ECLI:NL:CRVB:2014:1179

• Datum uitspraak: 8 april 2014
• Publicatiedatum: 9 april 2014
• Zaaknummer: 13-327 WWB
• Instantie: Centrale Raad van Beroep
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Socialezekerheidsrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: R.H.M. Roelofs
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Weigering van bijzondere bijstand voor schuld bij zorgverzekeraar

In deze zaak heeft de Centrale Raad van Beroep op 8 april 2014 uitspraak gedaan in hoger beroep tegen een eerdere uitspraak van de rechtbank Utrecht. De appellant, die bijstand ontving op grond van de Wet werk en bijstand (WWB), had een aanvraag ingediend voor bijzondere bijstand om een schuld bij zijn zorgverzekeraar te kunnen voldoen. Deze schuld was ontstaan door het niet betalen van premie in de periode van 1 november 2010 tot en met 31 juli 2011. Het college van burgemeester en wethouders van Utrecht heeft de aanvraag afgewezen, omdat volgens hen geen bijzondere bijstand wordt verleend voor schulden en er geen situatie was die een uitzondering op deze regel rechtvaardigde.

De rechtbank heeft het beroep van de appellant tegen deze afwijzing ongegrond verklaard, waarna de appellant in hoger beroep ging. Tijdens de zitting op 25 februari 2014 is de appellant niet verschenen, terwijl het college zich liet vertegenwoordigen door een advocaat. De Raad heeft vastgesteld dat de appellant niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij in een situatie verkeerde waarin zijn bestaansvoorziening bedreigd werd door de schuld. De Raad heeft ook overwogen dat het ontbreken van verwijtbaarheid bij het ontstaan van de schuld geen zeer dringende reden vormt voor het verlenen van bijzondere bijstand.

Uiteindelijk heeft de Centrale Raad van Beroep geoordeeld dat het hoger beroep niet slaagde en de eerdere uitspraak van de rechtbank bevestigde. De Raad heeft geen aanleiding gezien voor een veroordeling in de proceskosten.

Uitspraak

13/327 WWB

Datum uitspraak: 8 april 2014

Centrale Raad van Beroep

Enkelvoudige kamer

Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank Utrecht van

4 december 2012, 12/1592 (aangevallen uitspraak)

Partijen:

[appellant] te [woonplaats] (appellant)

het college van burgemeester en wethouders van Utrecht (college)

PROCESVERLOOP

Namens appellant heeft mr. R. Veerkamp, advocaat, hoger beroep ingesteld.

Het college heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 25 februari 2014. Appellant is, met bericht, niet verschenen. Het college heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. P.C. van der Voorn.

OVERWEGINGEN

1.

De Raad gaat uit van de volgende in dit geding van belang zijnde feiten en omstandigheden.

1.1.

Appellant ontving van 28 juli 2010 tot 1 november 2010 en vervolgens vanaf 11 maart 2011 bijstand op grond van de Wet werk en bijstand (WWB) naar de norm voor een alleenstaande. Op 18 juli 2011 heeft hij een aanvraag ingediend om toekenning van bijzondere bijstand om een schuld bij zijn zorgverzekeraar te kunnen voldoen. Deze schuld is ontstaan in de periode van 1 november 2010 tot en met 31 juli 2011 als gevolg van het niet betalen van premie door appellant aan zijn zorgverzekeraar.

1.2.

Bij besluit van 6 oktober 2011, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 16 maart 2012 (bestreden besluit), heeft het college de aanvraag van appellant om toekenning van bijzondere bijstand afgewezen op de grond dat geen bijzondere bijstand wordt verleend voor schulden en dat zich geen situatie voordoet als bedoeld in artikel 49 van de WWB op grond waarvan van deze hoofdregel zou moeten worden afgeweken.

2.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3.

In hoger beroep heeft appellant zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4.

De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Voor een weergave van de toepasselijke bepalingen van de WWB verwijst de Raad naar de aangevallen uitspraak.

4.2.

Tussen partijen is niet in geschil dat appellant bijzondere bijstand heeft aangevraagd ter aflossing van een schuld. Nog daargelaten of appellant ten tijde van het ontstaan van de schuldenlast beschikte over de middelen om in de noodzakelijke kosten van het bestaan te voorzien, beschikte hij, zoals volgt uit 1.1, in ieder geval nadien over deze middelen, aangezien hij vanaf 11 maart 2011 weer bijstand ontving. Gelet hierop vormt artikel 13, eerste lid, aanhef en onder g, van de WWB in beginsel een beletsel voor verlening van bijzondere bijstand.

4.3.

Appellant heeft aangevoerd dat de schuld bij zijn zorgverzekeraar is ontstaan door bij het college bekende en niet aan hem te wijten omstandigheden. Omdat deze omstandigheden bij het college bekend zijn en niet door het college worden betwist ligt het volgens appellant niet op zijn weg deze stelling nader te onderbouwen.

4.4.

Voor zover appellant heeft beoogd een beroep te doen op het bestaan van zeer dringende redenen als bedoeld in artikel 49, aanhef en onder b, van de WWB wordt het volgende overwogen. Volgens vaste rechtspraak van de Raad (uitspraak van 14 augustus 2012, ECLI:CRVB:NL:2012:BX4569) doen zeer dringende redenen zich voor indien sprake is van een situatie waarin de behoeftige omstandigheden van de betrokkene op geen andere wijze zijn te verhelpen en bijstandsverlening dus volstrekt onvermijdelijk is. Appellant heeft niet aannemelijk gemaakt dat hij schulden had die hem in zijn bestaansvoorziening bedreigden. Het ontbreken van verwijtbaarheid bij het ontstaan van een schuld, zo daarvan al sprake zou zijn, vormt geen zeer dringende reden. Ten slotte, kan er niet aan worden voorbij gezien dat appellant kennelijk een afbetalingsregeling heeft getroffen met zijn zorgverzekeraar. Met de rechtbank moet dus worden geoordeeld dat van zeer dringende redenen geen sprake is.

4.5.

Uit wat onder 4.1 tot en met 4.4 is overwogen vloeit voort dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.

5.

Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.

BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep bevestigt de aangevallen uitspraak.

Deze uitspraak is gedaan door R.H.M. Roelofs, in tegenwoordigheid van

C.E.M. van Paddenburgh als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op

8 april 2014.

(getekend) R.H.M. Roelofs

(getekend) C.E.M. van Paddenburgh

JvC