ECLI:NL:GHARN:2009:BK5745

Uitspraak

Sector strafrecht

Parketnummer: 21-002261-09

Uitspraak d.d.: 8 december 2009

TEGENSPRAAK

Arrest van de meervoudige kamer voor strafzaken

gewezen op het hoger beroep, ingesteld tegen het vonnis van de kinderrechter in de rechtbank Arnhem van 4 juni 2009 in de strafzaak tegen

verdachte,

geboren te [geboorteplaats op [geboortedatum],

wonende te [woonplaats], [adres].

Het hoger beroep

De officier van justitie heeft tegen het hiervoor genoemde vonnis hoger beroep ingesteld.

Onderzoek van de zaak

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzitting van het hof van 24 november 2009 en, overeenkomstig het bepaalde bij artikel 422 van het Wetboek van Strafvordering, het onderzoek op de terechtzitting in eerste aanleg.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal. Deze vordering is na voorlezing aan het hof overgelegd (zie voor de inhoud van de vordering bijlage I). Het hof heeft voorts kennis genomen van hetgeen door verdachte en zijn raadsman, mr R.S. Teekens, naar voren is gebracht.

Het vonnis waarvan beroep

Het hof zal het vonnis waarvan beroep vernietigen omdat het tot een andere bewijsbeslissing komt en daarom opnieuw rechtdoen.

De tenlastelegging

Aan verdachte is tenlastegelegd dat:

hij op of omstreeks [pleegdatum] te [pleegplaats], een of meermalen

door geweld of een andere feitelijkheid en/of bedreiging met geweld of een

andere feitelijkheid drie, althans een of meer, onbekend gebleven meisjes

heeft gedwongen tot het plegen en/of dulden van ontuchtige handelingen,

bestaande uit het opzettelijk ontuchtig zijn penis duwen/brengen tegen

haar/hun billen en/of tikken en/of aaien op/over haar/hun billen, althans

betasten van haar/hun billen, en welk geweld of andere feitelijkheid en/of

welke bedreiging met geweld of andere feitelijkheid bestond uit het

opzettelijk gewelddadig en/of dreigend die meisjes van achteren benaderen

en/of (vervolgens) onverhoeds zijn penis tegen de billen van die meisjes

duwen/brengen en/of onverhoeds tikken en/of aaien op/over de billen van die

meisjes, althans betasten van de billen van die meisjes;

Indien in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze verbeterd. De verdachte is daardoor niet geschaad in de verdediging.

Bewijsoverweging

Zakelijk weergegeven heeft de advocaat-generaal ter zitting van 24 november 2009 gevorderd dat het hof de tenlastegelegde aanranding van drie meisjes bewezen zal achten, in die zin dat verdachte door een andere feitelijkheid, te weten het onverhoeds van achteren benaderen, opzettelijk heeft veroorzaakt dat deze kleine meisjes tegen hun wil de ontuchtige handelingen van verdachte hebben moeten dulden of ondergaan, terwijl van algemene bekendheid is dat meisjes op die leeftijd niet gediend zijn van dergelijk handelen.

De advocaat heeft ter zitting van het hof betoogd, zakelijk weergegeven, dat op basis van de bewijsmiddelen niet bewezen kan worden geacht dat er door verdachte geweld of een andere feitelijkheid als psychische druk is toegepast en dat de kinderrechter in eerste aanleg terecht tot vrijspraak is gekomen. Bovendien is er volgens de advocaat geen sprake geweest van het onverhoeds van achteren benaderen van de meisjes, noch van opzet bij verdachte op het plegen van ontuchtige handelingen bij hen. Zelf heeft hij verklaard dat hij misschien per ongeluk tegen de meisjes is aangekomen en zijn opzet kan ook niet worden afgeleid uit de aard van zijn handelingen.

Het hof stelt de volgende relevante feiten en omstandigheden vast op grond van het ambtsedig proces-verbaal van de verbalisant/getuige [getuige 1] en de verklaringen van de getuigen [getuige 2] en [getuige 3]. Er is geen reden om te twijfelen aan de juistheid en de betrouwbaarheid van die verklaringen, zoals deze later in de eventueel op te maken aanvulling op dit arrest zullen worden opgenomen.

