Uitspraak
College van Beroep voor het bedrijfsleven
AWB 04/1071 en 04/1171 26 april 2006
18050 Elektriciteitswet 1998
Uitspraak in de zaken van:
Borculo Domo Ingredients (Friesland Coberco Dairy Foods B.V.), te Zwolle,
appellante,
gemachtigden: mr. W.G.B. van de Ven en mr. M.L Pigmans, beiden advocaat te Amsterdam,
tegen
TenneT, Transmission System Operator B.V., verweerder,
gemachtigden: mr. M.W. Engelen en mr. E.A.M. van Cuyk, werkzaam bij verweerder.
1. De procedure
Appellante heeft bij brief van 6 december 2004, bij het College op dezelfde dag ontvangen, beroep ingesteld tegen twee besluiten van verweerder van 28 oktober 2004.
Bij besluit met kenmerk ENQ 04-1022 heeft verweerder het bezwaar van appellante van 17 juni 2004 tegen zijn besluit van 17 mei 2004 strekkende tot weigering van een zogeheten MEP-subsidie ingevolge de Elektriciteitswet 1998 voor de periode 1 juli 2003 t/m 31 december 2003, ongegrond verklaard.
Bij besluit met kenmerk ENQ 04-1023 heeft verweerder het bezwaar van appellante van 16 augustus 2004 tegen zijn besluit van 9 juli 2004, strekkende tot gedeeltelijke toewijzing van MEP-subsidie voor het jaar 2004, namelijk voor de periode tussen 20 april 2004 en 31 december 2004 en weigering van de subsidie voor de periode daaraanvoorafgaand, eveneens ongegrond verklaard.
Bij brief van 26 januari 2005 heeft appellante de gronden van haar beroep ingediend.
Bij brief van 16 februari 2005, hangende de beroepen, heeft verweerder appellante medegedeeld dat de directie van TenneT zelf op grond van artikel 6:18 Awb de besluiten van 28 oktober 2004 heeft ingetrokken en nieuwe besluiten heeft genomen met dezelfde inhoud als de ingetrokken besluiten.
Bij brief van 21 februari 2005 heeft verweerder het College ingelicht omtrent deze intrekking onder toezending van een afschrift van zijn brief van 16 februari 2005.
Op 5 april 2005 heeft verweerder een verweerschrift ingediend.
Op 13 januari 2006 heeft het onderzoek ter zitting plaatsgehad. Bij die gelegenheid hebben partijen, vertegenwoordigd door hun gemachtigden, hun standpunten toegelicht. Zijdens appellante heeft tevens E. van der Vlist het woord gevoerd.
2. De grondslag van de geschillen
2.1 De Elektriciteitswet 1998 (hierna: wet) luidt, ten tijde en voor zover hier van belang, als volgt:
“Artikel 1
1. In deze wet en de daarop berustende bepalingen wordt verstaan onder:
(…)
s. biomassa: de biologisch afbreekbare fractie van producten, afvalstoffen en residuen van de landbouw - met inbegrip van plantaardige en dierlijke stoffen -, de bosbouw en aanverwante bedrijfstakken, alsmede de biologisch afbreekbare fractie van industrieel en huishoudelijk afval;
t. hernieuwbare energiebronnen: wind, zonne-energie, aardwarmte, golfenergie, getijdenenergie, waterkracht, biomassa, stortgas, rioolwaterzuiveringsgas en biogas;
u. duurzame elektriciteit: elektriciteit, opgewekt in productie-installaties die uitsluitend gebruikmaken van hernieuwbare energiebronnen, alsmede elektriciteit die is opgewekt met hernieuwbare energiebronnen in hybride productie-installaties die ook met conventionele energiebronnen werken, met inbegrip van elektriciteit die is opgewekt met hernieuwbare energiebronnen en die wordt gebruikt voor accumulatiesystemen, en met uitzondering van elektriciteit die afkomstig is van accumulatiesystemen;
