Uitspraak
03/834 WAO, 03/835 WAO, 06/2177 WAO
Centrale Raad van Beroep
Enkelvoudige kamer
U I T S P R A A K
op de hoger beroepen van:
[appellant], wonende te [woonplaats] (hierna: appellant),
tegen de uitspraken van de rechtbank Roermond van 13 januari 2003, kenmerk 02/544 en 02/559 (hierna: aangevallen uitspraak),
in de gedingen tussen
appellant
en
de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen
(hierna: Uwv),
Datum uitspraak: 11 mei 2006
I. PROCESVERLOOP
Namens appellant heeft mr. P.H.A. Brauer, advocaat te Heerlen, hoger beroep ingesteld.
Het Uwv heeft verweerschriften ingediend.
Het Uwv heeft bij brief van 12 april 2006 een afschrift ingezonden van het besluit van
23 april 2003, waarop namens appellant is gereageerd bij brief van 13 april 2006.
Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 20 april 2006. Namens appellant is verschenen mr. Brauer, voornoemd, en namens het Uwv is verschenen mr. L. Bosma, werkzaam bij het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen.
II. OVERWEGINGEN
Voor een uitgebreidere weergave van de in dit geding van belang zijnde feiten en omstandigheden wordt verwezen naar de aangevallen uitspraken. De Raad volstaat thans met het volgende.
De hoogte van het dagloon
Appellant werkte laatstelijk bij [werkgever] te [vestigingsplaats]. Bij besluit van 31 januari 1985 heeft het Uwv met ingang van 29 januari 1985 aan appellant een uitkering ingevolge de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO) toegekend. Het WAO-dagloon is bij besluit van 10 mei 1985 per 29 januari 1985 vastgesteld op f 143,19. In dit besluit heeft appellant berust.
Bij brief van 27 juni 2001 is namens appellant verzocht om het dagloon alsnog te verhogen, waarbij is aangevoerd dat ten onrechte geen rekening is gehouden met de pensionkostentoeslag, de reiskostenvergoeding voor een jaarlijkse vakantiereis naar het land van herkomst, zes extra reisdagen en extra vakantieverlof. Tevens is verzocht de wettelijke rente te vergoeden over de nabetaling.
Bij besluit van 3 januari 2002 heeft het Uwv het WAO-dagloon van appellant met ingang van 29 januari 1985 herzien naar f 147,06. Hierbij is rekening gehouden met een reiskostenvergoeding ad f 1008,-- per jaar. In bezwaar tegen dit besluit heeft appellant onder meer aangevoerd dat ten onrechte geen rekening is gehouden met toeslagen als TIN-toeslag, CAO-toeslag, vuilwerktoeslag en overuren. Bij het bestreden besluit van 29 april 2002 is het bezwaar ongegrond verklaard.
De rechtbank heeft het beroep ongegrond verklaard.
In hoger beroep heeft appellant onder meer aangevoerd dat over de reiskostenvergoeding buitenland vakantietoeslag bijgeteld dient te worden.
De Raad overweegt als volgt.
Naar aanleiding van het verzoek van appellant van 27 juni 2001 is het Uwv teruggekomen van het besluit van 10 mei 1985.
Zoals de Raad heeft overwogen in zijn uitspraak van 14 juli 2005, LJN AU0008, is het terugkomen van besluiten die in rechte onaantastbaar zijn geworden een bevoegdheid en kan de wijze waarop van die bevoegdheid gebruik wordt gemaakt door de rechter slechts terughoudend worden beoordeeld. Een toetsing ten volle zou zich niet verdragen met de dwingendrechtelijk voorgeschreven termijn(en) voor het instellen van rechtsmiddelen in het bestuursrecht. Daarnaast brengt het feit dat wordt verzocht terug te komen van een in rechte onaantastbaar geworden besluit met zich dat het aan appellant is aan te geven waarom de eerdere besluiten niet juist zouden zijn en van zijn stellingen - uiterlijk in de bezwaarfase - het nodige bewijs te leveren. Op na het besluit op bezwaar aangevoerde nieuwe stellingen kan geen acht worden geslagen, hiermee heeft het Uwv bij het nemen van het nemen van het besluit op bezwaar immers geen rekening kunnen houden.
Rekening houdend met voorgaande uitgangspunten stelt de Raad vast dat hetgeen appellant heeft aangevoerd met betrekking tot de vakantietoeslag over de reiskostenvergoeding door de Raad niet in zijn overwegingen kan worden meegenomen.
Hetgeen het Uwv in het bestreden besluit van 29 april 2002 heeft overwogen met betrekking tot de zes extra reisdagen wordt door de Raad ten volle onderschreven. Het door een werknemer verdiende vaste maandloon ondergaat geen wijziging door het feit dat hij zes dagen per jaar minder hoeft te werken dan sommige collega’s. Het uit de dienstbetrekking genoten financiële voordeel wordt daardoor niet groter. Met betrekking tot de reiskostenvergoeding stelt de Raad allereerst vast dat appellant geen bewijs heeft geleverd dat hij die vergoeding ten tijde hier van belang daadwerkelijk ontvangen heeft. Desondanks gaat het Uwv ervan uit dat minimaal f 1008,-- aan reiskostenvergoeding werd ontvangen. Van een dergelijk standpunt kan zeker niet worden gezegd dat het Uwv daartoe in redelijkheid niet kon komen. Ook met betrekking tot de CAO-toeslag en de andere door appellant vermelde toeslagen stelt de Raad vast dat appellant niet het benodigde bewijs heeft geleverd dat hij die toeslag ten tijde hier van belang daadwerkelijk heeft ontvangen.
Het voorgaande betekent dat de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit van 29 april 2002 terecht ongegrond heeft verklaard.