In de middag van 6 juni 2008 waren genoemde getuigen als moeders met hun kinderen aanwezig in de speeltuin te [pleegplaats]. [getuige 2] en [getuige 3] zaten aan een picknicktafel bij de zandbak en [getuige 1] zat bij het zwembad, waar zij goed zicht had op de speeltuin. Zij zagen verdachte, die beduidend ouder was dan de andere kinderen in de speeltuin, gekleed in alleen een onderbroek met een opvallend grote erectie, aldaar met zijn piemel spelen en zoekend rondkijken. Hij liep de zandbak in, waar alleen kinderen van 4 á 5 jaar oud aan het spelen waren. Hij naderde een meisje van achteren, zakte door zijn knieën en drukte zijn stijve piemel tegen de billen van het meisje. Dat meisje was er duidelijk niet van gediend en liep direct weg. Vervolgens liep verdachte naar een ander meisje in de zandbak en benaderde haar ook van achteren met zijn stijve piemel. Bij dit meisje deed hij zijn hand van achteren in haar broekje en bewoog hij zijn hand onderlangs naar voren. Het meisje vond het kennelijk vervelend. Daarna liep verdachte naar een derde meisje en drukte weer zijn stijve piemel tegen de billen van dat meisje.

Verdachte heeft een paar uur later tegenover de politie, in het bijzijn van zijn vader, zakelijk weergegeven, het volgende verklaard. Hij voelde dat hij aan de kont van een meisje wilde zitten. Hij heeft dat een keer gedaan, zag een ander meisje en deed het weer. Hij heeft op de kont getikt en geaaid met zijn hand. Bij drie meisjes heeft hij het gedaan. Als ze er last van hebben, heeft hij spijt. Die kleintjes kijken hem dan gewoon zo aan en dan stopt hij ermee.

Het hof is van oordeel dat verdachte door een andere feitelijkheid dan geweld of bedreiging met geweld drie kleine meisjes in de leeftijd van ongeveer 4 of 5 jaar opzettelijk heeft gedwongen om ontuchtige handelingen te dulden of te ondergaan.

Vooropgesteld moet worden dat van ‘door een feitelijkheid dwingen tot het dulden van ontuchtige handelingen’ als bedoeld in art. 246 Sr slechts sprake kan zijn indien de verdachte door die feitelijkheid opzettelijk heeft veroorzaakt dat het slachtoffer die handelingen tegen haar wil heeft ondergaan (HR 20 april 1999, NJ 1999, 512).

Het is een feit van algemene bekendheid dat meisjes in genoemde leeftijd het omschreven lijfelijk contact met een beduidend oudere jongen, zeker met een vreemde jongen, niet willen. Door deze kinderen onverwacht van achteren te benaderen heeft verdachte verzet in enige vorm voorkomen. Als hij deze kleine kinderen niet onverwacht en van voren had benaderd, hadden ze op een voor hen natuurlijke wijze kunnen reageren door bijvoorbeeld weg te lopen, te roepen of te huilen. De aanwezige ouders zouden dan ongetwijfeld direct hebben ingegrepen.

Duidelijk is dat de geschetste gedragingen van verdachte bij de nog zeer jonge kinderen op grond van de heersende sociaal-ethische normen in de samenleving als ontuchtig moeten worden gekwalificeerd. Gelet op zijn verklaring bij de politie en ter zitting van het hof wist verdachte dat wat hij deed niet mocht, dat de kinderen het niet wilden en dat zij er last van hadden. Toch herhaalde hij de aanrandingen tot drie keer toe. Uit het in duidelijke staat van opwinding zoekend rondkijken en het benaderen en aanraken van de meisjes blijkt ook dat verdachte doelbewust het contact heeft gezocht en dat het niet per ongeluk is gegaan.

Bewezenverklaring

Door wettige bewijsmiddelen, waarin zijn vervat de redengevende feiten en omstandigheden waarop de bewezenverklaring steunt, heeft het hof de overtuiging gekregen en acht het hof wettig bewezen, dat verdachte het tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande dat: