ECLI:NL:GHAMS:2019:1175

• Datum uitspraak: 2 april 2019
• Publicatiedatum: 9 april 2019
• Zaaknummer: 23-002196-17
• Instantie: Gerechtshof Amsterdam
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Strafrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: H.M.J. Quaedvlieg; N.A. Schimmel; H.A. van Eijk
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Hoger beroep tegen vonnis van de rechtbank Amsterdam inzake woninginbraak in vereniging

In deze zaak heeft het gerechtshof Amsterdam op 2 april 2019 uitspraak gedaan in hoger beroep tegen een vonnis van de rechtbank Amsterdam van 16 juni 2017. De verdachte, geboren in Marokko in 1996, was beschuldigd van woninginbraak in vereniging, gepleegd op 1 januari 2017 te Driemond. De tenlastelegging omvatte het stelen van een Breil horloge, sieraden en een geldbedrag van ongeveer 150 euro uit een woning. Het hof heeft de zaak behandeld na eerdere zittingen op 12 februari 2018 en 19 maart 2019. De verdediging stelde dat de verdachte vrijgesproken moest worden van de diefstal van de sieraden en het geldbedrag, maar het hof oordeelde dat niet met voldoende zekerheid kon worden vastgesteld dat deze goederen van de ten laste gelegde diefstal afkomstig waren. Het hof achtte echter wel bewezen dat de verdachte samen met anderen het horloge had weggenomen door middel van braak. Het hof vernietigde het vonnis van de rechtbank en sprak de verdachte vrij van de overige tenlastegelegde feiten. De verdachte werd veroordeeld tot een taakstraf van 150 uren en een voorwaardelijke gevangenisstraf van 2 jaren, met bijzondere voorwaarden. Tevens werd een schadevergoedingsmaatregel opgelegd van €250,00 aan de benadeelde partij, die niet opnieuw in het hoger beroep was verschenen. Het hof overwoog dat de woninginbraak een ernstig feit was dat gevoelens van onveiligheid in de samenleving kan veroorzaken, en dat de verdachte eerder was veroordeeld voor diefstal, wat in zijn nadeel werd meegewogen.

Uitspraak

afdeling strafrecht

parketnummer: 23-002196-17

datum uitspraak: 2 april 2019

TEGENSPRAAK

Verkort arrest van het gerechtshof Amsterdam gewezen op het hoger beroep, ingesteld tegen het vonnis van de rechtbank Amsterdam van 16 juni 2017 in de strafzaak onder parketnummer 13-659001-17 tegen

[verdachte] ,

geboren te [geboorteplaats] (Marokko) op [geboortedag] 1996,

adres: [adres 1].

Onderzoek van de zaak

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep van 12 februari 2018 en 19 maart 2019 en, overeenkomstig het bepaalde bij artikel 422, tweede lid, van het Wetboek van Strafvordering, naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting in eerste aanleg.

Tegen voormeld vonnis is namens de verdachte hoger beroep ingesteld.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal en van hetgeen door de raadsman naar voren is gebracht.

Tenlastelegging

Aan de verdachte is ten laste gelegd dat:

hij op of omstreeks 1 januari 2017 te Driemond, in elk geval in Nederland, omstreeks 21:40 uur, in elk geval gedurende de voor de nachtrust bestemde tijd, tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, met het oogmerk van wederrechtelijke toeëigening in/uit een woning aan de [adres 2] heeft/hebben weggenomen een Breil horloge, en/of één of meerdere siera(a)d(en) en/of een geldbedrag van ongeveer 150 euro, in elk geval enig geldbedrag en/of enig goed, geheel of ten dele toebehorende aan [slachtoffer] en/of zijn kinderen, in elk geval aan een ander of anderen dan aan verdachte en/of zijn mededader(s), waarbij verdachte en/of zijn mededader(s) zich de toegang tot de plaats des misdrijf heeft/hebben verschaft en/of de/het weg te nemen goed(eren) onder zijn/hun bereik heeft/hebben gebracht door middel van braak en/of verbreking en/of inklimming te weten door het forceren van het slot van de deur van die woning.

Voor zover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zal het hof deze verbeterd lezen. De verdachte wordt daardoor niet in de verdediging geschaad.

Vonnis waarvan beroep

Het vonnis waarvan beroep zal worden vernietigd, omdat het hof tot een andere bewezenverklaring komt dan de rechtbank.

Bewijsoverweging

De raadsman heeft zich op het standpunt gesteld dat de verdachte vrijgesproken dient te worden van de diefstal van één of meer sieraden en het geldbedrag ter hoogte van € 150,00. Ten aanzien van de diefstal van het horloge van de aangever heeft de verdediging zich gerefereerd aan het oordeel van het hof.