De wettelijke rente
Bij besluit van 11 februari 2002 heeft het Uwv aan appellant medegedeeld dat over de op het besluit van 3 januari 2002 berustende nabetaling geen wettelijke rente zal worden vergoed. Bij het bestreden besluit van 7 mei 2002 is het bezwaar tegen dat besluit ongegrond verklaard.
De rechtbank heeft het beroep gegrond verklaard en het besluit van 7 mei 2002 vernietigd. Daartoe heeft de rechtbank onder meer overwogen dat het besluit van
10 mei 1985 als onrechtmatig moet worden aangemerkt, dat appellant als gevolg van dat besluit schade heeft geleden en dat de schuld en causaliteit zijn komen vast te staan. Volgens de rechtbank is het Uwv op 27 juni 2001 aangemaand, zodat wettelijke rente verschuldigd is vanaf die dag.
Appellant meent primair dat vanaf de datum van toekenning van de WAO-uitkering wettelijke rente verschuldigd is over de nabetaling. Daarbij heeft appellant een beroep gedaan op het gelijkheidsbeginsel. Subsidiair meent appellant dat vanaf 1 januari 1992 wettelijke rente vergoed dient te worden.
De Raad overweegt als volgt.
Met het besluit van 23 april 2003 heeft het Uwv alsnog een bedrag ad € 92,10 aan wettelijke rente toegekend. De Raad merkt dit besluit aan als een besluit in de zin van artikel 6:18 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Nu met dit besluit niet geheel is tegemoetgekomen aan de bezwaren van appellant, dient de Raad dit besluit, gelet op artikel 6:19 in verbinding met artikel 6:24 van de Awb, mede in zijn beoordeling te betrekken. De Raad stelt voorts vast dat het besluit van 23 april 2003 geheel in de plaats treedt van het bestreden besluit van 7 mei 2002, zodat appellant geen belang meer heeft bij een beslissing in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak van 13 januari 2003 met kenmerk 02/559. Het hoger beroep tegen die uitspraak zal niet-ontvankelijk worden verklaard en de Raad volstaat met een oordeel over het besluit van 23 april 2003.
Naar vaste jurisprudentie van de Raad is in een situatie als de onderhavige eerst na aanmaning wettelijke rente verschuldigd.
Wat het beroep op het gelijkheidsbeginsel betreft heeft het Uwv ter zitting van de Raad op 2 juni 2005, waar een aantal gedingen van voormalig collega’s van appellant is behandeld, toegegeven dat de toekenning van rente aan de personen die voorkomen op een door appellant overgelegde lijst berust op fouten zonder dat er bewust beleid is gevoerd om wettelijke rente vanaf een datum vóór 1992 te vergoeden. De Raad heeft geen aanleiding gevonden te twijfelen aan de juistheid van dit standpunt van het Uwv. Gelet ook op het feit dat niet is komen vast te staan dat in meer dan een relatief beperkt aantal gevallen wettelijke rente is vergoed vanaf een datum vóór 1992, acht de Raad het Uwv niet gehouden ook in appellants geval wettelijke rente te vergoeden vanaf een eerdere datum dan de aanzegging.
De dagloonvaststelling heeft plaatsgevonden in 1985. De besluiten die zijn afgegeven vanaf 1 januari 1992 hebben slechts betrekking op de indexering van het in 1985 vastgestelde dagloon, wat (de hoogte van) de dagloonelementen betreft zijn deze besluiten te beschouwen als een vervolg op het onrechtmatig gebleken besluit van 10 mei 1985. Dat betekent dat er ook geen grond is om 1 januari 1992 als ingangsdatum voor de wettelijke rente aan te wijzen.
Het voorgaande betekent dat de grieven van appellant, voor zover die betrekking hebben op de ingangsdatum van de wettelijke rente, niet slagen. Het Uwv heeft op zich terecht ingaande 27 juni 2001 wettelijke rente toegekend over de nabetaling die voortvloeit uit het besluit van 3 januari 2002. Wat de berekening van de vanaf 27 juni 2001 verschuldigde wettelijke rente betreft heeft het Uwv aangegeven dat het besluit van 23 april 2003 onjuist is, omdat verzuimd is rente over rente toe te kennen. Om die reden zal de Raad het beroep dat appellant geacht wordt te hebben ingesteld tegen het besluit van 23 april 2003 gegrond verklaren en dat besluit vernietigen.
De Raad ziet hierin tevens aanleiding het Uwv te veroordelen in de kosten die appellant in verband met het hoger beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn begroot op € 805,-- (verweerschrift, reactie op het besluit van 23 april 2003 en verschijning ter zitting) in verband met verleende rechtsbijstand.
III. BESLISSING
De Centrale Raad van Beroep;
Recht doende:
Bevestigt de aangevallen uitspraak met kenmerk 02/544;
Verklaart het hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak met kenmerk 02/559 niet-ontvankelijk;
Verklaart het beroep dat appellant geacht wordt te hebben ingesteld tegen het besluit van 23 april 2003 gegrond en vernietigt dat besluit;
Bepaalt dat het Uwv met inachtneming van hetgeen de Raad in deze uitspraak heeft overwogen een nieuw besluit neemt op het bezwaar van appellant tegen het besluit van
11 februari 2002;
Veroordeelt het Uwv in de proceskosten van appellant, begroot op € 805,--, te betalen door het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen aan de griffier van de Raad;
Bepaalt dat het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen het door appellant betaalde griffierecht ad € 82,-- aan hem vergoedt.
Deze uitspraak is gedaan door G. van der Wiel. De beslissing is, in tegenwoordigheid van R.E. Lysen als griffier, uitgesproken in het openbaar 11 mei 2006.