v. klimaatneutrale elektriciteit: elektriciteit, opgewekt in een productie-installatie waarin waterstof of elektriciteit wordt geproduceerd uit fossiele energiedragers, waarbij de koolstof of kooldioxide die vrijkomt bij het omzettingsproces, nuttig wordt toegepast of blijvend in de ondergrond wordt opgeslagen, en waarvoor een bij ministeriële regeling omschreven verklaring is verkregen;
w. installatie voor warmtekrachtkoppeling: installatie voor de gecombineerde opwekking van warmte en elektriciteit of mechanische energie, waarvan de warmte nuttig gebruikt wordt, anders dan voor de productie van elektriciteit, en waarin een brandstof, niet zijnde een hernieuwbare energiebron, wordt verstookt, en waarvoor een bij ministeriële regeling omschreven verklaring is verkregen;
(…)
Artikel 72m
1. De netbeheerder van het landelijk hoogspanningsnet verstrekt op aanvraag een subsidie ten behoeve van de productie van duurzame elektriciteit, klimaatneutrale elektriciteit of elektriciteit die is opgewekt door middel van warmtekrachtkoppeling, die is genoemd in de ministeriele regeling, bedoeld in artikel 72p, tweede lid, aan:
(…)
b. een op een Nederlands net of een Nederlandse installatie aangesloten producent die elektriciteit opwekt door middel van warmtekrachtkoppeling.
Artikel 72s
1. De netbeheerder van het landelijk hoogspanningsnet beslist in ieder geval afwijzend op een aanvraag om subsidie indien:
a. de aanvraag niet voldoet aan het bij of krachtens deze wet bepaalde of (…)”
In de memorie van toelichting op de Wijziging van de Elektriciteitswet 1998 ten behoeve van de stimulering van de milieukwaliteit van de elektriciteitsproductie (TK vergaderjaar 2002-2003, nr. 28665, nr. 3, pagina 21) is het volgende opgenomen:
“Als in een installatie voor warmtekrachtkoppeling ook biogas wordt verstookt, moet die installatie niet langer meer gezien worden als een WKK-installatie in de zin van dit wetsvoorstel, maar als een installatie voor de opwekking van duurzame elektriciteit. Een dergelijke productie-installatie valt dan onder het regime voor de subsidie van de productie van duurzame elektriciteit en niet onder het regime van de subsidie voor de productie van elektriciteit opgewekt door middel van warmtekrachtkoppeling.”
2.2 Op grond van de stukken en het onderzoek ter zitting zijn in deze zaak de volgende feiten en omstandigheden voor het College komen vast te staan.
- De directie van verweerder heeft bij besluit van 27 juni 2003 de bevoegdheid om ingevolge artikel 69 van de wet, subsidies ten behoeve van de milieukwaliteit van de energieproductie (verder: MEP-subsidies) te verlenen gemandateerd aan de directie van EnerQ.
- Op 15 december 2003 heeft appellante aanvragen ingediend bij EnerQ B.V., voor het verkrijgen van MEP-subsidie voor de opwekking van elektriciteit door middel van een met aardgas gestookte warmtekrachtkoppelinginstallatie (verder: wkk-installatie), gesitueerd op het perceel Needseweg 23 te Borculo, voor de periode 1 juli 2003 t/m 31 december 2003 en voor de periode 1 januari 2004 t/m 31 december 2004.
- Naar aanleiding van de aanvragen heeft EnerQ bij brief van 31 december 2003 appellante verzocht om aanvullende informatie.
- Appellante heeft bij verschillende brieven nadere informatie verstrekt. Bij memo van 16 januari 2004 heeft appellante aan EnerQ een verklaring doen toekomen aangaande de verstookte brandstoffen in de wkk-installatie. De verklaring vermeldt:
“Hierbij verklaar ik dat de hieronder genoemde WKK-installatie uitsluitend de volgende brandstofsoort verstookt: aardgas, niet zijnde hoogcalorisch.