Met de raadsman is het hof van oordeel dat niet met een voldoende mate van zekerheid is komen vast te staan dat het in de fouillering van de medeverdachte [medeverdachte] aangetroffen geldbedrag (gedeeltelijk) van de ten laste gelegde diefstal afkomstig is. Evenmin is met voldoende mate van zekerheid gebleken dat één of meer van de ten laste gelegde sieraden door de verdachte en de medeverdachten zijn weggenomen. De verdachte zal daarom ten aanzien van deze onderdelen van de tenlastelegging worden vrijgesproken.

Bewezenverklaring

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het ten laste gelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

hij op 1 januari 2017 te Driemond tezamen en in vereniging met anderen, met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening in een woning aan de [adres 2] heeft weggenomen een Breil horloge, toebehorende aan [slachtoffer], waarbij verdachte en zijn mededaders zich de toegang tot de plaats des misdrijf hebben verschaft door middel van braak, te weten door het forceren van het slot van de deur van die woning.

Hetgeen meer of anders is ten laste gelegd, is niet bewezen. De verdachte moet hiervan worden vrijgesproken.

Het bewezen verklaarde is gegrond op de feiten en omstandigheden die in de bewijsmiddelen zijn vervat, zoals deze na het eventueel instellen van beroep in cassatie zullen worden opgenomen in de op te maken aanvulling op dit arrest.

Strafbaarheid van het bewezen verklaarde

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het bewezen verklaarde uitsluit, zodat dit strafbaar is.

Het bewezen verklaarde levert op:

diefstal door twee of meer verenigde personen, waarbij de schuldige zich de toegang tot de plaats van het misdrijf heeft verschaft door middel van braak.

Strafbaarheid van de verdachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte ten aanzien van het bewezen verklaarde uitsluit, zodat de verdachte strafbaar is.

Oplegging van straffen

De rechtbank heeft de verdachte voor het in eerste aanleg bewezen verklaarde veroordeeld tot een taakstraf voor de duur van 180 uren (indien niet naar behoren verricht te vervangen door 90 dagen hechtenis), alsmede een voorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 3 maanden met een proeftijd van 2 jaren, waaraan de volgende bijzondere voorwaarden zijn verbonden: een meldplicht en de verplichting medewerking te verlenen aan maatschappelijke dienstverlening en/of scholing.

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat de verdachte voor het ten laste gelegde zal worden veroordeeld tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 3 maanden.

Namens de verdachte is ter terechtzitting in hoger beroep verzocht om een lagere straf op te leggen dan door de rechtbank is opgelegd. Daartoe is aangevoerd dat sprake is van een aanzienlijk tijdsverloop sinds het ten laste gelegde en de verdachte zijn leven ten goede heeft gekeerd, hetgeen onder meer blijkt uit het feit dat hij een vaste relatie, een woning en een fulltime baan heeft. De oplegging van een onvoorwaardelijke gevangenisstraf, zoals door de advocaat-generaal is gevorderd, zou de positieve wending in het leven van de verdachte doorbreken.

Het hof heeft in hoger beroep de op te leggen straffen bepaald op grond van de ernst van het feit en de omstandigheden waaronder dit is begaan en gelet op de persoon van de verdachte. Het hof heeft daarbij in het bijzonder het volgende in beschouwing genomen.

De verdachte heeft zich samen met de mededaders schuldig gemaakt aan een woninginbraak. Daarbij hebben zij een horloge weggenomen en braakschade veroorzaakt. Dit is een ernstig en zeer hinderlijk feit, dat niet alleen overlast en materiële schade voor de gedupeerde heeft veroorzaakt, maar ook aan gevoelens van onveiligheid in de samenleving kan bijdragen, te meer nu de woning bij uitstek een plek is waar men zich veilig moet kunnen voelen. Het hof rekent het de verdachte aan dat hij zich kennelijk slechts heeft laten leiden door zijn eigen financiële gewin en zich niet heeft bekommerd om de gevolgen van zijn handelen voor anderen.

Blijkens een de verdachte betreffend uittreksel uit de Justitiële Documentatie van 8 maart 2019 is hij eerder ter zake van diefstal onherroepelijk veroordeeld, hetgeen het hof in het nadeel van de verdachte bij de strafoplegging weegt.

Het hof heeft voorts acht geslagen op het relevante oriëntatiepunt voor straftoemeting van het Landelijk Overleg Vakinhoud Strafrecht, waarin voor een woninginbraak een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 3 maanden wordt genoemd. Het hof ziet in hetgeen ten aanzien van de persoonlijke omstandigheden van de verdachte ter terechtzitting in hoger beroep is gebleken aanleiding om ten gunste van de verdachte hiervan af te wijken.

