten het Henegouwerplein, althans op of aan een openbare weg, openlijk in vereniging geweld heeft gepleegd tegen [aangever], welk geweld bestond uit

- beetpakken van die [aangever] (waardoor die [aangever] zich niet meer kon bewegen) en/of

- insluiten en/of ten val brengen, althans naar de grond werken van die [aangever] en/of

- roepen: "Ik heb hem vast, sla maar" althans woorden van gelijke aard en/of strekking en/of

- meermalen, althans eenmaal, (met gebalde vuist) op/tegen het hoofd en/of gezicht van die [aangever] slaan en/of stompen en/of

- meermalen, althans eenmaal, met geschoeide voet tegen lichaam en/of armen en/of benen van die [aangever] schoppen en/of trappen en/of

- in/op het gezicht van die [aangever] slaan met een bierflesje.

Vordering van de advocaat-generaal

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat het vonnis waarvan beroep zal worden vernietigd en dat de verdachte zal worden veroordeeld tot een taakstraf voor de duur van 160 uren, subsidiair 80 dagen vervangende hechtenis, met aftrek van voorarrest.

Het vonnis waarvan beroep

Het vonnis waarvan beroep kan niet in stand blijven omdat het hof zich daarmee niet geheel verenigt.

Bewezenverklaring

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het ten laste gelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

hij op
of omstreeks 30 juni 2014 te Rotterdam op of aan de openbare weg, te weten het Henegouwerplein,
althans op of aan een openbare weg, openlijk in vereniging geweld heeft gepleegd tegen [aangever], welk geweld bestond uit
het

- beetpakken van die [aangever]
(waardoor die [aangever] zich niet meer kon bewegen) en
/of

-
insluiten en/of ten val brengen, althans naar de grond werken van die [aangever] en
/of

- roepen: "Ik heb hem vast, sla maar" althans woorden van gelijke aard
en/ of strekking en
/of

- meermalen,
althans eenmaal, (met gebalde vuist)
op/ tegen het hoofd
en/ of gezicht van die [aangever] slaan
en/of stompen en
/of

- meermalen,
althans eenmaal, met geschoeide voet tegen
het lichaam en
/of armen en
/of benen van die [aangever] schoppen
en/of trappen en
/of

- in
/op het gezicht van die [aangever] slaan met een bierflesje.

Hetgeen meer of anders is ten laste gelegd, is niet bewezen. De verdachte moet daarvan worden vrijgesproken.

Voor zover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze in de bewezenverklaring verbeterd. Blijkens het verhandelde ter terechtzitting is de verdachte daardoor niet geschaad in de verdediging.

Bewijsvoering

Het hof grondt zijn overtuiging dat de verdachte het bewezen verklaarde heeft begaan op de feiten en omstandigheden die in de bewijsmiddelen zijn vervat en die reden geven tot de bewezenverklaring.

In die gevallen waarin de wet aanvulling van het arrest vereist met de bewijsmiddelen dan wel, voor zover artikel 359, derde lid, tweede volzin, van het Wetboek van Strafvordering wordt toegepast, met een opgave daarvan, zal zulks plaatsvinden in een aanvulling die als bijlage aan dit arrest zal worden gehecht.

Bewijsoverweging

De raadsvrouw heeft zich ter terechtzitting op het standpunt gesteld dat de ontkennende verdachte van het ten laste gelegde dient te worden vrijgesproken.

Hiertoe heeft zij – kort gezegd – aangevoerd dat de getuigen wisselend hebben verklaard over wat zij die bewuste avond hebben waargenomen.

Het hof overweegt hieromtrent het volgende.

Het hof constateert dat er weliswaar kleine discrepanties zitten in de verklaringen die de getuigen eerst bij de politie en later bij de rechter-commissaris of bij de raadsheer-commissaris hebben afgelegd, maar die laten zich mede verklaren door het tijdsverloop nu het tenlastegelegde feit zich bijna 4 jaar geleden heeft afgespeeld. Het hof is echter van oordeel dat er naar de kern genomen geen zodanige essentiële verschillen bestaan tussen de diverse afgelegde verklaringen dat deze daardoor niet bruikbaar zouden zijn voor het bewijs.

Het tot vrijspraak strekkende verweer wordt verworpen.

Het hof stelt op grond van het procesdossier en het verhandelde ter terechtzitting de navolgende feiten en omstandigheden vast.

De verdachte heeft het slachtoffer, nadat het slachtoffer door de moeder van verdachte van achter bij zijn armen was vastgepakt en vastgehouden en waarbij de moeder van verdachte iets heeft geroepen in de sfeer van “Ik heb hem vast, sla maar” samen met anderen mishandeld door het slachtoffer te schoppen en te slaan. Op grond hiervan staat voor het hof vast dat de verdachte niet enkel de groep getalsmatig heeft versterkt, maar dat hij door te handelen als hiervoor vermeld, opzet heeft gehad op de ten laste gelegde geweldshandelingen en daaraan een voldoende significante en wezenlijke bijdrage heeft geleverd.