Er is een kleine bijstook van gemiddeld 100 m3 Biogas per uur op de afgassen ketel. (…)”.
- Op 10 februari 2004 is appellante telefonisch gehoord omtrent het voornemen om op de aanvragen negatief te beschikken.
- Op 12 februari 2004 is appellante wederom in de gelegenheid gesteld aanvullende informatie te verstrekken.
- Bij brief van 20 april 2004 heeft appellante nadere gegevens verstrekt. In de brief deelt appellante het volgende mede:
“Met betrekking tot het niet toestaan van het verstoken van biogas in de betreffende WKK-installatie (…). Het betreffende biogas komt namelijk vrij bij de afvalwaterzuivering van de productielocatie. Uitsluitend afvalwater van de betreffende productielocatie wordt hierin verwerkt. In feite is het een restgas, wat als bijproduct is vrijgekomen bij een proces in een van de installaties waaraan de WKK-installatie warmte levert. Tevens bestaat voor dit gas geen commerciële markt. Wij geven u in overweging om het verstoken van dit biogas in deze installatie toch toe te staan. (…)”.
- Bij besluit van 17 mei 2004 heeft EnerQ namens verweerder de MEP-subsidie voor de periode 1 juli 2003 t/m 31 december 2003 geweigerd.
- Bij brief van 17 juni 2004 heeft appellante bezwaar gemaakt tegen deze weigering.
- Bij besluit van 9 juli 2004 heeft EnerQ namens verweerder de MEP-subsidie voor het jaar 2004 toegekend met ingang van 20 april 2004, zijnde de datum waarop appellante het stoken van biogas in de wkk-installatie heeft gestaakt.
- Bij brief van 16 augustus 2004 heeft appellante bezwaar gemaakt tegen de impliciete weigering om MEP-subsidie te verstrekken over de periode 1 januari 2004 tot 20 april 2004.
- Op 2 september 2004 is appellante door de bezwaarschriftencommissie MEP omtrent haar bezwaren gehoord.
- De bezwaarschriftencommissie heeft geadviseerd bij advies van 2 september 2004, door TenneT ontvangen op 27 september 2004.
- Vervolgens heeft ir. B.G.M. Voorhorst, Bezwaar en beroep commissaris, werkzaam bij EnerQ, namens verweerder, de besluiten van 28 oktober 2004 genomen.
- Bij brief van 16 februari 2005 heeft verweerder appellante medegedeeld dat hij op grond van artikel 6:18 Awb zijn besluiten van 28 oktober 2004 heeft ingetrokken en dat zijn directie zelf nieuwe besluiten heeft genomen, met dezelfde inhoud als die van de ingetrokken besluiten.
3. De bestreden besluiten
Bij de bestreden besluiten heeft verweerder het advies van de Bezwaarschriftencommisie MEP overgenomen en de bezwaren ongegrond verklaard.
Het advies wordt door de Bezwaarschriftencommissie als volgt gemotiveerd:
“Inhoud bezwaarschrift
(…)
1. Het besluit is in strijd met de strekking en systeem van Elektriciteitswet 1998, de kleine stroom biogas dient als primaire energiedrager in plaats van een hernieuwbare energiebron te worden gezien en daardoor vodoet reclamant aan de definitie WKK.
2. Het besluit is in strijd met artikel 68 lid 1 van de Elektriciteitswet 1998 en met de Wet Milieubeheer omdat het alternatief voor het bijstoken is dat het biogas wordt afgefakkeld en dat is minder efficient en milieubewust.
3. Het besluit is in strijd met de doelstelling van de Elektriciteitswet 1998 omdat door het affakkelen er twee maal zo veel CO2 geëmitteerd wordt als bij het bijstoken in de installatie.
(…)
Beoordeling bezwaren
(…)
Van belang is in de eerste plaats dat door partijen niet wordt bestreden dat er in de Wkk een (geringe) hoeveelheid biogas wordt bijgestookt.
