ECLI:NL:CRVB:2003:AH9131

• Datum uitspraak: 19 juni 2003
• Publicatiedatum: 4 april 2013
• Zaaknummer: 01/1116 CSV
• Instantie: Centrale Raad van Beroep
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Socialezekerheidsrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: R.C. Schoemaker
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Gerechtvaardigd vertrouwen op uitlatingen van een medewerker van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen

In deze zaak, behandeld door de Centrale Raad van Beroep op 19 juni 2003, staat de vraag centraal of appellante gerechtvaardigd vertrouwen mocht ontlenen aan uitlatingen van een medewerker van gedaagde, het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen. Appellante, vertegenwoordigd door J.G.A. van Niekerk RA, had in een telefonisch gesprek met de medewerker een overeenkomst gesloten over de betaling van een eenmalig bedrag van € 6.806,73, waarmee zij meende dat aan haar premie-betalingsverplichting over de jaren 1993 tot en met 1997 was voldaan. Gedaagde betwistte echter dat er een dergelijke overeenkomst was gesloten en stelde dat de medewerker slechts had aangegeven het voorstel te zullen voorleggen aan zijn leidinggevenden.

De rechtbank Groningen had eerder het beroep van appellante ongegrond verklaard. In hoger beroep werd de zaak opnieuw bekeken, waarbij de Raad oordeelde dat er geen sprake was van ondubbelzinnige en ongeclausuleerde toezeggingen van gedaagde. De Raad baseerde zich op een telefoonnotitie van de medewerker, waaruit bleek dat er geen toezeggingen waren gedaan. Appellante had een eigen telefoonnotitie die zij aan de rechtbank wilde tonen, maar deze bevond zich niet in het dossier. De Raad concludeerde dat zelfs als deze notitie was getoond, er nog steeds geen sprake zou zijn van ondubbelzinnige toezeggingen.

De Centrale Raad van Beroep bevestigde de uitspraak van de rechtbank en oordeelde dat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking kwam. De Raad zag geen aanleiding om toepassing te geven aan artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht, wat betreft de proceskosten. De uitspraak benadrukt het belang van duidelijke en ondubbelzinnige toezeggingen in het bestuursrecht, vooral in situaties waar het vertrouwensbeginsel een rol speelt.

Uitspraak

E N K E L V O U D I G E K A M E R

01/1116 CSV

U I T S P R A A K

in het geding tussen:

[naam B.V.], gevestigd te [vestigingsplaats], appellante,

en

de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen, gedaagde.

I. ONTSTAAN EN LOOP VAN HET GEDING

Met ingang van 1 januari 2002 is de Wet structuur uitvoeringsorganisatie werk en inkomen in werking getreden. Ingevolge de Invoeringswet Wet structuur uitvoeringsorganisatie werk en inkomen treedt in dit geding de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen in de plaats van het Landelijk instituut sociale verzekeringen (Lisv). In deze uitspraak wordt onder gedaagde tevens verstaan het Lisv.

Bij besluit van 6 april 1999 heeft gedaagde de bezwaren van appellante tegen de besluiten van respectievelijk 16 januari 1998 - gecorrigeerd bij nota van 24 september 1998 -, 5 maart 1998 - gecorrigeerd bij nota's van 16 maart 1998 en

24 september 1998 - en 9 oktober 1998, zijnde de nota's inzake de door appellante over de jaren 1993 tot en met 1997 verschuldigde premies ingevolge de werknemersverzekeringen, ongegrond verklaard.

De rechtbank Groningen heeft bij uitspraak van 8 januari 2001 het beroep van appellante tegen dit besluit ongegrond verklaard.

Namens appellante is J.G.A. van Niekerk RA, gedelegeerd commissaris bij appellante, op 15 februari 2001 van deze uitspraak bij de Raad in hoger beroep gekomen.

Gedaagde heeft bij brief van 9 mei 2001 van verweer gediend.

Het geding is behandeld ter zitting van de Raad, gehouden op 8 mei 2003, waar namens appellante is verschenen

J.G.A. van Niekerk, voornoemd, terwijl gedaagde zich heeft doen vertegenwoordigen door mr. H.B. Heij, werkzaam bij gedaagde.

II. MOTIVERING

In geding is nog de vraag of appellante aan mogelijke uitlatingen van een medewerker van gedaagde het gerechtvaardigd vertrouwen mocht ontlenen dat met het betalen van een eenmalig bedrag van ¦ 15.000,-- (€ 6.806,73) voldaan zou zijn aan de premie-betalingsverplichting over genoemde jaren.

Appellante stelt in een telefonisch onderhoud met de heer [naam medewerker], medewerker van gedaagde, de overeenkomst te hebben gesloten dat met de betaling van genoemd bedrag alle premienota's over genoemde jaren zouden zijn voldaan. In een later telefoongesprek zou deze medewerker hebben medegedeeld dat er toch geen overeenkomst was gesloten, omdat zijn leidinggevenden hier niet mee akkoord gingen. Gedaagde weerspreekt dat een dergelijke overeenkomst tot stand is gekomen en dat de heer [naam medewerker] slechts heeft gemeld dat hij het voorstel zou voorleggen. Dit laatste staat ook vermeld in een door gedaagde overgelegde telefoonnotitie van de hand van de heer [naam medewerker].

De Raad overweegt als volgt.

Ingevolge vaste rechtspraak van de Raad moet sprake zijn van ondubbelzinnige en ongeclausuleerde toezeggingen van de kant van gedaagde wil een beroep op het vertrouwensbeginsel in een situatie als de onderhavige voor honorering in aanmerking kunnen komen. In casu acht de Raad geen sprake van dergelijke toezeggingen. Uit de zich in het dossier bevindende telefoonnotitie van de heer [naam medewerker] blijkt niet van gedane toezeggingen. De gemachtigde van appellante stelt aan de rechtbank zijn eigen telefoonnotitie omtrent het telefoongesprek getoond te hebben, waaruit wel van toezeggingen zou blijken. De Raad moet vaststellen dat deze telefoonnotitie zich niet in het dossier bevindt en uit het proces-verbaal van de zitting bij de rechtbank niet blijkt van het overleggen van de notitie. Maar nog daargelaten de vraag of het proces-verbaal op dit punt geheel volledig is geweest, zelfs al zou een dergelijke telefoonnotitie getoond zijn, dan nog is de Raad van oordeel dat niet gesproken kan worden van ondubbelzinnige en ongeclausuleerde toezeggingen van de kant van gedaagde.

Dit leidt tot de conclusie dat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt.

De Raad ziet geen termen aanwezig om toepassing te geven aan het bepaalde in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht en beslist als volgt.

III. BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep,

Recht doende:

Bevestigt de aangevallen uitspraak.

Aldus gewezen door mr. R.C. Schoemaker in tegenwoordigheid van A.H. Huls als griffier, en uitgesproken in het openbaar op 19 juni 2003.

(get.) R.C. Schoemaker.

(get.) A.H. Huls.