Strafbaarheid van het bewezen verklaarde

Het bewezen verklaarde levert op:

openlijk in vereniging geweld plegen tegen personen.

Strafbaarheid van de verdachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte uitsluit. De verdachte is dus strafbaar.

Strafmotivering

Het hof heeft de op te leggen straf bepaald op grond van de ernst van het feit en de omstandigheden waaronder dit is begaan en op grond van de persoon en de persoonlijke omstandigheden van de verdachte, zoals daarvan is gebleken uit het onderzoek ter terechtzitting.

Het hof constateert met de raadsvrouw dat het geding niet binnen 2 jaar nadat het rechtsmiddel is ingesteld met een einduitspraak is afgerond. Nu de vertraging met name is toe te schrijven aan het op verzoek van de verdediging horen van een vijftal getuigen in hoger beroep is sprake van bijzondere omstandigheden waardoor geen inbreuk is gemaakt op de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, EVRM.

Het hof heeft in het kader van de straftoemeting in het bijzonder het volgende in aanmerking genomen. Na het bekijken van een voetbalwedstrijd in een café is er buiten op de openbare weg tussen een aantal bezoekers onenigheid ontstaan die behoorlijk uit de hand is gelopen. De verdachte heeft daarbij – zoals hiervoor overwogen – nadat zijn moeder het slachtoffer heeft vastgehouden en heeft geroepen “sla maar, sla maar” samen met anderen het slachtoffer mishandeld door hem te slaan en te schoppen.

Dit feit heeft niet alleen pijn en blijvend letsel veroorzaakt bij het slachtoffer maar is ook een ernstige inbreuk geweest op de openbare orde.

Het hof heeft acht geslagen op een de verdachte betreffend uittreksel Justitiële Documentatie d.d. 1 mei 2018, waaruit blijkt dat de verdachte in de vijf jaar voorafgaand aan het bewezenverklaarde feit niet is veroordeeld voor het plegen van strafbare feiten.

De eis van de advocaat-generaal doet onvoldoende recht aan de aard en ernst van het delict.

Het hof is - alles afwegende - van oordeel dat een geheel onvoorwaardelijke taakstraf van na te melden duur een passende en geboden reactie vormt.

Vordering tot schadevergoeding

In het onderhavige strafproces heeft [aangever] zich als benadeelde partij gevoegd en een vordering ingediend tot vergoeding van geleden materiële en immateriële schade als gevolg van het aan de verdachte ten laste gelegde tot een bedrag van respectievelijk € 2.110,- en € 2.771,-, derhalve € 4.881,-.

In hoger beroep is deze vordering aan de orde tot dit in eerste aanleg gevorderde en in hoger beroep gehandhaafde bedrag van € 4.881,-.

De advocaat-generaal heeft geconcludeerd tot gedeeltelijke toewijzing en wel tot een bedrag van € 3.131,-, met oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

De vordering van de benadeelde partij is door en namens de verdachte betwist, gelet op het tot vrijspraak strekkende verweer is de niet-ontvankelijk verklaring van de benadeelde partij bepleit. Indien het tot een veroordeling zou komen, heeft de raadsvrouw zich ten aanzien van de gevorderde materiële schade gerefereerd aan het oordeel van het hof en matiging bepleit ten aanzien van de immateriële schade. Ten aanzien van de offerte van de kliniek heeft de raadsvrouw bepleit, dat het behandelen van die vordering een onevenredige belasting voor het rechtsgeding vormt.

Het hof overweegt als volgt.

Artikel 6:166 BW bepaalt dat, indien één van tot een groep behorende personen onrechtmatig schade toebrengt en de kans op het aldus toebrengen van schade deze personen had behoren te weerhouden van hun gedragingen in groepsverband, zij hoofdelijk aansprakelijk zijn, indien deze gedragingen hun kunnen worden toegerekend.

Dit houdt in dat de schade toebrengende onrechtmatige gedragingen uit de groep worden toegerekend aan een ieder in die groep die aan deze gedragingen bijdroeg, ongeacht de omvang van de eigen bijdrage. Voor zover de redelijkheid en billijkheid, bijvoorbeeld door het gewicht van ieders bijdrage, een andere verdeling van de aansprakelijkheid meebrengen, is dat gelet op het tweede lid van artikel 6:166 BW een kwestie van onderling verhaal, die de benadeelde partij als eiser niet regardeert.

De verdachte heeft het slachtoffer - buiten het café na afloop van het aldaar gezamenlijk bekijken van een voetbalwedstrijd van het Nederlands elftal – nadat het slachtoffer door de moeder van verdachte van achteren bij zijn armen was vastgepakt en door haar werd opgeroepen hem te slaan, met anderen mishandeld door het slachtoffer te slaan en te schoppen. Dat iemand uit de groep niet slechts met de vuist maar met een bierflesje zou slaan ligt niet zozeer buiten de lijn der verwachting dat de verdachte daarmee in redelijkheid geen rekening kon houden.