De commissie stelt, gelet op de tekst van de wet en het gestelde in de Memorie van toelichting, vast dat de definities van artikel 1, eerste lid, onder s, t en onder w met zich meebrengen dat een Wkk--installatie waarin ook biogas wordt verstookt niet meer als Wkk in de zin van de Elektriciteitswet 1998 kan worden aangemerkt, maar als installatie voor de opwekking van duurzame elektriciteit. De wetgever heeft hierbij niet voorzien in een regeling waarbij een Wkk-installatie als "hybride" kan worden aangemerkt zodat het oordeel van verweerder dat de betreffende installatie geen Wkk--installatie in de zin van de Elektriciteitswet 1998 is, door de commissie niet als onredelijk kan worden aangemerkt. Het eerste bezwaar kan dan ook geen doel treffen naar het oordeel van de commissie.
De commissie meent dat het tweede bezwaar relevantie mist nu vaststaat dat de bepalingen van de Wet Milieubeheer onverkort golden, of nu wel of geen subsidie verstrekt wordt. Ook het tweede bezwaar kan daarom niet gehonoreerd worden.
Ten aanzien van het derde bezwaar stelt de commissie vast dat de definitiebepalingen van de Elektriciteitswet 1998 in dit geval tot een ongewenst resultaat leiden. Van de zijde van verweerder is dat met zoveel woorden ter zitting ook bevestigd. Dit probleem doet zich ook in andere gevallen voor en is reden geweest om in de evaluatie van de MEP aan te dringen op een wijziging van de definitiebepalingen in de Elektriciteitswet 1998. Inmiddels werkt het ministerie van Economische Zaken aan reparatiewetgeving -zo is van de zijde van verweerder aangegeven. Tot op heden is er echter naar het oordeel van de commissie, voor EnerQ geen beleidsruimte aanwezig om op deze beoogde wetswijziging te anticiperen en aldus af te wijken van de Elektriciteiitswet 1998. De wettekst laat derhalve niet toe dat EnerQ redelijkerwijs tot een ander oordeel had kunnen komen. De bezwaren van reclamant geven geen aanleiding om te concluderen dat het bestreden besluit niet in stand kan blijven. Ook is het de commissie niet gebleken dat er andere redenen zijn op grond waarvan het bestreden besluit niet in stand kan blijven.”
Ter zitting heeft verweerder aangevoerd dat de informatie die een aanvrager van een subsidie verstrekt, maatgevend is voor de beoordeling van de aanvraag. In het geval van deze aanvraag is tevens betekenis toegekend aan het schema van de wkk-installatie dat door appellante zelf is overgelegd. Daarin is de afgassenketel waarin biogas wordt bijgestookt, als onderdeel van de wkk-installatie opgenomen. Indien appellante deze ketel buiten de wkk-installatie had geplaatst, was er
- aldus verweerder desgevraagd - wellicht een andere afweging gemaakt. Nu appellante dit proces binnen de wkk-installatie heeft geplaatst kan verweerder niet anders dan toepassing geven aan de wettelijke definitie van een wkk-installatie. Verweerder heeft niet de vrijheid om daar van af te wijken, mede gezien de duidelijke toelichting op de wet. Verweerder kan derhalve geen rekening houden met het feit dat in de wkk-installatie van appellante slechts een geringe hoeveelheid biogas wordt verstookt.
4. Het standpunt van appellante
Appellante heeft ter ondersteuning van de beroepen - samengevat - het volgende tegen de bestreden besluiten aangevoerd.