Het hof acht, alles afwegende, de oplegging van een taakstraf van na te noemen hoogte en een voorwaardelijke gevangenisstraf van na te noemen duur, passend en geboden. Met die straffen wordt de ernst van het bewezenverklaarde tot uitdrukking gebracht. Tevens wordt daarmee beoogd de verdachte in te prenten dat hij zich in de toekomst verre moet houden van het plegen van strafbare feiten. Het hof is met de verdediging van oordeel dat het stellen van bijzondere voorwaarden thans geen meerwaarde heeft, gelet op de persoonlijke omstandigheden van de verdachte.

Vordering van de benadeelde partij [slachtoffer]

De benadeelde partij [slachtoffer] heeft zich in eerste aanleg in het strafproces gevoegd met een vordering tot schadevergoeding. Deze bedraagt € 1.096,10 ter compensatie van materiële schade, vermeerderd met de wettelijke rente. De benadeelde partij is bij het vonnis waarvan beroep niet-ontvankelijk verklaard in de vordering. Nu de benadeelde partij zich in hoger beroep niet opnieuw heeft gevoegd, is de vordering als zodanig niet aan het oordeel van het hof onderworpen.

Om te waarborgen dat de schade van de benadeelde partij op enigerlei wijze door de verdachte wordt vergoed, heeft de advocaat-generaal gevorderd dat de schadevergoedingsmaatregel als bedoeld in artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht (Sr) hoofdelijk wordt opgelegd tot een bedrag van € 400,00.

Het hof overweegt als volgt.

Uit de inhoud van het dossier en het onderzoek ter terechtzitting is het hof voldoende gebleken dat de benadeelde partij als gevolg van het bewezenverklaarde handelen van de verdachte (en van zijn mededaders) rechtstreeks schade heeft geleden tot een bedrag van € 250,00 aan materiële schade in verband met de beschadiging aan het deurslot. Om te waarborgen dat de schade van de benadeelde partij door de verdachte (of zijn mededaders) wordt vergoed, zal het hof de schadevergoedingsmaatregel als bedoeld van artikel 36f Sr hoofdelijk opleggen tot een bedrag van € 250,00, vermeerderd met de wettelijke rente.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

De op te leggen straffen en maatregel zijn gegrond op de artikelen 14a, 14b, 14c, 22c, 22d, 63 en 311 van het Wetboek van Strafrecht.

Deze wettelijke voorschriften worden toegepast zoals geldend ten tijde van het bewezen verklaarde.

BESLISSING

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep en doet opnieuw recht.

Verklaart zoals hiervoor overwogen bewezen dat de verdachte het ten laste gelegde heeft begaan.

Verklaart niet bewezen hetgeen de verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan hierboven is bewezen verklaard en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Verklaart het bewezen verklaarde strafbaar, kwalificeert dit als hiervoor vermeld en verklaart de verdachte strafbaar.

Veroordeelt de verdachte tot een
gevangenisstraf voor de duur van
3 (drie) maanden .

Bepaalt dat de gevangenisstraf niet ten uitvoer zal worden gelegd, tenzij de rechter later anders mocht gelasten omdat de verdachte zich voor het einde van een proeftijd van
2 (twee) jaren aan een strafbaar feit heeft schuldig gemaakt.

Veroordeelt de verdachte tot een
taakstraf voor de duur van
150 (honderdvijftig) uren , indien niet naar behoren verricht te vervangen door
75 (vijfenzeventig) dagen hechtenis .

Beveelt dat de tijd die door de verdachte vóór de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in enige in artikel 27, eerste lid, of artikel 27a van het Wetboek van Strafrecht bedoelde vorm van voorarrest is doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde taakstraf in mindering zal worden gebracht, volgens de maatstaf van twee uren taakstraf per in voorarrest doorgebrachte dag, voor zover die tijd niet reeds op een andere straf in mindering is gebracht.

Schadevergoedingsmaatregel [slachtoffer]

Legt aan de verdachte de verplichting op om aan de Staat, ten behoeve van het slachtoffer, genaamd [slachtoffer], ter zake van het bewezen verklaarde een bedrag te betalen van
€ 250,00 (tweehonderdvijftig euro) als vergoeding voor materiële schade , bij gebreke van betaling en verhaal te vervangen door
5 (vijf) dagen hechtenis , vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 1 januari 2017 tot aan de dag der voldoening, met dien verstande dat de toepassing van die hechtenis de verplichting tot schadevergoeding aan de Staat ten behoeve van het slachtoffer niet opheft.

Dit arrest is gewezen door de meervoudige strafkamer van het gerechtshof Amsterdam, waarin zitting hadden mr. H.M.J. Quaedvlieg, mr. N.A. Schimmel en mr. H.A. van Eijk, in tegenwoordigheid van mr. A.S.E. Evelo, griffier, en is uitgesproken op de openbare terechtzitting van dit gerechtshof van 2 april 2019.

mr. Van Eijk is buiten staat mede te ondertekenen.

=========================================================================

[…]