Op grond van artikel 6:166 BW zijn verdachte en zijn mededaders naar burgerlijk recht daarom hoofdelijk aansprakelijk voor de schade die door het strafbare feit is toegebracht.

Materiële schade

Wat betreft de materiële schade overweegt het hof als volgt. Vast is komen te staan dat de benadeelde partij schade heeft geleden bestaande uit het eigen risico voor de ziektekostenverzekering ter hoogte van € 360,-.

Daarnaast acht het hof ook de vordering ter zake van de hersteloperatie door de plastisch chirurg ter hoogte van € 1750,- naar redelijkheid toewijsbaar. Anders dan de rechtbank en de advocaat-generaal acht het hof ook dit onderdeel van de vordering met de ingediende offerte voldoende onderbouwd.

Immateriële schade

Het hof is van oordeel dat genoegzaam aannemelijk is geworden dat er immateriële schade is geleden en dat deze schade het rechtstreeks gevolg is van het bewezen verklaarde. De vordering leent zich - naar maatstaven van billijkheid - voor hoofdelijke toewijzing tot een bedrag van € 2.771,- te vermeerderen met de gevorderde wettelijke rente over dit bedrag vanaf 30 juni 2014 tot aan de dag der algehele voldoening.

Kosten

Dit brengt mee dat de verdachte dient te worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij tot aan deze uitspraak in verband met de vordering heeft gemaakt, welke kosten het hof vooralsnog begroot op nihil, en in de kosten die de benadeelde partij ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog moet maken.

Betaling aan de Staat ten behoeve van het slachtoffer

Nu vaststaat dat de verdachte tot een bedrag van € 4.881,- aansprakelijk is voor de schade die door het bewezen verklaarde is toegebracht, zal het hof aan de verdachte de hoofdelijke verplichting opleggen dat bedrag, te vermeerderen met de wettelijke rente, aan de Staat te betalen ten behoeve van het slachtoffer.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

Het hof heeft gelet op de artikelen 9, 22c, 22d, 36f en 141 van het Wetboek van Strafrecht, zoals zij rechtens gelden dan wel golden.

BESLISSING

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep en doet opnieuw recht:

Verklaart zoals hiervoor overwogen bewezen dat de verdachte het ten laste gelegde heeft begaan.

Verklaart niet bewezen hetgeen de verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan hierboven is bewezen verklaard en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Verklaart het bewezen verklaarde strafbaar, kwalificeert dit als hiervoor vermeld en verklaart de verdachte strafbaar.

Veroordeelt de verdachte tot een
taakstraf voor de duur van
200 (tweehonderd) uren , indien niet naar behoren verricht te vervangen door
100 (honderd) dagen hechtenis .

Beveelt dat de tijd die door de verdachte vóór de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in enige in artikel 27, eerste lid, of artikel 27a van het Wetboek van Strafrecht bedoelde vorm van voorarrest is doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde taakstraf in mindering zal worden gebracht, volgens de maatstaf van twee uren taakstraf per in voorarrest doorgebrachte dag, voor zover die tijd niet reeds op een andere straf in mindering is gebracht.

Vordering van de benadeelde partij

Wijst toe de vordering tot schadevergoeding van de benadeelde partij ter zake van het bewezen verklaarde tot het bedrag van € 4.881,- (vierduizend achthonderd een en tachtig euro) bestaande uit € 2.110,- (tweeduizend honderdtien duizend euro) materiële schade en € 2.771,- (tweeduizend zevenhonderd een en zeventig euro) immateriële schade, waarvoor de verdachte met de mededaders hoofdelijk voor het gehele bedrag aansprakelijk is, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 30 juni 2014 tot aan de dag der voldoening.

Verwijst de verdachte in de door de benadeelde partij gemaakte en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken kosten, tot aan de datum van deze uitspraak begroot op nihil.

Legt aan de verdachte de verplichting op om aan de Staat, ten behoeve van het slachtoffer, genaamd [aangever], ter zake van het bewezen verklaarde een bedrag te betalen van € 4.881,- (vierduizend achthonderd een en tachtig euro) bestaande uit € 2.110,- (tweeduizend honderdtien duizend euro) materiële schade en € 2.771,- (tweeduizend zevenhonderd een en zeventig euro) immateriële schade, bij gebreke van betaling en verhaal te vervangen door 58 (achtenvijftig) dagen hechtenis, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 30 juni 2014 tot aan de dag der voldoening, met dien verstande dat de toepassing van die hechtenis de verplichting tot schadevergoeding aan de Staat ten behoeve van het slachtoffer niet opheft.

Bepaalt dat indien en voor zover de verdachte of zijn mededaders aan een van beide betalingsverplichtingen hebben voldaan, de andere vervalt.

Dit arrest is gewezen door mr. T.B. Trotman,

mr. I.P.A. van Engelen en mr. O.E.M. Leinarts, in bijzijn van de griffier mr. M.S. Ferenczy.

Het is uitgesproken op de openbare terechtzitting van het hof van 30 mei 2018.

Mr. I.P.A. van Engelen is buiten staat dit arrest te ondertekenen.