Allereerst is appellante van mening dat formele gebreken kleven aan de bestreden besluiten. De door verweerder ingetrokken besluiten van 28 oktober 2004 waren, zoals door appellante in haar beroepschrift is betoogd, onbevoegd genomen aangezien de ondertekenaar ervan, ir. B.G.M. Voorhorst, Bezwaar en beroep commissaris, niet gemandateerd was om beslissingen op bezwaar namens verweerder te nemen. Appellante meent voorts dat de hier aan de orde zijnde bevoegdheid zich niet leent voor mandatering aan de Bezwaar en beroep commissaris van EnerQ, omdat EnerQ niet voldoende vrij staat van de producenten van energie. Door het intrekken van deze besluiten en het nemen van een nieuw besluit, dat door de directie van verweerder is ondertekend, heeft verweerder vervolgens een nieuw probleem in het leven geroepen. Het besluit van 16 februari 2005 bevat zelf geen motivering maar verwijst wat inhoud betreft volledig naar de ingetrokken besluiten. Aldus ontbeert het nieuwe besluit een deugdelijke motivering. Verder is appellante van mening dat het horen van appellante namens verweerder onbevoegd en niet met waarborgen omkleed, is geschied omdat de Bezwaarschriftencommissie zijn bevoegdheid uitsluitend zou kunnen ontlenen aan een beslissing van de - blijkens het voorgaande – onbevoegde Bezwaar en beroep commissaris van EnerQ. Het advies mag derhalve niet aan het bestreden besluit ten grondslag worden gelegd zodat geconcludeerd wordt dat het bestreden besluit onzorgvuldig is voorbereid.
Appellante brengt voorts de volgende inhoudelijke grieven naar voren. Primair is appellante van mening dat de afgassenketel waarin biogas verstookt wordt, geen onderdeel uitmaakt van de wkk-installatie zodat de installatie voldoet aan de definitie van artikel 1, eerste lid, onder w, van de wet. In de wkk-installatie wordt slechts aardgas gestookt. Dat de restwarmte van de wkk-installatie vervolgens in een andere (afgassen)ketel wordt gebracht, die niet alleen op aardgas maar voor een beperkt deel ook met behulp van biogas wordt gestookt, maakt niet dat de wkk-installatie niet langer aan de wettelijke definitie voldoet. Bovendien is in de afgassenketel alleen sprake van opwekking van warmte en niet van een gecombineerde opwekking van elektriciteit en warmte, zodat de afgassenketel ook om die reden niet tot de wkk-installatie dient te worden gerekend. Dat op de door appellante verstrekte tekening de afgassenketel onderdeel lijkt te zijn van de wkk-installatie maakt dat niet anders. Het processchema is door verweerder ten onrechte als bepalend aangemerkt bij het beoordelen van de installatie. Verweerder had zich op grond van de technische informatie een zelfstandig oordeel moeten vormen over de onderdelen die tezamen de wkk-installatie vormen.
Subsidiair stelt appellante dat zelfs indien de afgassenketel als onderdeel van de wkk-installatie wordt aangemerkt, de onderhavige installatie aan de definitie uit de wet voldoet. Immers, in de installatie wordt een brandstof, niet zijnde een hernieuwbare energiebron, namelijk aardgas, gestookt. Aangezien artikel 1, eerste lid, onder w van de wet niet eist dat “uitsluitend” een dergelijke brandstof in een wkk-installatie wordt gestookt, kan het bijstoken van biogas er derhalve niet toe leiden dat de subsidie op die grond wordt geweigerd.
Meer subsidiair stelt appellante zich op het standpunt dat de onderhavige installatie een hybride installatie is, die gedeeltelijk - voor zover de elektriciteit opgewekt wordt door het stoken van aardgas - een wkk-installatie is, die voor MEP-subsidie in aanmerking komt. Voor het overige, voor zover elektriciteit zou worden opgewekt door middel van biogas, kan de installatie in aanmerking komen voor MEP-subsidie voor duurzame elektriciteit. Dat is bij appellante overigens niet het geval, nu door het bijstoken van biogas in de afgassenketel slechts warmte wordt opgewekt. Verweerder beroept zich op een verkeerde uitleg van de toelichting op artikel 1 van de wet door deze splitsing van de installatie niet toe te staan. Als gevolg hiervan heeft appellante zich genoodzaakt gezien de bijstook van biogas te staken en dit gas af te fakkelen, hetgeen meer CO2-uitstoot veroorzaakt. De uitleg van appellante van de toelichting op artikel 1 van de wet, waarin het stoken van biogas als een apart proces moet worden gezien, ligt meer voor de hand, nu deze uitleg de doelstelling van de MEP-regeling, het terugdringen van de CO2-uitstoot, ondersteunt. Ook doet deze uitleg geen afbreuk aan de wens van de wetgever om het stapelen van subsidies te voorkomen.
