Uitspraak
parketnummer: 23-003601-14
datum uitspraak: 3 juni 2016
TEGENSPRAAK
Arrest van het gerechtshof Amsterdam gewezen op het hoger beroep, ingesteld tegen het vonnis van de rechtbank Amsterdam van 11 september 2014 in de strafzaak onder parketnummer 13/676287-12 tegen
[verdachte],
geboren te [geboorteplaats] (Pakistan) op [geboortedag] 1964,
zonder vaste woon- of verblijfplaats hier te lande,
adres: [adres 1] (Pakistan),
domicilie kiezende aan het adres van zijn raadsman: [adres 2] Amsterdam.
Onderzoek van de zaak
Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep van 20 mei 2016 en, overeenkomstig het bepaalde bij artikel 422, tweede lid, van het Wetboek van Strafvordering, het onderzoek op de terechtzitting in eerste aanleg.
Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal en van hetgeen door de raadsman naar voren is gebracht.
Tenlastelegging
Aan de verdachte is ten laste gelegd dat:
hij op tijdstippen op 26 maart 2012 te Amsterdam door feitelijkheden [slachtoffer] heeft gedwongen tot het dulden van ontuchtige handeling(en), hebbende verdachte (terwijl hij, verdachte en die [slachtoffer] zich in een rijdende auto bevonden) onverhoeds en onverwacht meermalen over haar linkerbovenbeen gewreven waarna hij, verdachte zijn eigen penis heeft vastgepakt; (artikel 246 Wetboek van Strafrecht)
Voor zover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zal het hof deze verbeterd lezen. De verdachte wordt daardoor niet in de verdediging geschaad.
Vonnis waarvan beroep
Het vonnis waarvan beroep zal worden vernietigd, omdat het hof tot een andere beslissing komt dan de rechtbank.
Vordering van het openbaar ministerie
De advocaat-generaal heeft gevorderd dat het hof het ten laste gelegde bewezen zal verklaren en dat de verdachte zal worden veroordeeld tot een taakstraf voor de duur van vijftig uren, subsidiair vijfentwintig dagen hechtenis.
Vrijspraak
Naar het oordeel van het hof is niet wettig en overtuigend bewezen hetgeen de verdachte is ten laste gelegd. Het enige bewijsmiddel waarop de aard van de handelingen die door de verdachte zouden zijn verricht, moet worden aangenomen, is de verklaring van aangeefster. De verdachte ontkent zich aan deze handelingen te hebben schuldig gemaakt. Bij die stand van zaken dienen zekere eisen te worden gesteld aan de inhoud van het ondersteunende bewijs, in het bijzonder ten aanzien van het zelfstandige karakter daarvan. Het hof acht de verklaring van de getuige [getuige] over de gemoedstoestand van aangeefster kort nadat het ten laste gelegde zou hebben plaatsgevonden en over de mededelingen die de aangeefster over de door de verdachte verrichte handelingen aan haar zou hebben gedaan, in deze zaak – mede in het licht van de door de verdachte naar aanleiding van de aangifte afgelegde verklaring – onvoldoende om buiten redelijke twijfel te doen staan dat de verdachte zich daadwerkelijk schuldig heeft gemaakt aan die ontuchtige handelingen. De verdachte dient daarom te worden vrijgesproken.
BESLISSING
Het hof:
Vernietigt het vonnis waarvan beroep en doet opnieuw recht:
Verklaart niet bewezen dat de verdachte het ten laste gelegde heeft begaan en spreekt de verdachte daarvan vrij.
Dit arrest is gewezen door de meervoudige strafkamer van het gerechtshof Amsterdam, waarin zitting hadden mr. H.M.J. Quaedvlieg, mr. R.P.P. Hoekstra en mr. R.M. Steinhaus, in tegenwoordigheid van
mr. M.A.T. van Willigen, griffier, en is uitgesproken op de openbare terechtzitting van dit gerechtshof van 3 juni 2016.
[........]