Appellante is voorts van mening dat de uitleg die verweerder geeft aan de definitie van een wkk-installatie strijdig is met andere bepalingen van de wet en met de bepalingen van de Regeling CO2-index warmtekrachtkoppeling Elektriciteitswet 1998 en de voorganger daarvan, de Regeling certificaten warmtekrachtkoppeling Elektriciteitswet 1998. De wijze waarop verweerder toepassing geeft aan artikel 1, eerste lid, onder w, van de wet is overigens strijdig met doel en strekking van verschillende Europese richtlijnen.
5. De beoordeling van de geschillen
5.1 Het College volgt appellante niet in haar stelling dat de besluiten van 28 oktober 2004 onbevoegd zijn genomen. Blijkens de Regeling mandatering bezwaar en beroep TenneT en EnerQ nr. 2.00 van 10 juli 2003, in werking getreden op 15 juli 2003 en het daarop gebaseerde Besluit houdende verlening van mandaatverlening aan de Bezwaar en beroep commissaris van EnerQ van 17 juni 2004, in werking getreden op 15 juli 2004, is door verweerder aan ir. B.G.M. Voorhorst, Bezwaar en beroep commissaris van EnerQ, mandaat verleend voor “de afwikkeling van de beslissingen op bezwaarschriften en ingestelde beroepen naar aanleiding van een besluit op de aanvraag om subsidie als bedoeld in artikel 69 en verder van de Elektriciteitswet”. Anders dan appellante in haar beroepschrift heeft betoogd, ontneemt het feit dat deze regeling ten tijde van het nemen van de bestreden besluiten niet door middel van een publicatie bekend was gemaakt, niet de geldigheid eraan. Hieruit volgt dat ir. Voorhorst bevoegd was de besluiten van 28 oktober 2004 namens verweerder te nemen. Verweerder heeft zich, conform de hierboven genoemde mandaatregeling, laten adviseren door de ingestelde bezwaarschriftencommissie MEP. Het College is voorts niet gebleken dat aan de eisen die aan het horen en adviseren worden gesteld, door de bezwaarschriftcommissie MEP niet is voldaan. Het College ziet tenslotte niet in dat mandatering aan ir. Voorhorst ontoelaatbaar zou zijn omdat EnerQ niet voldoende vrij staat van de producenten van energie. Deze grief faalt derhalve.
5.2 Ingevolge artikel 1:3, eerste lid, Awb wordt onder een besluit verstaan een schriftelijke beslissing van een bestuursorgaan, inhoudende een publiekrechtelijke rechtshandeling. Het College stelt vast dat verweerder met zijn brief van 16 februari 2005 waarin hij zijn besluiten van 28 oktober 2004 intrekt en waarbij hij de inhoud daarvan bekrachtigt door ondertekening namens de directie, geen andere rechtsgevolgen in het leven heeft willen roepen dan die reeds door de ingetrokken besluiten teweeg waren gebracht. De brief van 16 februari 2005 moet derhalve als een herhaling van die besluiten worden aangemerkt. Naar het oordeel van het College en volgens vaste jurisprudentie is een herhaald besluit slechts een besluit in de zin van artikel 1:3, eerste lid, Awb, indien het rechtsgevolgen in het leven roept die niet reeds door het eerdere besluit waren teweeggebracht. Daarvan is in onderhavig geval geen sprake. Derhalve is evenmin sprake van een situatie als bedoeld in de artikelen 6:18 en 6:19 Awb en is het onderhavige beroep dan ook uitsluitend gericht tegen de besluiten van verweerder van 28 oktober 2004.
5.3 Het College ziet zich thans voor de vraag gesteld of de wkk-installatie van appellante voldoet aan de definitie van artikel 1, lid 1, onder w van de wet. Ter zake overweegt het College als volgt.
Verweerder heeft allereerst betoogd dat de tekst van artikel 1, in samenhang bezien met de toelichting op dat artikel in de memorie van toelichting, niet anders kan worden gelezen dan dat in een installatie voor warmtekrachtkoppeling voor de gecombineerde opwekking van warmte en elektriciteit waarvan de warmte nuttig gebruikt wordt, geen hernieuwbare energiebron mag worden verstookt. Het College onderschrijft dit standpunt. Dat in de zinsnede van de artikeltekst “waarin een brandstof, niet zijnde een hernieuwbare energiebron, wordt verstookt” niet een woord als “uitsluitend” is opgenomen, maakt de betekenis van het artikel, mede gezien de uitgebreide toelichting erop, niet anders. Verweerder heeft derhalve terecht het standpunt ingenomen dat een installatie waarbinnen ook een hernieuwbare energiebron, zoals biogas, wordt gestookt geen wkk-installatie is als bedoeld in de wet.
Verweerder heeft bij de beoordeling van de aanvraag voor subsidie betekenis toegekend aan de informatie die door appellante bij haar aanvraag is verstrekt. Uit de stukken is gebleken dat naar aanleiding van de aanvraag verweerder appellante heeft benaderd met vragen omtrent de werking van de installatie en met de specifieke vraag welke soort brandstof in de installatie wordt gebruikt. Appellante heeft in reactie hierop een tekening van haar installatie overgelegd en nadere gegevens verstrekt omtrent de brandstoffen die in installatie worden gestookt. Uit deze gegevens, nader weergegeven in 2.2. van deze uitspraak, blijkt dat in een onderdeel van de installatie biogas wordt gestookt. Uit de door appellante verstrekte tekening van de installatie blijkt voorts dat dit onderdeel zich bevindt binnen de grenzen van de installatie waarop de aanvraag betrekking heeft. Ter zitting heeft verweerder verklaard dat de informatie van appellante omtrent omvang en karakter van de installatie steeds doorslaggevend is geweest bij de beoordeling van de vraag of de wkk-installatie voldoet aan de definitie van artikel 1, lid 1, onder w van de wet.
Het College acht deze benadering aanvaardbaar. Met verweerder is het College van oordeel dat verweerder bij de beoordeling van een aanvraag voor subsidie af mag gaan op de informatie die de aanvrager in het kader van zijn aanvraag verstrekt. Dit geldt temeer nu appellante een professionele aanvrager is, die geacht mag worden ook in technisch opzicht juiste en volledige informatie omtrent haar aanvraag te verstrekken. Nu uit de door appellante verstrekte gegevens en tekening, in samenhang bezien, blijkt dat in de aangevraagde installatie ook biogas wordt gestookt, heeft verweerder terecht geoordeeld dat de installatie niet voldoet aan de wettelijke definitie en de subsidie geweigerd.
Uit het voorgaande volgt dat de beroepen ongegrond dienen te worden verklaard.
5.4 Het College acht geen termen aanwezig voor een proceskostenveroordeling met toepassing van artikel 8:75 van de Awb.
6. De beslissing
Het College:
- verklaart de beroepen ongegrond.
Aldus gewezen door mr. C.J. Borman, mr. W.E. Doolaard en mr. H.A.B. van Dorst-Tatomir, in tegenwoordigheid van mr. F.W. du Marchie Sarvaas als griffier, en uitgesproken in het openbaar op 26 april 2006.
w.g. C.J. Borman w.g. F.W. du Marchie Sarvaas